Ξέρετε ότι μπορείτε να χτίσετε αυθαίρετο εκτός σχεδίου στη Λάρισα με άδεια της Πολεοδομίας του Δήμου και με όλες τις νόμιμες διαδικασίες; Εγώ ο αφελής δεν το ήξερα και το έμαθα τώρα με αφορμή περίπτωση συμπολίτη. Ο εν λόγω απευθύνθηκε στο αρμόδιο «Τμήμα Αυθαιρέτων» του Δήμου Λαρισαίων για να καταγγείλει αυθαίρετο κτίσμα που βρίσκονταν σε εξέλιξη σε οικόπεδο εκτός σχεδίου, το οποίο συνόρευε με οικόπεδο του καταγγέλλοντος. Ο αυθαιρετών οικοπεδούχος είχε ανεγείρει προ πολλών ετών ένα κτίσμα καταλαμβάνοντας μέρος του γειτονικού οικοπέδου που ανήκει στο συμπολίτη ο οποίος κατήγγειλε το γεγονός. Επειδή παρήλθε εικοσαετία από τότε, ο καταπατητής θεμελίωσε το δικαίωμα – εκ του νόμου παρακαλώ – διεκδίκησης και κατοχής του τμήματος του οικοπέδου του γείτονα. Έτσι το ανεγερθέν κτίσμα, που χρησιμοποιούνταν ως αποθήκη, αν και αυθαίρετο νομιμοποιούνταν ως προς την καταπάτηση, αλλά εξακολούθησε να θεωρείται αυθαίρετο, ασχέτως αν καμιά υπηρεσία δεν τον ενόχλησε ποτέ.
Ο καταγγέλλων μάταια διεκδίκησε το καταπατηθέν τμήμα του οικοπέδου του, αφού πλέον ο άλλος μπορούσε να το κατέχει και νομίμως!
Ως εδώ τα πράγματα πήγαιναν πρίμα για τον καταπατητή, όπως και για κάθε καταπατητή σ΄αυτή την ωραία χώρα μας. Μπήκε παράνομα αλλά άνετος σε ξένο οικόπεδο χωρίς να το αντιληφθεί ο ιδιοκτήτης του, έχτισε παρανόμως χωρίς να τον ενοχλήσει κανείς αρμόδιος ή μη και με την πάροδο του χρόνου νομιμοποιήθηκε η κατοχή του. Έως ότου ξέσπασε μια πυρκαγιά και έκαψε το αυθαίρετο κτίσμα του. Χωρίς να χάσει καιρό και ευνοημένος πλέον από τους νόμους ο καταπατητής μας άρχισε πάλι να το ξαναχτίζει... Μετά τα σοβαντίσματα βρισκόταν στη στέγη όταν το θύμα του – ο καταγγέλλων – που για χρόνια τον καλούσε σε όλους τους τόνους να αποσυρθεί στα δικά του όρια, αποφάσισε να τον καταγγείλει στην Πολεοδομία του Δήμου. Εκεί πληροφορήθηκε έκπληκτος ότι υπάρχουν νόμοι και διατάξεις που διευκολύνουν – αν δεν ευνοούν – τους καταπατητές και τους αυθαιρετούντες διά κτισμάτων!
Φυσικά η υπηρεσία δεν μπορούσε να επέμβει στην καταπάτηση ξένου οικοπέδου, δεν ήταν όμως και σε θέση να κάνει πολλά πράγματα στο ζήτημα της ανέγερσης αυθαιρέτου. Διότι απλούστατα υπάρχουν σχετικές πολεοδομικές ρυθμίσεις που δίνουν την ευχέρεια, σε κάποιον που θέλει να χτίσει αυθαίρετο εκτός σχεδίου, να το κάνει βγάζοντας νόμιμα άδεια!
Έτσι, αν μεν είχε άδεια ο αυθαιρετών καταπατητής μπορούσε να χτίσει όπου ήθελε το αυθαίρετό του, αν όμως δεν είχε άδεια, τότε θα επενέβαινε η Πολεοδομία να του ρίξει, όχι το αυθαίρετο αλλά ένα πρόστιμο δίνοντάς του όμως και πάλι το δικαίωμα και την ευκαιρία να βγάλει τη σχετική άδεια. Επιπροσθέτως θα του κοινοποιούσε και την ταυτότητα αυτού που έκανε την καταγγελία ανοίγοντας έτσι – με το «κάρφωμα» αυτό – μια πόρτα για τυχόν αντεκδίκηση του θρασύτατου και αδίστακτου, όπως δείχνει η περίπτωση, καταπατητή και αυθαιρετούχου.
