Πριν λίγες εβδομάδες ανακαλύφθηκαν απ΄ τις δυνάμεις ασφαλείας νέες γιάφκες και έγιναν συλλήψεις και προσαγωγές τρομοκρατών. Η ανακάλυψη αυτή από μόνη της ήταν σημαντική, γιατί υπάρχουν βάσιμες προσδοκίες, ότι θα εξαρθρωθεί για άλλη μία φορά ένα δίκτυο που σκορπά τον τρόμο, προκαλεί φθορές και καταστροφές δημοσίων και ιδιωτικών περιουσιών και θέτει σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές.
Την ανακάλυψη αυτή την καθιστά, επίσης, ακόμα πιο σημαντική η αποκάλυψη ότι πρόκειται για νεαρούς ηλικίας 20-22 ετών, φοιτητές στην πλειοψηφία τους, γόνους καλών, κατά τα άλλα, οικογενειών, γεγονός που σκορπά ανησυχία και μας προβληματίζει ακόμα περισσότερο, για το πού πάμε ως κοινωνία.
Γι΄ αυτή την εξέλιξη είναι εύκολο να χρεώσει κανείς ευθύνες στην πολιτεία για τις παραλείψεις της, στις δυνάμεις καταστολής για τον τρόπο, που επεμβαίνουν, αλλά και στο εκπαιδευτικό σύστημα για τον τρόπο, που διαπαιδαγωγεί τα παιδιά μας.
Αναλογιζόμενος, όμως, τις ευθύνες της κοινωνίας και του καθενός μας ξεχωριστά αναρωτιέμαι. Πόσο καλά κάναμε στο πρόσφατο σχετικά παρελθόν, όσοι γονείς, ακόμα και απ΄ το υστέρημά μας, προσπαθούσαμε αλλά και προσπαθούμε, να εξασφαλίσουμε και του πουλιού το γάλα στα παιδιά μας κάνοντάς τα να ζουν μια εικονική πραγματικότητα ψεύτικου παραδείσου, προκειμένου να μη ζήσουν δύσκολα και στερημένα παιδικά και εφηβικά χρόνια, όπως περάσαμε οι πιο πολλοί απ΄ τους γονείς τους;
Πόσο καλά κάναμε πολλοί γονείς, που δε βρίσκαμε χρόνο να επικοινωνούμε μαζί τους και δεν τα καθιστούσαμε κοινωνούς στις δυσκολίες, που αντιμετωπίζαμε και αντιμετωπίζουμε λόγω των προβλημάτων, που δημιουργεί η σύγχρονη καταναλωτική κοινωνία;
Γιατί δε φροντίσαμε να νιώσουν τα παιδιά μας κάτω από ποιές συνθήκες λέμε το ψωμί ψωμάκι και φαίνεται πεντανόστιμο; Γιατί με την υπερπροστασία μας δεν επιτρέψαμε στους νέους ανθρώπους να νιώθουν δημιουργικοί και χρήσιμοι και τους αφήσαμε να τους κατακυριεύει η ανία, που σε συνδυασμό με την αργία γίνεται μήτηρ πάσης κακίας;
Γιατί δεν τους μάθαμε να ονειρεύονται το αύριο στηριγμένοι σε πραγματικά οικονομικά δεδομένα, που βιώνουμε οι γονείς τους, και τους οδηγούμε, έτσι, σε αδιέξοδα;
Πρέπει, γι΄ αυτό, να νιώθουμε ενοχές οι μεγάλοι για την τακτική, που ακολουθήσαμε, και δικαιολογημένα, κατά την άποψή μου, πληρώνουμε σήμερα ως κοινωνία το τίμημα της αρνητικής αυτής επιλογής μας.
Απ΄ την άλλη αναλογίζομαι ότι οι νέες γενιές πολιτών, μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνονται και οι συλληφθέντες, είναι αυτές, που έρχονται σιγά – σιγά να μας αντικαταστήσουν, να κρατήσουν αυτές τα ηνία της κοινωνίας στα χέρια τους και να μπουν στην αγορά εργασίας.
Διαπιστώνουν, ωστόσο, ότι η ανεργία, ιδίως των νέων ανθρώπων, φουντώνει συνεχώς, τα πτυχία τους είναι χωρίς αντίκρισμα, η αναξιοκρατία και η κοινωνική αδικία, είναι εδώ και, δυστυχώς, χρόνια τώρα δεν αντιμετωπίζονται με δραστικά μέτρα. Εξοργίζονται για την κατάσταση αυτή, επαναστατούν και διεκδικούν με δυναμικό τρόπο τα δικαιώματά τους και την άρση των αδικιών, και καλά κάνουν.
Έχουμε, όμως, μεγάλη ευθύνη, γονείς και δάσκαλοι, αλλά και η μεγάλη δασκάλα, που λέγεται τηλεόραση και internet, γιατί δε μάθαμε στα παιδιά μας, πως στη δημοκρατική κοινωνία, που ζούμε, δημοκρατία και ελευθερία δε σημαίνει ασυδοσία και πως η ελευθερία έχει όρια, που σταματούν εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου.
Όλα αυτά, όχι μόνο δεν τα διδάξαμε σωστά στα παιδιά μας, αλλά δυστυχώς, κάποιοι από μας τους μεγάλους ορισμένες φορές και για λόγους σκοπιμότητας, αν δεν τους υποδείξαμε, ανεχθήκαμε κουκούλες, παραβιάσεις πανεπιστημιακού ασύλου από εξτρεμιστικά στοιχεία, καταστροφές, εμπρησμούς και λεηλασίες ξένων περιουσιών από νεαρούς και εκμεταλλευόμενοι την οργή τους οπλίσαμε τα χέρια τους με βόμβες και όπλα και συμβάλλαμε, έτσι, στο να γίνουν κάποιοι νεαροί φανατισμένοι και επικίνδυνοι τρομοκράτες. Ειδικά γι΄ αυτή την εξέλιξη πρέπει να νιώθουμε πολύ περισσότερο ένοχοι.
Έστω και καθυστερημένα, λοιπόν, ήρθε η ώρα, πιστεύω, να αναθεωρήσουμε πολλά απ΄ τον τρόπο ανατροφής και αγωγής των παιδιών μας αλλά και απ΄ τις δομές λειτουργίας της κοινωνίας μας, αν επιθυμούμε να ηρεμήσει η νέα γενιά πολιτών και να λιγοστέψουν, αν δεν εκλείψουν, οι δικές μας ενοχές για τον κόσμο, που παραδίνουμε στα παιδιά μας.
