Κάθε χρόνο στις 22 Σεπτεμβρίου γιορτάζεται η Ευρωπαϊκή Ημέρα Χωρίς Αυτοκίνητο. Για κάποιους μία ακόμα εθιμοτυπική ημέρα ανάμεσα στις τόσες παγκόσμιες ημέρες χωρίς νόημα. Για κάποιους άλλους μια ακόμη αφορμή για υποσχέσεις. Και για κάποιους άλλους μια μέρα για να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας... Τις ευθύνες μας απέναντι στην προστασία του πλανήτη, του εαυτού μας. Τις ευθύνες μας για την ανάγκη συμμετοχής στην καταπολέμηση της αλλαγής του κλίματος και στη βελτίωση της ποιότητας του αέρα. Σε ένα ζήτημα καθοριστικής σημασίας για την υγεία μας, το μέλλον και κυρίως για την επιβίωση των παιδιών μας.
Αν ρίξουμε μια ματιά στους αριθμούς, θα δούμε την εικόνα ενός εφιαλτικού παρόντος.
Μόνο στη χώρα μας έχουμε 5 εκατομμύρια αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες για λιγότερους από 11 εκατομμύρια κατοίκους Σχεδόν ένα όχημα για κάθε δύο Έλληνες! 1.500.000 νέα αυτοκίνητα σε λιγότερο από 5 χρόνια... Μια ουρά αυτοκινήτων από την Αθήνα ως το Τόκιο με εισιτήριο επιστροφής, όπως αναφέρει στην ιστοσελίδα της η Greenpeace. Τα δάση τα κάψαμε, τις παραλίες τις χτίσαμε, το νερό το μολύναμε και η ρύπανση της ατμόσφαιρας χτυπάει κόκκινο σε μα σειρά από ελληνικές πόλεις.
Η πόλη μας είναι μία απ΄ αυτές. Όπου τα λόγια και οι αποσπασματικές ενέργειες χωρίς υποδομή και κυρίως χωρίς προοπτική περισσεύουν. Μια ευκαιρία ακόμη για υποσχέσεις και προβολή. Όσο για κάποιες εκδηλώσεις του παρελθόντος, αυτές μας τέλειωσαν, λες και το περιβάλλον δεν μας αφορά, λες και η ευαισθητοποίηση των πολιτών δεν έχει νόημα. Και οι τοπικοί άρχοντες, κλασικοί εκπρόσωποι της συντηρητικής πολιτικής των τελευταίων 5 χρόνων, ψάχνουν να δουν πώς θα ξηλώσουν πεζόδρομους για να τους ξανακάνουν δρόμους! Η Ευρωπαϊκή Ημέρα Χωρίς Αυτοκίνητο είναι σίγουρο πως θα περάσει και φέτος ως μια ευκαιρία ακόμη για εξαγγελίες. Κρατικά και τοπικά θα προταθούν μέτρα για τη λύση κυκλοφοριακών προβλημάτων, όπως κατασκευή περισσότερων δρόμων, διάθεση μέρους των δρόμων στα μη μηχανοκίνητα οχήματα, ζώνες ήπιας κυκλοφορίας ή ζώνες χωρίς αυτοκίνητα, προγράμματα περιορισμού της ταχύτητας, βελτίωση των ποδηλατικών δικτύων και υποδομών και νέα οικολογικά λεωφορεία. Αλλά η επόμενη μέρα, σε μια χώρα, όπου ακόμη και η δημιουργία υπουργείου Περιβάλλοντος έμεινε στα χαρτιά, πόσο διαφορετική μπορεί να είναι; Πόσο μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα, όταν μας κυβερνούν οι ίδιοι άνθρωποι, όταν κυριαρχούν οι ίδιες καταστροφικές για το περιβάλλον πολιτικές; Χρειάζεται αλλαγή πορείας. Και στις 4 του Οκτώβρη έχουμε την ευκαιρία να την κάνουμε πράξη...
Χρύσα Βουλγαράκη
Δ/ντρια Γαλλικού Ινστιτούτου Λάρισας
υπ. βουλευτής ΠΑΣΟΚ Ν.Λάρισας
