Stage στα αγγλικά σημαίνει, επίσης, και σκηνή. Και ως φαίνεται δεν πρόκειται πλέον για πρόγραμμα κατάρτισης, αλλά για σκηνή όπου παίζεται το θέατρο του παραλόγου εις βάρος της ανάγκης, της απελπισίας και της επερχόμενης ανεργίας χιλιάδων ανθρώπων, οι οποίοι βρίσκονται στο επίκεντρο μιας πολιτικής κόντρας που άρχισε προεκλογικά και συνεχίζεται.
Την «πόρτα» των Stage άνοιξε το ΠΑΣΟΚ, όταν ήταν προ 6ετίας περίπου στην κυβέρνηση, και μάλιστα τη χρησιμοποίησε τότε και προεκλογικά. Μετά ήρθε η Νέα Δημοκρατία, βρήκε την πόρτα ορθάνοιχτη και μπήκε! Και βολεύτηκε και αυτή, όπως πιο πριν είχε βολευτεί το ΠΑΣΟΚ, που είχε πρώτο ανακαλύψει αυτή τη «μηχανή» της κακοπληρωμένης και ανασφάλιστης πλήρους απασχόλησης. Γιατί στην ουσία πλήρης είναι, αφού δουλεύουν κανονικό ωράριο. Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι βρήκαν μια στέγη επαγγελματική, έστω και με τις συνθήκες του «πρόσκαιρου» ή «ανανεώσιμου» και έβαλαν, όπως πίστευαν και έλπιζαν, μια υποθήκη για να διαβούν κάποια στιγμή την πόρτα αυτού του περιζήτητου δημοσίου, ως μόνιμοι υπάλληλοι. Και παράλληλα, έστω και υπό το πρόσχημα της κατάρτισης, βρήκαν έναν «μισθό», ούτε καν των 700 ευρώ, για να συμπληρώσουν οικογενειακές ανάγκες ή ακόμη και να στηριχτούν για τη διαβίωσή τους πάνω σ’ αυτόν. Από την άλλη πλευρά, βέβαια, τα βουλευτικά γραφεία και το κυβερνών κόμμα βρήκαν μια ωραιότατη διέξοδο για να ικανοποιούν - έστω και κουτσουρεμένα - το υπ’ αριθμόν ένα «ρουσφέτι» που ζητάει σήμερα, και δικαιολογημένα, όλος ο κόσμος: την εύρεση εργασίας.
Πόσο σωστό ή πόσο λάθος είναι όλο αυτό ως πρακτική δεν είναι κάτι που αποτελεί την ουσία του θέματος εν προκειμένω. Ενός θέματος που εντέχνως «σηκώθηκε» προεκλογικά από την τότε αντιπολίτευση και τα τότε αντιπολιτευόμενα μέσα, στο πλαίσιο του πολιτικού παιχνιδιού που παιζόταν για την ανακατάληψη της εξουσίας. Και στο πλαίσιο ακριβώς αυτού του «παιχνιδιού», η τότε αντιπολίτευση και σημερινή κυβέρνηση ανέλαβε τη δέσμευση να τα καταργήσει. Μόνο που...
...Μόνο που το «Stage» δεν είναι ούτε μόνο ένα πρόγραμμα, ούτε μόνο ένα πολιτικό παιχνίδι σκοπιμότητας, ούτε μόνο μια προεκλογική υπόσχεση. Και σίγουρα δεν είναι το μόνο κακώς κείμενο στη δομή και λειτουργία του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα στην Ελλάδα. Αυτό το... «απρόσωπο» Stage είναι χιλιάδες άνθρωποι. Που μπορεί να είναι κάποιου «χρώματος», μπορεί και να μην είναι. Που μπορεί να πέρασαν από ένα βουλευτικό γραφείο για να ενταχθούν σε αυτό, αλλά... Αλλά πέρα και πάνω απ’ όλα είναι άνθρωποι που είχαν ανάγκη, και εξακολουθούν προφανώς να έχουν, έστω και την απασχόληση υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες και οι οποίοι δεν μπορούν να... πληρώσουν τις πολιτικές επιλογές του ενός ή του άλλου κόμματος.
Θέλει λοιπόν η νέα κυβέρνηση, ακόμη δεν ανέλαβε, το πρώτο πράγμα που θα κάνει, να είναι το να καταργήσει τα Stage. Έτσι, για να διατηρεί και τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, όσες τέλος πάντων θα μπορέσει. Δικαίωμά της. Δεν είναι όμως δικαίωμά της να το κάνει αυτό με προχειρότητα, όντας ανέτοιμη, με αντικρουόμενες δηλώσεις και σπασμωδικές κινήσεις, παίζοντας με την αγωνία και την απασχόληση τόσων χιλιάδων ανθρώπων. Ο Λοβέρδος πέταξε το μπαλάκι, και καλά έκανε σε ό,τι πολιτικά τον αφορά, στον Ραγκούση στο υπουργείο Εσωτερικών και κατόπιν όλοι μαζί, ως Υπουργικό Συμβούλιο, έκατσαν κάτω να το δουν το θέμα, για να υπάρχει και συνολική ευθύνη, που λέει ο λόγος. Έτσι... χωρίς πρόγραμμα, χωρίς σχέδιο, χωρίς μια πραγματική εναλλακτική λύση, εις βάρος της αγωνίας χιλιάδων ανθρώπων.
Αυτό δεν είναι «κράτος πρόνοιας», όπως και να το δει κανείς. Για να διορθωθούν τα κακώς κείμενα πρέπει προηγουμένως να έχουν εντοπιστεί τα καλώς κείμενα. Εδώ δεν υπάρχουν καν... κείμενα, εισηγήσεις, ένας διάλογος για το πώς πρέπει να επιλυθεί ένα ζήτημα με τόσες κοινωνικές προεκτάσεις. Κακοπαιγμένη η παράσταση. Πολύ κακοπαιγμένη, δυστυχώς.
