Τι βραχυκύκλωμα ανόητο και ακατανόητο είναι αυτό που έχουν πάθει εκεί στη Νέα Δημοκρατία; Φαίνεται «το γαρ πολύ της ήττας γεννά παραφροσύνη». Δεν εξηγείται διαφορετικά. Πριν φθάσουν στο πρόβλημα «ποιον» θα εκλέξουν αρχηγό, έχουν κωλύσει στο πρόβλημα «πως» θα εκλέξουν αρχηγό, και έχουν πνιγεί σε μια κουταλιά νερό. Ή, εν πάση περιπτώσει, επειδή εν προκειμένω κολλάει και περισσότερο «δεν μπορούν να χωρίσουν τριών ή και τεσσάρων γαϊδουριών άχυρα». Και όσο μπερδεύονται τόσο και γίνεται φαιδρότερη η κατάσταση. Διότι, κακώς στην αρχή είπα ότι το βραχυκύκλωμα είναι «ακατανόητο». Ανόητο είναι μόνο. Καθότι η εξήγησή του και άρα η κατανόησή του έγκειται στο γεγονός ότι οι διάφορες προτάσεις που πέφτουν στο τραπέζι δεν «βολεύουν» τις βλέψεις όλων των μέχρις στιγμής υποψηφίων και γι’ αυτό δεν μπορεί να βρεθεί λύση.
Το γεγονός είναι ένα: μετά τη συντριπτική ήττα της 4ης Οκτωβρίου, για τη Νέα Δημοκρατία και τον επόμενο πρόεδρό της, δεν είναι «επιλογή», αλλά «ανάγκη» να ανοίξει η ψηφοφορία και να ψηφιστεί από τον λαό. Ή άλλως τον ταλαίπωρο οπαδό. Ο οποίος έχει τα νεύρα του, τα κατσαβίδια του, και το λιγότερο που το κόμμά του οφείλει - αφού προηγουμένως τον... έγραφε κανονικά, γι’ αυτό και δεν την είδε την ψήφο του - είναι να του δώσει «λόγο» στην ανάδειξη του νέου προέδρου του κόμματος. Αλλά, πέραν τούτου και κάθε «λογικός» υποψήφιος, ανεξάρτητα από τα ρίσκα που θα πάρει μπαίνοντας σε μια τόσο ανοιχτή διαδικασία, αυτό ακριβώς θα πρέπει να επιθυμεί. Να εκλεγεί από τη βάση για να ισχυροποιηθεί κατά το δυνατόν η παρουσία του και η προεδρία του.
Δεν είναι τυχαίο ότι στις δημοσκοπήσεις που γίνονται ήδη, μπορεί μεν η Ντόρα να έρχεται πρώτη, αλλά το ποσοστό που συγκεντρώνει είναι εκεί στο 30%. Δηλαδή χαμηλό ποσοστό. Που δεν δείχνει συσπείρωση γύρω από το πρόσωπό της. Δείχνει υπεροχή, αλλά όχι συσπείρωση. Όπως δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι μεταξύ μεγάλης μερίδος Νεοδημοκρατών, υπάρχει και μια μεγάλη συζήτηση λιγότερο ή περισσότερο ανοιχτή, όπου διατυπώνονται προβληματισμός, γιατί καμία από τις κυρίαρχες υποψηφιότητες - Ντόρα, Σαμαράς, Αβραμόπουλος - δεν ικανοποιούν μεγάλο κομμάτι της βάσης. Προβάλλουν περισσότερο σαν λύσεις ανάγκης και όχι σαν επιλογές. Όπως επίσης δεν είναι τυχαίο ότι στην ίδια συζήτηση εντάσσονται και τα ονόματα νεότερων στελεχών, της γενιάς των «40άρηδων», του Σπηλιωτόπουλου, του Στυλιανίδη και κυρίως του Χατζηδάκη, την υποψηφιότητα των οποίων πολλοί βλέπουν θετικά, προκειμένου το κόμμα να πάρει από την κορυφή προς τα κάτω μια εμφανή στροφή ανανέωσης. Οπως, στο πλαίσιο αυτό, τυχαία δεν μπορεί να θεωρείται και η δήλωση χθες του νομάρχη Θεσσαλονίκης Π. Ψωμιάδη. Μπορεί η υποψηφιότητά του να θεωρείται η πλέον αμφιλεγόμενη, αλλά υπάρχουν και κάποιοι που υποστηρίζουν ότι λειτουργεί ως «λαγός» για λογαριασμό άλλου που θα προκύψει αργότερα. Τώρα δηλαδή, πόσο αργότερα; Μέχρι τις 20 θα ξεκαθαρίσει και το τοπίο των υποψηφιοτήτων. Είπε λοιπόν χθες, γιατί να μην κάνουμε πίσω εμείς οι μεγάλοι και να βγουν μπροστά 30άρηδες και 35αντάρηδες. Και είπε επίσης ότι στην περίπτωση αυτή, ο ίδιος θα κάνει πίσω.
Τώρα γιατί έχουν βραχυκυκλώσει, είναι απορίας άξιον. Τα πράγματα είναι απλά. Αντί το Συνέδριο να είναι έκτακτο, να γίνει τακτικό. Στις 7; Στις 7. Προλαβαίνουν να βγάλουν νέους συνέδρους. Να πάνε εκεί, να θέσουν το θέμα αλλαγής καταστατικού, να δουν και λίγο τα ιδεολογικά τους, που έχουν χάσει τ’ αβγά και τα πασχάλια και να ορίσουν ξέρω ’γω ένα διάστημα 3-4 εβδομάδων (αφού θα έχει γίνει η αλλαγή καταστατικού) να στηθούν κάλπες σε όλη την Ελλάδα να βγει ο νέος πρόεδρος. Ε, και ο Καραμανλής πια «έφαγε το βόδι στην ουρά θα μείνει;» αν πρόκειται για την ενότητα του κόμματος; Ας κρατήσει την παραίτησή του για λίγο παραπίσω μέχρι να εκλεγεί ο νέος πρόεδρος!
Γιατί τόσο θρήνος και οδυρμός και τόσο μπέρδεμα; Απλά είναι τα πράγματα.
