...Και επαναλαμβάνω: γιατί έπρεπε να γίνει όλη αυτή η ιστορία, η ταλαιπωρία και η παρωδία (γιατί όχι), προκειμένου τελικά να καταλήξουν σ’ αυτό που η κοινή λογική, αλλά και η διαμόρφωση των πραγμάτων όπως είναι σήμερα επιβάλλει; Δηλαδή, ο νέος αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας να εκλεγεί από τη βάση του κόμματος και όχι από τους συνέδρους. Όταν τα ίδια πράγματα, μόνα τους δείχνουν και μόνα τους υπαγορεύουν την πορεία που πρέπει να έχουν οι εξελίξεις.
Από την αρχή της εβδομάδας γράψαμε ακριβώς αυτό το «αυτονόητο», το οποίο από τις συνθήκες προέκυπτε. Ότι δηλαδή το έκτακτο συνέδριο μπορούσε να παραπέμψει άμεσα σε τακτικό προκειμένου να γίνει αλλαγή καταστατικού και να μπορέσει ο νέος αρχηγός να εκλεγεί από τη βάση. Ή να γίνει αυτό το συνέδριο της 7ης Νοεμβρίου τακτικό, να προχωρήσει στην αλλαγή και εν συνεχεία να στηθούν οι κάλπες ανά την Ελλάδα, αφού πρώτα ξεκαθαρίσουν οι εκλογικοί κατάλογοι. Και στο μεταξύ ο πρόεδρος Κώστας Καραμανλής να παρατείνει την παραμονή του στην ηγεσία της Ν.Δ. μέχρι ν’ αναλάβει ο επόμενος.
Και εν πάση περιπτώσει, το προφανές και εφικτό ταυτόχρονα το βλέπει το τρίτο μάτι του παρατηρητή, δεν μπορεί να μην το έβλεπε και το μάτι της Οργανωτικής Επιτροπής, της οποίας, ούτως ή άλλως, ο καθαυτός ρόλος είναι να οργανώσει το Συνέδριο και πέραν τούτου ουδέν! Προφανώς το έβλεπε ή τουλάχιστον αυτό είναι το λογικό για να το πιστεύει κανείς. Αλλά το θέμα «κόλλησε» από τη μια στα «παζάρια» μεταξύ των υποψηφίων για την Προεδρία και από την άλλη στο ρόλο της, τον οποίο ήθελε να υπερτονίσει η ίδια η Οργανωτική Επιτροπή, μέλη της οποίας έχουν τις δικές τους εσωκομματικές βλέψεις. Και το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί όλο αυτό το αλαλούμ, το οποίο έβγαλε προς τα έξω μια εικόνα απόλυτης σύγχυσης του νυν κόμματος της αντιπολίτευσης, το οποίο δεν μπορεί να συνεφέρει από την ήττα και... παρλατίζει δεξιά και αριστερά, συρόμενο από τις φιλοδοξίες δελφίνων τε και λοιπών κομματικών.
Η «προφανής λύση» που τελικά και υιοθετήθηκε, συνδυάζει «και βουνό και θάλασσα» και «σαμπουάν και μαλακτικό», που λέει ο λόγος. Και γίνεται σεβαστό το καταστατικό - το οποίο πράγματι δεν μπορεί να είναι «κουρελόχαρτο», και το οποίο πρέπει ν’ αποτελεί «μπούσουλα», διότι αλλιώς δημιουργούνται προηγούμενα - και επιπλέον επιτυγχάνεται η εκλογή από τη βάση με την τροποποίησή του από το Συνέδριο. Το οποίο, αν και «έκτακτο», βαπτίζεται «τακτικό» για τις ανάγκες της αλλαγής. Έκτακτο ή τακτικό, πάντως, το θέμα είναι ότι είναι το πλέον κυρίαρχο και αρμόδιο σώμα για να προβεί σε μια τέτοια απόφαση - αλλαγή. Εκεί και όλα τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής, εκεί και η νέα Κοινοβουλευτική Ομάδα, εκεί και οι σύνεδροι. Δηλαδή, πόσο πιο μαζικό και πιο αντιπροσωπευτικό μπορεί να είναι ένα όργανο για να λάβει παρόμοιες αποφάσεις;
Και όσο για τον Κώστα Καραμανλή, κακώς βιάστηκε, υπό το βάρος της ήττας και της ευθύνης, να ανακοινώσει ένα έκτακτο Συνέδριο με μοναδικό θέμα την εκλογή αρχηγού και ταυτόχρονη αποχώρησή του. Το έπραξε διότι στο μυαλό του είχε προφανώς μια συγκεκριμένη διαδικασία «ψεκάστε - σκουπίστε - τελειώσατε», η οποία θα είχε και συγκεκριμένο αποτέλεσμα.
Να όμως που τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι και κυρίως δεν είχαν ανάγκη να εξελιχθούν έτσι, όταν πραγματικά αντιλαμβάνεται κανείς, πέραν του βάρους της ευθύνης που φέρει, και το εύρος των επιπτώσεων, αλλά και των κινήσεων και αλλαγών που πρέπει να δρομολογηθούν εξαιτίας των επιπτώσεων. Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται αυτή τη στιγμή η Νέα Δημοκρατία είναι γρήγορες αποφάσεις. Θέλει νέο αρχηγό και νέο στοχασμό. Τόσο όσον αφορά στην εκτίμηση και τον απολογισμό των αιτίων που την οδήγησαν στην ήττα και την απώλεια του «μεσαίου χώρου» όσο και στον επαναπροσδιορισμό των θέσεων και επιλογών της εντέλει. Είναι εύκολο Ντόρα, Σαμαράς και Αβραμόπουλος να μιλάνε για κοινωνικό φιλελευθερισμό και «μεσαίο χώρο», στο διά ταύτα αυτό πώς «μεταφράζεται» πρέπει να εντοπίσουν και να υιοθετήσουν σε εκσυγχρονισμένες βάσεις. Και αυτό δεν γίνεται ούτε σε μία μέρα ούτε σε ένα Συνέδριο-αστραπή.
