Ε καλά. Αυτό της Δευτέρας ήταν αυτό που λέμε «πρόβα τζενεράλε» για τους δύο που... «μονομάχησαν» χθες. Ατυχώς, το παρόν κείμενο γράφεται νωρίτερα, οπότε το ντιμπέιτ των δύο δεν ήταν ακόμη διαθέσιμο για σχολιασμό ως προς το αποτέλεσμά του.
Οπότε να μείνουμε στους έξι και... όποιος αντέξει! Τι μάθαμε από το ντιμπέιτ της Δευτέρας; Από καμία νέα πληροφορία για τα «πιστεύω» και τις πολιτικές των πολιτικών αρχηγών δεν μάθαμε τίποτα απολύτως. Όπως άλλωστε αναμενόταν. Μάθαμε όμως, ή για την ακρίβεια είδαμε, πόσο πιο ζωντανός, πιο ουσιώδης και πιο ενδιαφέρων μπορεί να είναι ένας απευθείας διάλογος μεταξύ των ενδιαφερομένων, από εκείνη την άκαμπτη ιστορία των στημένων ερωτήσεων και απαντήσεων. Συμπέρασμα: τις επόμενες φορές, καλό θα είναι να διευρυνθεί αυτή η δυνατότητα άμεσης επικοινωνίας για να έχουν και περισσότερο ενδιαφέρον και περισσότερο ζουμί οι τηλεμαχίες των πολιτικών αρχηγών.
Είχε δε πλάκα, καθότι έκαναν... προπόνηση για χθες, που ως αναμενόταν ο Καραμανλής ρώταγε τον Παπανδρέου και ο Παπανδρέου τον Καραμανλή, αγνοώντας βεβαίως-βεβαίως τους λοιπούς πολιτικούς αρχηγούς, διότι, τι να λέει; Άμα εδώ έχουμε πρεμούρα για την εξουσία να καθόμαστε να θέτουμε ερωτήσεις στους... μικρούς, να πηγαίνει και το... σάλιο χαμένο; Έτσι είναι αυτά.
Από κει και πέρα, όλοι μα όλοι οι ερωτώμενοι ακολούθησαν την προσφιλή τους τακτική, όπως έκαναν και στο ντιμπέιτ των ευρωεκλογών και όπως κάνουν και πάντα δηλαδή. Η οποία συνίσταται στο εξής απλό, λαϊκό και φιλοσοφημένο: «άλλα λέει η γιαγιά μου, άλλα ακούν τ’ αυτιά μου!». Άλλα τους ρωτούσαν οι δημοσιογράφοι - μερικοί από τους οποίους, επίσης, ξέφευγαν από τις ενότητές τους - και άλλα απαντούσαν αυτοί. Τι απαντούσαν; Εκείνο που τους βόλευε, βεβαίως-βεβαίως. Και τι ήταν εκείνο που τους βόλευε; Στο μέγιστο μέρος του χρόνου που είχαν για ν’ απαντήσουν κατηγορούσαν τους άλλους για διάφορα που έκαναν ή που δεν έκαναν και κει μία αναπνοή πριν εκπνεύσει ο χρόνος έλεγαν και δυο ατάκες περί των προγραμμάτων και πάλι, βεβαίως, από την οπτική γωνία που τους βόλευε.
Αυτό ήταν το γενικό πλάνο. Τώρα στα επιμέρους είχαμε τα εξής ακόλουθα:
* Ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής ήταν συγκεκριμένος, αλλά αγχωμένος.
* Ο επίδοξος πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου υποτονικός και αόριστος.
* Η Αλέκα Παπαρήγα είναι αυτό που λέμε «σταθερή αξία». Βρέξει, χιονίσει, λέει ακριβώς τα ίδια, δεν υπάρχουν εκπλήξεις.
* Ο Αλέξης Τσίπρας... μεγάλωσε! Έγινε αρχηγός κόμματος ή τουλάχιστον αυτό προσπάθησε να δείξει και το κατάφερε σε σημαντικό βαθμό. Φαίνεται τώρα που έλειψε το «πατρονάρισμα Αλαβάνου», πήρε ανάσα. Πήρε, επίσης, και το άκαμπτο ηγετικό ύφος που έχουν όλοι οι αρχηγοί κομμάτων που σέβονται τον εαυτό τους. Με δυο λόγια έχασε τον αυθορμητισμό του και απορροφήθηκε από το σύστημα.
* Ο Γιώργος Καρατζαφέρης μάλλον ήθελε να πάει κάπου αλλού, μπερδεύτηκε, βρέθηκε στο ντιμπέιτ και έπρεπε να το διεκπεραιώσει μετά μεγίστης βαρεμάρας. Χώρια που με την τελική τοποθέτηση περί της καταγωγής του θύμισε «τον γιο του αγωγιάτη», «τον γιο του ταχυδρόμου» και δεν συμμαζεύεται.
* Εκείνος ο οικολογικός Ν. Χρυσόγελος, επειδή είναι καινούριος στα κόλπα, είχε έτσι... άγνοια κινδύνου, να πούμε. Είχε μια χαλάρωση. Αλλά, κάθε φορά που τον ρώταγαν για τα Σκόπια έλεγε «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε». Επίσης, μας έφερε και κείνο το ωραίο μαύρο νερό από τον Ασωπό και έκανε έτσι ένα... «σόου». Μου θύμισε παλιό Γάλλο πολιτικό που σε ντιμπέιτ είχε τοποθετήσει μπροστά του ένα κομμάτι κάρβουνο για να υπενθυμίζει την εξ ανθρακωρύχων καταγωγή του.
Αυτά... χθες είδαμε και την κανονική θεατρική παράσταση, «Τσάι για δύο», με πρωταγωνιστές τους Κ. Καραμανλή και Γ. Παπανδρέου, μετά την πρόβα τζενεράλε της Δευτέρας. Κομβικό το χθεσινό ντιμπέιτ. Τα αποτελέσματα; Θα τα δούμε. Κυρίως στην κάλπη!
