* Ευάγγελος Κ. Ιωακειμίδης Εκπαιδευτικός
Χημικός Μηχανικός M.Sc., MBA, Ed.Sc.,
διδάκτωρ Ε. Μ. Πολυτεχνείου
Οι εκλογές πέρασαν, αλλά ο απόηχος παραμένει ακόμα.
Στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θριαμβολογούμε, πλήρης ικανοποίηση για το αποτέλεσμα, είμαστε στη βουλή, τρομάρα μας.
Ποια είναι τα συμπεράσματα που πρέπει να βγάλουμε;
Πάντα θα θριαμβολογούμε για τα ισχνά μας ποσοστά;
Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ τι φταίει και δεν μπορούμε να ξεκολλήσουμε από τα ποσοστά μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας; Η απάντηση είναι απλή και τη δηλώνω ευθέως και ευθαρσώς: Η νοοτροπία, ο τρόπος σκέψης και η τακτική μερικών στελεχών του κόμματος που κάθε άλλο παρά δημοκρατική - αριστερή είναι, επίσης η ασχετοσύνη μερικών δογματικών στελεχών σε θέματα θεωρητικής αριστερής φιλοσοφίας και ηθικής.
Αυτά είναι που βλέπει ο πολίτης γι’ αυτό δεν μας εμπιστεύεται και δεν μας επικροτεί.
Τα συμπεράσματα που θα βγουν πρέπει να λεχθούν στους ψηφοφόρους της αριστεράς, όσο πικρά, σκληρά και αν είναι. Αλλά από ποιους; Από την τοπική νομενκλατούρα του ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ Λάρισας; Όλα αυτά και πολλά άλλα είναι επιτακτική ανάγκη να διατυπωθούν με νηφαλιότητα και ψυχραιμία διότι ο αγώνας που κάνουμε δεν είναι για μας ένας απλός αγώνας ατομικού συμφέροντος αλλά ένας αγώνας ανιδιοτελής προς όφελος του κοινωνικού συνόλου.
Αγωνιζόμαστε εδώ και χρόνια ως αριστεροί για μια καλύτερη κοινωνία που δεν θα χαρούμε οι ίδιοι και πρέπει να αγωνιζόμαστε κάνοντας τα πιστεύω μας πράξη, έτσι ώστε να προφτάσουμε την αυγή και το αύριο και να δημιουργήσουμε νέους χρόνους κι εποχές, στο μπόι των ονείρων μας στο μπόι των ανθρώπων, για να μπορέσουμε κάποτε να βρούμε το δρόμο μας και να φθάσουμε στην πολυπόθητη ΙΘΑΚΗ, μη προσδοκώντας πλούτη απ’ αυτή όπως έλεγε και ο ποιητής.
Όταν σκέφτομαι την ιστορία του κόσμου, τα γεγονότα στο παρελθόν, όσα φυσικά μου επιτρέπει η μνήμη μου να θυμηθώ, έτσι ώστε να τα συγκρίνω με το παρόν για να αντλήσω δύναμη και να οραματιστώ το μέλλον, έρχεται συνειρμικά στη σκέψη μου μια φράση του Φρίντριχ Νίτσε: «Είναι πολύ σημαντικό να βιώνεις τα ιδανικά παρά να τα επικαλείσαι» που μου δείχνει ότι μπορεί ο άνθρωπος να παρασύρεται, να αλλοτριώνεται, να χάνει τον εαυτό του, και κατόπιν να επικαλείται τα ιδανικά, μου δίνει όμως και τη δύναμη να θέλω ν’ αλλάξω τον κόσμο βιώνοντας τα ιδανικά, προσφέροντας σε καθημερινή βάση το μικρό, το λίγο που μπορώ και έχω χρέος να συνεχίσω έτσι, ακολουθώντας τα χνάρια του πατέρα μου και πολλών άλλων συντρόφων αγωνιστών που φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν και εξοντώθηκαν διότι πίστεψαν στις πανανθρώπινες αξίες και τα ανθρωπιστικά ιδεώδη της αριστεράς που δυστυχώς στις μέρες μας έχουν ξεθωριάσει.
Κάθε εποχή έχει τους δικούς τις αγώνες, όμως ποιοι είναι σήμερα αυτοί που δίνουν αυτούς τους αγώνες έτσι ώστε να γίνουν τα οράματα τις αριστεράς πράξη; Ε, λοιπόν είναι οι πραγματικοί αριστεροί, οι μη επιφανείς που ποτέ δεν είχαν για μέλημά τους την προσωπική τους προβολή για αξιώματα και τίτλους, είναι εκείνοι που θυσίασαν ό,τι καλύτερο είχαν ακόμα και τη ζωή τους για τον άνθρωπο για ένα καλύτερο αύριο και σήμερα άξιοι συνεχιστές του αγώνα τους είναι τα παιδιά τους. Αναρωτιέμαι όμως αν είναι αριστεροί κάποιοι που χωρίς καμία συμβολή στο αριστερό κίνημα καραδοκούν σαν τις ίαινες να καρπωθούν τους αγώνες των συντρόφων τους και να προβληθούν οι ίδιοι για προσωπικά οφέλη; Ε, λοιπόν αριστερά είναι στάση ζωής εκτός και αν κάνω λάθος ή ίσως να έχει αλλάξει η Μαρξιστική φιλοσοφία και δεν το αντελήφθην, τότε πρέπει να με διορθώσει το κόμμα. Όμως ποιος είναι τελικά το κόμμα; Τα μέλη του κόμματος ή ο εκάστοτε γραμματέας και η παρέα του; Που μου θυμίζουν τις εποχές του Στάλιν και του Μπρέζνιεφ; Αν κάποιοι «σύντροφοι» νομίζουν ότι αυτό είναι αριστερά κάνουν λάθος. Αυτό είναι κάτι άλλο, αριστερά όμως δεν είναι σε καμία περίπτωση.
