Έφτασε λοιπόν και η ώρα της τζίφρας. Μπορεί η Νέα Δημοκρατία να μην έχει κατορθώσει ακόμη να βρει ημερομηνία που θα γίνουν οι εκλογές για την ανάδειξη του νέου προέδρου, αλλά σήμερα, εν πάση περιπτώσει, λήγει η προθεσμία υποβολής των αιτήσεων υποψηφιότητας για το αξίωμα από τους ενδιαφερομένους με την κατάθεση 50 υπογραφών.
Οι δύο, ο Σαμαράς και ο Αβραμόπουλος, λένε, και έχουν και ένα σχετικό δίκιο - αν και υποψιάζομαι ότι δεν είναι αυτός ο λόγος - ότι δεν θα πρέπει στις υπογραφές αυτές να συμπεριλαμβάνονται βουλευτές για να μη φανεί ότι διασπάται η κοινοβουλευτική ομάδα. Και λέω ότι το δίκιο «είναι σχετικό», διότι πράγματι αυτό το επιχείρημα περί «χρέωσης» των βουλευτών στον έναν ή τον άλλο υποψήφιο είναι ένα ζήτημα. Υπάρχει όμως και ένα άλλο ζήτημα: ότι η Ντόρα, και αυτό είναι γνωστό, στην τελευταία 50άρα υπογραφών που θα παρουσιάσει έχει κρατημένους ευρωβουλευτές, πολλούς βουλευτές, δημάρχους κ.λπ. Ενώ οι υπόλοιποι δύο προφανώς δεν έχουν τόσες πολλές - εγγράφως τουλάχιστον - κοινοβουλευτικές δυνάμεις και θέλουν τοιουτοτρόπως να αποφύγουν τη σύγκριση. Η Ντόρα πάλι, που τις έχει τις υπογραφές, είναι προφανώς ότι δεν έχει λόγο να τις χαραμίσει.
Γιατί σήμερα, όπως και να το κάνουμε θα τις βγάλουν και θα τις μετρήσουν τις υπογραφές τους. Όχι μόνο ως προς τον αριθμό - οι δύο έχουν ήδη δηλώσει ότι θα καταθέσουν αυστηρά 50, ενώ η... άλλη έχει ήδη δώσει χίλιες στη δημοσιότητα - αλλά και ως προς το περιεχόμενο και τη δυναμική τους. Και εκεί κυρίως παίζεται το παιχνίδι από τη στιγμή που οι πάλαι ποτέ «εκλέκτορες» έγιναν σκέτοι «σύνεδροι» - αφού η εκλογή θα γίνει από τη βάση - και έχασαν την πρότερη παντοδυναμία τους. Όχι όμως και τη δύναμή τους. Διότι αν επί παραδείγματι υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός βουλευτών ή δημάρχων που στηρίζει έναν υποψήφιο, αυτό κλιμακωτά οδηγεί στη βάση και στις σφαίρες επηρεασμού που διαθέτουν με ορίζοντα το εκλογικό αποτέλεσμα. Κατά συνέπεια το «ποιος» υπογράφει για «ποιον» και ενδιαφέρον παρουσιάζει, και κλίμα δημιουργεί, και καταστάσεις προδιαγράφει. Άρα τα περί μη «διάσπασης» της κοινοβουλευτικής ομάδας μπορεί βεβαίως να είναι ένα λογικοφανές επιχείρημα, αλλά επίσης, βεβαίως είναι ένα επιχείρημα εκ του πονηρού που έχει πολύ συγκεκριμένο πολιτικό στόχο.
Από κει και πέρα ενδιαφέρον παρουσιάζει και αυτή η αντίληψη - στην πράξη - περί «ενότητας» που εκφράζουν οι υποψήφιοι. Καλά για το νομάρχη Θεσσαλονίκης, τον Παναγιώτη Ψωμιάδη, δεν το συζητάμε, είναι μια άλλη ιστορία.
Οι μεν ο Σαμαράς με τον Αβραμόπουλο (που μέχρι στιγμής τουλάχιστον εμφανίζονται ως «δίδυμο» με... ταύτιση απόψεων και επιλογών), αφήνουν... μπηχτές για τους «κομματικούς στρατούς», τις οργανωμένες καθόδους και άλλα τινά. Η δε Ντόρα, δεν το λέει μεν, το λέει όμως με... δικά της λόγια πως εκείνη δεν έφυγε ποτέ από την παράταξη, δεν κατέθεσε την κομματική της ταυτότητα (δεν έκανε κόμμα, αυτό δεν το λέει ακόμα) και άλλα παρόμοια. Διότι, κακά τα ψέματα: όταν υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι ενδιαφέρονται για το ίδιο πράγμα και απευθύνονται στο ίδιο ακροατήριο, παρά τις καλές προθέσεις, ένας ψιλοεμφύλιος σπαραγμός, είναι αναπόφευκτος. Πώς να παίξεις μπάλα; «Επαινώντας» τον αντίπαλό σου; Δεν γίνεται.
Άλλο ζητούμενο της σημερινής μέρας: Να δούμε τι θα κάνει και ο Άρης Σπηλιωτόπουλος. Θα καταθέσει τελικά υποψηφιότητα και 50 τζίφρες ή δεν θα το τολμήσει φοβούμενος μην «καεί» νωρίς; Είναι ένα θέμα. Σίγουρα έχει μέλλον, αλλά μπορεί να μην είναι η πλέον κατάλληλη στιγμή να το ξεδιπλώσει.
Για να δούμε τι θα γίνει τελικά. Θα μείνουν ως έχουν οι υποψηφιότητες ή θα... αυγατίσουν; Και τι θα γίνει και με τις τζίφρες; Ποιο μήνυμα θα δώσουν; Γιατί ένα μήνυμα θα το δώσουν οπωσδήποτε.
