Η πλάκα είναι αλλού! Στα τηλεοπτικά πάνελ. Καταρχήν τέτοιες πιένες η Νέα Δημοκρατία στην τηλεόραση είχε να γνωρίσει... δεν θυμάμαι από πότε. Ούτε κατά τις εποχές που ήταν αντιπολίτευση πριν το 2004. Γιατί τότε δεν είχε... ενδιαφέρον. Είχε έναν αρχηγό, κοινά αποδεκτό, τον Κώστα Καραμανλή και καθόταν στην εξώπορτα περιμένοντας ν’ ανοίξει για να εγκατασταθεί στην εξουσία. Υποτονικά πράγματα, έως συνηθισμένα.
Τώρα είναι που έχει ψωμί. Όχι μόνο γιατί έχασε με 10 μονάδες και βάλε, αλλά και γιατί γίνεται της κακομοίρας, προκειμένου να βρει νέο αρχηγό, νέο προσανατολισμό ενδεχομένως και να βρει το βηματισμό της. Μπορεί να έχασε μεν τις εκλογές, αλλά... ...Αλλά κέρδισε το παιχνίδι της δημοσιότητας. Είναι πρώτη σε ζήτηση. «Πόδι πίστα», που λέμε. Με αποτέλεσμα ακόμη και η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση και τα κατορθώματά της να περνάνε σε δεύτερη μοίρα και να μην παρουσιάζουν και τόσο ενδιαφέρον. Διότι και αρχή είναι, όλοι της δίνουν ένα περιθώριο προσαρμογής στην πραγματικότητα, και η υποτιθέμενη αξιωματική αντιπολίτευση είναι τόσο απασχολημένη με τα του οίκου της, που δεν προκάμει να κάμει αντιπολίτευση, ακόμη και να θέλει. Χώρια που έναν πρόεδρο υπό προθεσμία - τον Κώστα Καραμανλή - και με το «γρίφο» της εκλογής του νέου προέδρου να παραμένει άλυτος, είναι πολύ λίγα αυτά που μπορεί ή θέλει να κάνει και να πει.
Στα τηλεοπτικά πάνελ, όμως, οι «διαλυμένοι» Νεοδημοκράτες είναι σε πρώτη ζήτηση. Του αμολάνε ένα γύρο, γύρω από ένα τηλεοπτικό τραπέζι και τους αφήνουν να τους τρώνε τις σάρκες του, βορά στο βωμό της τηλεθέασης. Από την προπερασμένη Κυριακή και δώθε, έχουμε δει διάφορα φολκλορικά να συμβαίνουν, μεταξύ μελών της ΝΔ από τηλεοπτικού αέρος. Από το ΠΑΣΟΚ πάλι, ελάχιστους έχουμε δει, διότι δεν έχουν «ζήτηση», δεν... πουλάνε κι ας γίνανε κυβέρνηση. Ο «τζόγος» τώρα είναι στη Νέα Δημοκρατία.
Και όσο περνάνε οι μέρες και πάμε προς το Συνέδριο (που ο Θεός να το κάνει) και όσο η Ντόρα διαφοροποιείται έναντι των Σαμαρά - Αβραμόπουλου, βλέπουμε πολλά και ενδιαφέροντα στα πάνε-λε! Διότι... ανάλογα με το «πώς» θα τοποθετηθεί ο καθένας από τους νεοδημοκράτες... πανελατζήδες, μπορούμε αβίαστα και κατά προσέγγιση να συμπεράνουμε ποιον υποστηρίζει, κατά ένα ποσοστό, 90%, να πούμε.
Έχουμε και λέμε: όσοι, ας πούμε είναι φανατικοί υπέρμαχοι της τήρησης του καταστατικού και επιμένουν καλά και ντε ότι ο πρόεδρος πρέπει να εκλεγεί από το έκτακτο Συνέδριο του κόμματος στις 7 Νοεμβρίου, είναι σαφές, ότι στηρίζουν την Ντόρα. Η οποία άλλωστε έχει και το μεγαλύτερο «ρεύμα». Μπορεί να μην είναι καθολικό, μπορεί να μην είναι συσπειρωτικό, αλλά είναι το μεγαλύτερο.
Και γιατί η Ντόρα επιμένει για εκλογή προέδρου από το Συνέδριο το έκτακτο; Γιατί, απλούστατα, γνωρίζει ότι στους 4.500 χιλιάδες εκλέκτορες μπορεί να ελέγξει τους περισσότερους και να εκλεγεί πρόεδρος. Ε, και μετά αν είναι δυο-τρεις μήνες πρόεδρος και πάει και στη βάση για επιβεβαίωση, τι θα κάνει η βάση; Λογικά προς τα εκεί θα κλείνει.
Όσοι πάλι, για να γυρίσουμε στα πάνελ, επιμένουν φανατικά ότι η εκλογή νέου προέδρου της ΝΔ πρέπει να γίνει από μια διευρυμένη βάση, τι είναι; «Οπαδοί» του Σαμαρά ή του Αβραμόπουλου. Εκεί, βέβαια, υπάρχει μια σύγχυση προκειμένου να διακρίνει κανείς «ποιοι» είναι του Σαμαρά και «ποιοι» του Αβραμόπουλου, αλλά πάντως εκεί τους... πονάει το δοντάκι. Πού γιατί ο Σαμαράς και ο Αβραμόπουλος θέλουν εκλογή κατευθείαν από τη βάση; Γιατί γνωρίζουν αυτό που και η Ντόρα ξέρει από την... ανάποδη. Ότι αν πάνε σε εκλογή μέσω του Συνεδρίου, οι ελπίδες που έχουν να εκλεγούν είναι περιορισμένες. Ενώ, άμα ανοίξει η διαδικασία, το παιχνίδι θα παιχτεί με άλλους όρους! ...Και άλλες πιθανότητες! Δεν αποκλείεται βέβαια να υπάρχουν και κάποιοι «αγνοί» υποστηρικτές της απαρέγκλιτης τήρησης του καταστατικού ή της απαραίτητης συμμετοχής της βάσης στην εκλογή του νέου προέδρου. Αλλά αυτοί, πιστέψτε με, είναι οι λιγότεροι. Τα «στρατόπεδα» έχουν ήδη οριοθετηθεί και το «παιχνίδι» και μέσω των πάνελ παίζεται με συγκεκριμένη στόχευση. Απλά.
