Μήπως, λέω μήπως, το παρακάνουμε; Επειδή δηλαδή έκαναν μια χειραψία οι Ισραηλινοί με τους Παλαιστίνιους πρέπει ο Ομπάμα να πάρει το Νόμπελ Ειρήνης; Δηλαδή άμα λυθεί το παλαιστινιακό τι πρέπει να πάρει; Όχι, μια απορία έχω. Στο Αφγανιστάν οι Αμερικανοί ακόμη βογκάνε, στο Ιράκ η κατάσταση είναι άστα να πάνε, γιατί δηλαδή να πάρει το Νόμπελ Ειρήνης ο Ομπάμα; Επειδή είναι πλήρης καλών προθέσεων; Δηλαδή τώρα θα βραβεύεται η... «πρόθεση» και όχι το παραχθέν έργο; Ή μήπως γιατί συμφώνησε με την «άρση» της αντιπυραυλικής ασπίδας και έσπασε ο πάγος στις σχέσεις των ΗΠΑ με τη Ρωσία; Δεν λέω, είναι ένα σημαντικό βήμα. Αλλά εν πάση περιπτώσει δεν είναι αρκετό και δεν υπάρχει και λόγος για να πάρει Νόμπελ ο Αμερικανός πρόεδρος.
Μάλλον, μάλλον η Ακαδημία υπερέβαλε εαυτόν όσον αφορά στις δικές της καλές προθέσεις, αλλά και στο... καλόπιασμα του πλανητάρχη. Ο οποίος «καλό παιδί», δεν λέω, αλλά τα αποτελέσματα είναι εκείνα που μετράνε. Όχι μόνο οι καλές προθέσεις, που πολλές φορές μπορεί να είναι και επίπλαστες - λέμε τώρα - ή που μπορεί απλά να μείνουν «καλές προθέσεις», γιατί υπάρχουν... φυσικά εμπόδια που δεν μπορούν να υπερπηδηθούν. Ή γιατί η βούληση δεν είναι τόσο ισχυρή όσο είναι οι προθέσεις.
Ότι έλεγε κανείς, αν δεν μιλάμε για σκέτο «γλείψιμο» της Επιτροπής των Νόμπελ προς τον Ομπάμα, ότι η απονομή του Νόμπελ Ειρήνης στον Αμερικανό πρόεδρο έχει έναν... ψυχαναγκαστικό χαρακτήρα. Είναι ένα είδος «προληπτικής πολιτικής» προκειμένου να τον αναγκάσει εν συνεχεία να μετουσιώσει τις καλές του προθέσεις σε πράξεις και να του δώσει ένα «κίνητρο» και να του δημιουργήσει μια «δέσμευση» με παγκόσμια εμβέλεια στον τρόπο που θα χειριστεί τα ζητήματα αυτά που δεν άπτονται μόνο των αμερικανικών συμφερόντων, αλλά και της παγκόσμιας ειρήνης. Διότι θα γυρίσει ο άλλος, που λέει ο λόγος, και θα του πει «καλά δεν ντρέπεσαι που σου δώσανε και γκοτζαμάν Νόμπελ Ειρήνης;». Και θα ’ρθει ο Ομπάμα και θα κοκκινίσει από τη ντροπή του - αν και στο... σοκολατί δεν φαίνεται - και θα συμμαζευτεί. Σε περίπτωση λέμε που του ’ρθει να κάνει τίποτα το πολεμοχαρές ή, τέλος πάντων, τίποτα που δεν θα συνάδει με τον περί «ειρήνης» ορισμό. Θα μου πείτε τώρα ότι την σήμερον ημέρα η «ειρήνη», όπως και τόσα άλλα, είναι ένα θέμα πολύ χαλαρό και πολύ ελαστικό, αν σκεφτεί κανείς τι γίνεται στον κόσμο. Είτε μιλάμε γι’ αυτές καθαυτές εμπόλεμες συρράξεις, είτε μιλάμε για κείνους τους... ακήρυχτους πολέμους με τις χιλιάδες των θυμάτων καθημερινά που πεθαίνουν από πείνα και ανέχεια. Είτε μιλάμε για τους πάσης φύσεως επιχειρηματικούς πολέμους και εκείνους των οικονομικών συμφερόντων που έχουν άπειρες «παράπλευρες απώλειες», που ποτέ κανείς δεν μαθαίνει. Σχετική, πολλή σχετική είναι η «ειρήνη». Όταν σχετική, πολλή σχετική έννοια είναι και ο «ανθρωπισμός», του οποίου η «ειρήνη» λογικά θα έπρεπε να είναι παράγωγο. Δεν είναι όμως.
Εν πάση περιπτώσει, αυτή είναι μια ατέρμονη και «ατυχής» κατά γενική ομολογία τη σημερινή εποχή συζήτηση. Αλλά επειδή υπάρχει και η αυτή - καθαυτή έννοια, πώς λέμε «πόλεμος και ειρήνη». Άμα δεν γίνεται «πόλεμος» πάει να πει ότι έχουμε «ειρήνη», μένουμε σ’ αυτά τα «σφιχτά» πλαίσια και θεωρούμε εαυτούς τυχερούς - και είμαστε - και εμείς ζούμε την «ειρήνη».
Ωστόσο θεωρώ ότι ήταν υπερβολή, έστω και εάν είχε «πολιτική σκοπιμότητα» η κίνηση της Επιτροπής των Νόμπελ να δώσει το «ύψιστο Νόμπελ» στον Ομπάμα για τις καλές του προθέσεις. Από «καλές προθέσεις» έχουμε πήξει γενικώς. Οι πράξεις είναι που μετράνε.
