Του κ. Παναγιώτη Βιττωράτου, καθηγητή Μαθηματικών
Η κινητήρια δύναμη (το ελατήριο) που κινεί την οικονομία στον καπιταλισμό είναι η ανταγωνιστική συσσώρευση με κριτήριο το ποσοστό κέρδους. Το ποσοστό κέρδους είναι «Η απόδοση της επένδυσης», δηλαδή το κέρδος ως ποσοστό του επενδεδυμένου κεφαλαίου (και πάντα σε σύγκριση με τις «επιδόσεις» των ανταγωνιστών).
Όμως το ποσοστό κέρδους συνεχώς υποχωρεί. Όσο αυξάνεται το μέγεθος της επένδυσης τόσο αλλάζει και η σύνθεσή του με μεγαλύτερο μερίδιο για μηχανήματα και εγκαταστάσεις παρά για μισθούς. Το μερίδιο της «νεκρής εργασίας» αυξάνεται σε βάρος της ζωντανής που είναι η πηγή του κέρδους. Το κλάσμα με αριθμητή το κέρδος και παρονομαστή τη συνολική επένδυση τείνει να μειώνεται. Όταν η μείωση φτάνει σε σημείο όπου μια νέα επένδυση είναι πλέον ασύμφορη (για το κεφάλαιο και τους καπιταλιστές), η ισορροπία της οικονομίας ανατρέπεται.
ΟΧΙ ΝΕΕΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ
ΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΖΗΤΗΣΗΣ ΓΙΑ ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΑ
ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΣΤΗ ΒΑΡΙΑ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ
ΚΡΙΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΛΑΔΟΥΣ
Ένα για παράδειγμα σοβαρό πρόβλημα είναι η αδυναμία κάθε επιχείρησης να γνωρίζει σε ποιο σημείο βρίσκεται η ζήτηση για προϊόντα που παράγει.
Αλλά,
ας τα αφήσουμε όμως αυτά για λίγο και ας σκύψουμε στα δικά μας «μικρότερα» οικονομικά προβλήματα.
1. MORGAN STANLEY για την ελληνική οικονομία: «90.000 θέσεις εργασίας ενδέχεται να χαθούν εντός του 2009».
2. Δ.Ν.Τ. προβλέπει για την Ελλάδα ανάπτυξη 0,...κάτι ψιλά % επί του ΑΕΠ, δηλαδή απώλεια θέσεων εργασίας το 2009 που θα ξεπερνά τις 40.000 και θα αγγίζει τις 50.000, δηλαδή το 1,3% - 1,5% των συνολικών θέσεων.
3. 100.000 μικρές επιχειρήσεις απειλούνται με πτώχευση.
4. Τουρισμός, τέλος εποχής.
5. Κατασκευές – οικοδομή – αγορά ακινήτων – κτηματαγορά, κάθετη πτώση.
6. Λιανεμπόριο (μόνο τον Αύγουστο – 4,1% μείωση του συνολικού τζίρου)... Καλό είναι να μη συνεχίσω γιατί θα χρειαστούμε νευρολόγο – ψυχίατρο.
Μας κυβερνούν άνθρωποι με περίπου μηδενικό ειδικό πολιτικό βάρος. Πολιτικοί άχρωμοι, άοσμοι και άγευστοι όπως μας λέγαν οι χημικοί μας στο Λύκειο.
Άνθρωποι που ήρθαν από το πουθενά και μας «παν» στο πουθενά. Ο μετά-κομμουνιστικός καπιταλισμός είναι στη διαχείρισή του (μοιάζει) στριφνή διoφαντική εξίσωση. Και αυτοί που έχουμε τάξει να τον διαχειριστούν είναι επιεικώς πολιτικά ελάχιστοι, οικονομικά υποταγμένοι (πιόνια των πολυεθνικών και των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων), κοινωνικά αστείοι, ιδεολογικά αναλφάβητοι.
Η λύση δεν είναι σ’ αυτούς.
Η λύση είναι (και πάντα ήταν) στα χέρια του λαού.
Η Ν.Δ. είναι ένα καμένο χαρτί.
Φαιδροί και μοιραίοι. Παριστάνουν ότι ασχολούνται με τα προβλήματά μας (για φαντάσου που φτάσαμε, βάλαμε το λύκο να φυλάει τα πρόβατα), παριστάνουν ότι κυβερνούν. Σκάνδαλα, κομπίνες, ρεμούλα, μίζες,... σάπισαν, σάπισαν, ...
Καιρός να πηγαίνουν.
Αλλά να έρθουν ποιοι;
Και οι άλλοι τα ίδια δεν έκαναν περίπου; Γι’ αυτό δεν πήγαν σπίτι τους ...
Και οι παράλλοι, εκεί να δεις καλαμπούρι.
Οι «ροζ» είναι «έτοιμοι» να αναλάβουν υπουργεία, πολλά δεν ράβονται.
Οι «κόκκινοι» ασχολούνται με ολομέλειες του ΚΚΣΕ, τον Στάλιν καθώς και άλλα λείψανα.
Τέλος πάντων, ιστορίες για κλάματα.
Οι τωρινοί πάντως είναι ένα παράξενο κοκτέιλ (Συστατικά μέρη: εθνικοφροσύνη, ορθοδοξία, υπόκοσμος, παρακράτος...).
Το παρακράτος έγινε κράτος.
Οι ίδιοι άνθρωποι εναλλάσσονται στους ρόλους, αλλάζουν μάσκες.
Είναι πωλητές και αγοραστές,
Εκφοβίζουν και εκφοβίζονται.
Εκβιάζουν και εκβιάζονται.
Υποκλέπτουν και υποκλέπτονται.
Μια διαρκής συναλλαγή με αντικείμενο την περιουσία του δημοσίου, του κράτους, τον ιδρώτα του λαού.
Το απόστημα πλέον έσπασε.
Καλό θα ήταν ο λαός να κάνει απολύμανση της πληγής, να δώσει πολιτικά υγιή και βιώσιμη λύση. Και η λύση είναι ένα σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ.
Ένα ΠΑΣΟΚ υγιές, δυνατό, αξιόπιστο, με πρόγραμμα, ιδέες και λύσεις για τη ζωή, την κοινωνία, την οικονομία και τα προβλήματα του λαού και του τόπου.
