Κάθε επίσκεψη πρωθυπουργού της μητρός πατρίδος στη μαρτυρική Μεγαλόνησο, αποτελεί από μόνη της μια πολύ μεγάλη υπόθεση για τον Ελληνισμό της Κύπρου. Ακόμα και αν πρόκειται για τον πρωθυπουργό που επαναφέρει στη μνήμη μας εκείνες τις φρικτές εμπειρίες του 2004. Τότε που ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε εκείνη την ατυχέστατη παρέμβαση, λίγο πριν ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος, εκφωνήσει το βαρυσήμαντο διάγγελμα του. Περασμένα, ξεχασμένα και κακώς καμωμένα όλα αυτά φίλοι μου. Γιατί ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είναι πλέον ο ηγέτης της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά είναι ο εκλεγμένος ηγέτης μας. Όχι, μόνο, της μητρός πατρίδος, αλλά και του απανταχού της γης Ελληνισμού. Και μόνο ρίγη συγκίνησης μπορούν να μας διακατέχουν, όταν ο πρωθυπουργός μας, βρίσκεται ταπεινός προσκυνητής, καταθέτοντας την ευγνωμοσύνη του, στις σύγχρονες Θερμοπύλες τού Ελληνισμού, τα Φυλακισμένα μνήματα της Κύπρου μας. Εκεί που τα αμούστακα παλικάρια πριν πατήσουν στην καταπακτή και πριν αφήσουν την τελευταία πνοή τους στην αγχόνη, έδιναν τον στερνό τους όρκο για αιώνια πίστη στην μάνα Ελλάδα μας. Μ’ αυτή παρέα βυζάξανε το πρώτο μητρικό γάλα, μ’ αυτήν ζούσαν και γι’ αυτήν έδωσαν και την τελευταία ρανίδα του αίματος τους. Ναι, κάθε επίσκεψη πρωθυπουργού της μητρός πατρίδος στη μαρτυρική Μεγαλόνησο είναι σημαντική, ακόμα και όταν ευθύς αμέσως μετά την επιστροφή του στην Αθήνα, αρχίζει να μασάει τα λόγια του. Όρκοι τιμής, υποσχέσεις και στρατηγικές που χρόνια τώρα χαράσσονται μόνο επί χάρτου, μα που στην πράξη δυστυχώς σπάνια επαληθεύονται.
«Θ’ αποκατασταθεί ό,τι πληγώνει την αξιοπρέπεια των Ελλήνων». Φράση του Γιώργου Παπανδρέου στις πρόσφατες προγραμματικές δηλώσεις του. Φαντάζομαι να σου τα είπε η αδελφή του Ευαγόρα, τι είναι αυτό που μας πληγώνει περισσότερο. Η Μαρούλλα, που μέρα νύκτα, είναι εκεί στα Φυλακισμένα Μνήματα, για να ενημερώνει τους Έλληνες και ξένους επισκέπτες, γιατί όντας ανήλικο παιδί η ίδια, είχε την τραγική εμπειρία να αποχαιρετά τον αδελφό της, λίγο πριν οι Άγγλοι δήμιοι υποβοηθούμενοι από τους Τούρκους επικουρικούς τους βάλουν τη θηλιά στον λαιμό και τον οδηγήσουν στο ικρίωμα. Τον κρέμασαν μια χαραυγή, γιατί πιότερο απ’ όλα αγαπούσε την Ελλάδα μας... «Την Ελλάδα αγαπώ, αλλά και σένα...» έγραφε από το βουνό ο Παλληκαρίδης, στοίχους που αργότερα μελοποίησε ένας άλλος μεγάλος Έλληνας, ο αείμνηστος Μάριος Τόκας. Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, που ούτε τη μάνα Ελλάδα, ούτε της αγαπημένης του την αγκαλιά δεν πρόλαβε να ακουμπήσει...
