«Μας υποχρέωσες, μας υποχρέωσες, μα δεν μας είπες τελικά πόσο μας χρέωσες», θα μπορούσε να ’ναι ο γενικός τίτλος - λαϊκό άσμα του «ιστορικού» ντιμπέιτ των Κ. Καραμανλή και Γ. Παπανδρέου. Γιατί, ανεξαρτήτως από το «ποιος» κέρδισε τις εντυπώσεις, εκείνο που καταλάβαμε, περί την Οικονομία, έτσι γενικώς και αορίστως, είναι ότι μια ζωή εμείς θα πληρώνουμε αυτά που έκαναν τα κυβερνώντα κόμματα. Η Νέα Δημοκρατία πλήρωσε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. όταν ανέβηκε στην εξουσία και εξακολουθεί να πληρώνει και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. τώρα που θα ’ρθει - ή έτσι ορέγεται - θα μας λέει ότι πληρώνει τη Νέα Δημοκρατία. Και τελικά, ποιος πληρώνει; Τα κορόιδα βεβαίως - βεβαίως, που μαλώνουν για τα πολιτικά και συνωστίζονται στις κάλπες. (Καλά, το «συνωστισμό» μην το δένετε και κόμπο, να δούμε πρώτα τι αποχή θα ’χει).
Από κει και πέρα... Ανεξαρτήτως που ορισμένοι προσπάθησαν να φέρουν τα πράγματα «ίσα βάρκα - ίσα νερά», για να ’ναι όλοι... ευχαριστημένοι, η πραγματικότητα είναι μία και πασιφανής: Ότι ο Καραμανλής επικοινωνιακά είναι μακράν καλύτερος του Παπανδρέου. Από την εκφορά και διαχείριση του λόγου, από τον τρόπο έκφρασης και φωνής, από τη διαχείριση του χώρου και του χρόνου, από τη συγκρότηση της σκέψης, από την ευστοχία της παρατήρησης, απ’ ό,τι, τέλος πάντων, μπορεί να συνθέτει την εικόνα ενός πολιτικού, που δεν είναι απαραίτητο να είναι ρήτορας, είναι όμως σαφές ότι είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κανείς μαζί του, δεν υπάρχει περίπτωση να τον αγνοήσει. Θα τον προσέξει, θα τον ακούσει.
Από την άλλη, ο Γ. Παπανδρέου δεν το ’χει. Απλά. Έχει δυσκολία στην εκφορά του λόγου και στη διαχείρισή του, αλλά και στην... ευστοχία των λόγων. Επιπλέον, ο τρόπος που εκφράζεται είναι μονότονος, με αποτέλεσμα να μετατρέπεται σε ένα ευχάριστο μεν, αδιάφορο δε «μπακ - γκράουντ», που ακούς αλλά δεν προσέχεις. Σε καμία περίπτωση ένα ντιμπέιτ δεν μπορεί να θεωρηθεί προνομιακό του πεδίο.
Επικοινωνιακά, λοιπόν, ο Καραμανλής ήταν καλύτερος παρασάγγας. Ανεξαρτήτως από το «πώς» παρουσιάστηκε από ορισμένους. Βέβαια, το ότι θα ήταν καλύτερος ήταν κάτι εκ προοιμίου γνωστό, το οποίο απλά επιβεβαιώθηκε το βράδυ της Τρίτης. Μόνο που αυτό δεν είναι σίγουρο ότι θα μπορούσε να είναι και αρκετό. Αν δεν κουβαλούσε πίσω του τα πεντέμισι χρόνια διακυβέρνησης, ένα ντιμπέιτ, αυτό το ντιμπέιτ, θα μπορούσε πράγματι να κάνει την πλήρη ανατροπή και να δημιουργήσει άλλα δεδομένα για την κάλπη της 4ης Οκτωβρίου. Σίγουρα κέρδισε το κομματικό του ακροατήριο. Στο οποίο και κυρίως στόχευε. Ενώ το ΠΑ.ΣΟ.Κ. παρουσιάζει μια συσπείρωση που αγγίζει το 90%, στη Νέα Δημοκρατία η συσπείρωση εξακολουθούσε (τουλάχιστον όσο βλέπαμε δημοσκοπήσεις) να είναι πολύ χαμηλή. Το κομματικό του ακροατήριο το κέρδισε. Και σίγουρα λειτούργησε η δυναμική παρουσία του συσπειρωτικά. Το ερώτημα για τη Νέα Δημοκρατία, η οποία είχε επενδύσει σημαντικά - και όχι άδικα - στο συγκεκριμένο ντιμπέιτ, είναι αν το «κέρδος» είναι τέτοιο που μπορεί να ισοφαρίσει τις ζημίες. Γιατί το... ποσοστό του κέρδους δεν είναι γνωστό.
Επί της ουσίας της διαδικασίας τώρα, ε, δεν μάθαμε και τίποτα καινούριο. Περίπου επανέλαβαν και οι δύο αυτά που λένε στις ομιλίες τους και αυτά που την προηγουμένη είχαν πει στο ντιμπέιτ των έξι. Περίπου η «στρατηγική» ήταν ίδια, από τη μια... μανούρα (Καραμανλής) και από την άλλη... θολούρα (Παπανδρέου). Στο τέλος, βέβαια, προφανώς, γιατί εκείνη την ώρα ένιωθε ότι... το πήρε το παιχνίδι, του ’ριξε ο πρωθυπουργός το γάντι του προέδρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και για δεύτερο ντιμπέιτ, αλλά δεν το σήκωσε. Κορόιδο είναι να το σηκώσει ο Παπανδρέου; Πώς να το ξαναπεράσει πάλι όλο αυτό;
Αυτά. Πέρασε και το ντιμπέιτ των δύο στην ιστορία. Τα υπόλοιπα στην κάλπη.