Εύλογα ερωτήματα που μπορούν να απαντηθούν μόνο από αριστερούς με αγωνιστικές περγαμηνές και όχι από μερικούς «συντρόφους» που λυμαίνονται την αριστερά και αυτοαποκαλούνται αριστεροί με κύριο μέλημά τους το ότι βρίσκονται κάτω από την ομπρέλα του κόμματος και ας μη ξεχνάμε τη λαϊκή ρύση ότι: «το ράσο δεν κάνει τον παπά».
Οι αγώνες ενός αριστερού, που είναι σπάνιο φαινόμενο για τις μέρες μας, είναι περιουσιακά στοιχεία, αγωνιστικές περγαμηνές και υπερηφάνεια για το αριστερό κίνημα. Αυτό είπε και ο πρόεδρος του ΣΥΝ σε μία από τις ομιλίες του προεκλογικά. Το να σχολιάζεται όμως το θέμα με ειρωνεία για να μη πω αρνητικά από κάποιους «συντρόφους» είναι τουλάχιστον ανήθικο για να μη πω κάτι χειρότερο. Μ’ αυτές τις αντιλήψεις και μ’ αυτό το ήθος θα πάει μπροστά η αριστερά; Ας διαβάσουν μερικοί «αριστεροί» και λίγο μαρξιστική ηθική, δεν βλάπτει.
Μήπως κάποιοι «σύντροφοι» ενοχλούνται επειδή δεν έχουν μα ούτε και επιδιώκουν να έχουν ιστορία αγώνων; Γιατί ενοχλούνται όταν ακούν άλλους συντρόφους τους να αναφέρονται με πόνο αλλά γεμάτοι υπερηφάνεια στους αγώνες των γονιών τους; Μήπως οι δικοί τους γονείς σε δύσκολους καιρούς σιωπούσαν; Σ’ αυτή την περίπτωση αξίζει να σημειωθεί ένα σύνθημα του ΣΥΝ, το οποίο τους το αφιερώνω, που έλεγε ότι: «Η σιωπή σημαίνει συνενοχή»
Το γεγονός ότι υπάρχουν μέλη και στελέχη της αριστεράς που σεμνύνονται να αναφέρονται στους αγώνες τους και που συνεχίζουν μέχρι στις μέρες μας να αγωνίζονται με ανιδιοτέλεια, έτσι ώστε να εμψυχώνουν και να παροτρύνουν και άλλους συντρόφους να κάνουν την ιδεολογία τους πράξη με τα έργα τους, δε νομίζω ότι είναι κουραστικό.
Αγωνιστής της αριστεράς σημαίνει φρουρός των ανθρώπινων κατακτήσεων και κάτι περισσότερο, στρατιώτης κρούσης στην πρώτη γραμμή για τις καινούργιες κατακτήσεις. Τότε μόνο είναι σίγουρο πως κι’ ο αγωνιστής θα έχει μερτικό από τις χαρές και τα’ αγαθά του κόσμου.
Επομένως είναι απαράδεκτο να θεωρείται κάποιος αριστερός επικαλούμενος αγώνες που δεν έχει κάνει, διότι αγώνες που γίνονται δεν είναι χαμένοι, αγώνες χαμένοι είναι αυτοί που δεν έγιναν ποτέ.
Ενόψει των προαναφερθέντων εκφράζω τη λύπη μου για την κατάντια της αριστεράς στις μέρες μας. Όμως ευελπιστώ στην ανασυγκρότησή της έτσι ώστε να ανατείλουν στον τόπο μας καλύτερες μέρες, να πάρει κουράγιο και αυτοπεποίθηση ο λαός μας, να δώσει φτερά και απαντοχές στους διστακτικούς και όραμα σε όλους τους συνανθρώπους μας στη δοκιμαζόμενη κοινωνία μας. Πού να συναντιώνται άραγε αυτοί που ελπίζουν σ’ ένα καλύτερο αύριο για έναν καλύτερο κόσμο; Μα! Στο σταυροδρόμι των ονείρων, των αξιών, της σκέψης, του ήθους, των ιδεών και των οραμάτων.
H ελπίδα αυτή είναι μια πολύ δυνατή λέξη. Μια πολύ ουσιαστική έννοια. Αποπνέει αισιοδοξία και παρηγοριά, προσδοκία και προσμονή, σκέψη θετική για το παρόν και το μέλλον της αριστεράς.