Η Ελλάδα, «είναι το βασικό στήριγμά μας στον αγώνα που διεξάγουμε για να πετύχουμε την υλοποίηση του στρατηγικού μας στόχου, που είναι η επίλυση του Κυπριακού. Η ύπαρξη αγαστής συνεργασίας και η συνεχής επαφή είναι επιβεβλημένη και η κοινή δράση είναι αναγκαία... Σ’ αυτή την προσπάθεια, έχουμε αρωγό την Ελληνική Κυβέρνηση και τον ελληνικό λαό και είμαστε αισιόδοξοι ότι με υπομονή και επιμονή σε αρχές θα πετύχουμε... Κύπρος και Ελλάδα, συνδέονται από τα πανάρχαια χρόνια και διαχρονικά καθ’ όλην την διάρκεια των αιώνων. Έλληνες και Κύπριοι πάντα προσέτρεχαν στο κάθε κάλεσμα της Κύπρου και της Ελλάδας για βοήθεια στις δύσκολες τους στιγμές, έτοιμοι για κάθε ατομική και συλλογική συνδρομή και θυσία...».
Λόγια του Δημήτρη Χριστόφια που δυστυχώς δεν λένε όλη αλήθεια. Γιατί όπως έλεγε και Χρήστος Σαρτζετάκης είμαστε ένα Έθνος ανάδελφο και ως εκ τούτου, εκτός από τη μάνα Ελλάδα, δύσκολα μπορεί να βρεθεί άλλο στήριγμα που με ανιδιοτέλεια να στηρίζει τους αγώνες μας. Και ούτε φυσικά και είναι σωστό να λέμε πως οι Κύπριοι πάντα προσέτρεχαν στο κάθε κάλεσμα της Ελλάδας για βοήθεια. Γιατί απλούστατα σ’ αυτό το κάλεσμα δεν πρόστρεχαν όλοι οι Κύπριοι. Πλην μιας και μόνο περιπτώσεως, εκείνης του «επικού αγώνα του ’40», όπου ναι, βρέθηκαν και τουρκοκύπριοι ως στρατιώτες του αγγλικού στρατού, να αντιστέκονται ενάντια στον ναζισμό και τον φασισμό, εδώ στη μητέρα Ελλάδα. Τότε, που η μητέρα πατρίδα τους, τηρούσε προκλητική ουδετερότητα. Οι Έλληνες της Κύπρου, που θεωρούσαν πάντα τους αγώνες της μάνας Ελλάδας, δικούς τους αγώνες. Από την εποχή του Τεύκρου και του βασιλιά της Σαλαμίνας Ευαγόρα, έως το «Εθνικό ξεσηκωμό του ’21», τους αγώνες της Κρήτης, τον ατυχή Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, τους Μακεδονικούς αγώνες, την Μικρασιατική εκστρατεία και το «έπος του ’40».
Αλλά, ας αφήσουμε εκείνα που μας πληγώνουν και ας προσγειωθούμε στο σήμερα. «Στόχος μας, είναι μια Κύπρος ελεύθερη, ανεξάρτητη, ευημερούσα όπου όλοι οι πολίτες της ανεξαρτήτως εθνοτικής προέλευσης θα χαίρουν ισότητας και θα απολαμβάνουν τα ανθρώπινα δικαιώματά και τις θεμελιώδεις ελευθερίες τους χωρίς περιορισμούς και χωρίς ξένες κηδεμονίες». Αυτό ήταν το απαύγασμα των όσων συμφώνησαν Παπανδρέου και Χριστόφιας κατά την πρώτη επίσημη επίσκεψη του πρωθυπουργού μας στη Μεγαλόνησο. Εμείς δεν έχουμε παρά να τους πιστώσουμε με τον αναγκαίο για την περίσταση πατριωτισμό και να περιμένουμε. Ο Δεκέμβριος όπου να ’ναι έρχεται.
a.avgoustis@hotmail.com