Ύστερα απορούμε πώς η χώρα μας γέμισε αυθαίρετα κτίσματα στα πιο απίθανα σημεία, ακόμα και μέσα σε δασικές εκτάσεις και περιοχές φυσικού κάλλους. Και φυσικά να μην απορούμε όταν διαπιστώνουμε ότι όποιος έχει δίκιο βρίσκεται παράνομος κι όποιος έχει άδικο νομιμοποιείται. Λίγο οι νόμοι, κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα καταπατητών και αυθαιρετούντων, λίγο η γραφειοκρατία που ανοίγει ένα σωρό «παράθυρα» για κάθε είδους παρανομία και περισσότερο ένα αδηφάγο κράτος, που στην προσπάθειά του ν΄ αρπάξει το πορτοφόλι του πολίτη δεν διστάζει να παίρνει μέτρα και διατάξεις που ευνοούν ακόμα και τον πιο απίθανο κλέφτη, το αποτέλεσμα είναι ότι σ΄ αυτόν τον τόπο αν έχεις θράσος και διαθέτεις και λίγο χρήμα, έχεις κάθε ευχέρεια, άλλοτε νόμιμα κι άλλοτε δια του «λαδώματος» του ίδιου του κρατικού μηχανισμού, να κάνεις ό,τι θέλεις.
Μπροστά στο χρήμα που εισρέει στα δημόσια ταμεία λίγο μετρούν οι καταπατήσεις και το αυθαίρετο χτίσιμο. Κοντά στους νόμους που απαγορεύουν τα αυθαίρετα υπάρχουν και οι διατάξεις που τα επιτρέπουν, αρκεί να πληρώσει κανείς το πρόστιμο και την άδεια. Άλλωστε όταν κάθε κυβέρνηση πριν τις εκλογές νομιμοποιεί κάθε αυθαίρετο που οικοδομήθηκε, τι την εμποδίζει να νομιμοποιεί στη συνέχεια κι αυτά που οικοδομούνται. Και βεβαίως όταν οι κυβερνήσεις ξεπουλούν κυριολεκτικά έναντι γλίσχρου τιμήματος δημόσιες εκτάσεις τους καταπατητές, πώς είναι δυνατόν να μη χαριστούν στον καθένα που χτίζει αυθαίρετο στο εκτός σχεδίου οικόπεδό του, έστω κι αν καταλαμβάνει μέρος ομόρου οικοπέδου.
Μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι γι΄ αυτό υπάρχουν και δικαστήρια, αλλά προκειμένου περί ιδιωτικών διαφορών τα προβλήματα που καλούνται να λύσουν είναι τόσο περίπλοκα, όσο σύνθετα είναι και τα προβλήματα που αφορούν στα καταπατημένα δημόσια κτήματα. Στις περιπτώσεις αυτές των αστικών καταπατημένων κτημάτων έχουν ανεγερθεί από αποθήκες μέχρι πολυκατοικίες και εργοστάσια, ενώ δικαστικές αποφάσεις επί σχετικών προσφυγών του Δημοσίου αλλά και ιδιωτών, στο μεγαλύτερο ποσοστό, καταλήγουν υπέρ των καταπατητών και των αυθαιρετούντων.
Σ΄ όλα αυτά έρχεται και μια ιδιότυπη γραφειοκρατία να ενισχύσει την εξαχρείωση όσων βάζουν στο μάτι μια έκταση δημόσια ή ιδιωτική, με πλήθος διατάξεων και «παραθυράκια» σε κάθε νόμο, που σαν τις παροιμίες, έχει και τον αντίθετό του.
Το συμπέρασμα είναι ότι σ’ αυτή τη χώρα της αυθαιρεσίας μπορεί κάτι να απαγορεύεται, πλην όμως τα πάντα επιτρέπονται αρκεί να έχεις την καπατσοσύνη να τα κυνηγήσεις...
Για κάθε ενδιαφερόμενο αρμόδιας υπηρεσίας, για την συγκεκριμένη περίπτωση, η στήλη έχει στη διάθεσή του περισσότερα και συγκεκριμένα στοιχεία και φωτογραφίες.
