Του Μιχ. Χαραλαμπίδη
Σε όλα τα ζητήματα στα οποία αναφέρθηκε ο αρχηγός του ΚΚΚΑΣΟΡ Γ.Α. Παπανδρέου όπως ονομάζω την μετάλλαξη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. προκύπτει υπόλογος ιστορικά. Πρόκειται για τα χαμένα ραντεβού της χώρας, του συστήματος Ελλάδα τις προηγούμενες δεκαετίες για τα οποία είναι υπόλογος απέναντι στον Ελληνικό λαό και τον κόσμο της Δημοκρατικής παράταξης.
Η ιστορία λέει ότι ο Γ.Α. Παπανδρέου αποτέλεσε έναν από τους πρώτους υπεύθυνους του εκφυλισμού του εγχειρήματος του ΠΑ.ΣΟ.Κ., τον πρώτο παλιό, τον περισσότερο παλιό από τον Τσοχατζόπουλο, τον Σημίτη, τον Βερελή, τον Παπαντωνίου, τον Νεονάκη, τον Τσουκάτο. Αυτό λέει η ιστορία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Η ιστορία δεν παραχαράσσεται. Προσωπικά μου δίνει το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση να λέω ποιος είναι το παλιό και ποιος όχι σε αυτόν τον χώρο.
Η πρόσφατη ιστορική εμπειρία αλλά και η πραγματικότητα είναι αποκαλυπτική των ΜΕΓΑΛΩΝ ΨΕΥΔΩΝ ΤΟΥ σε όλα τα ζητήματα στα οποία αναφέρθηκε.
Στην «αυτονομία της πολιτικής»! στη «διαφθορά»! στη «διαφάνεια»! στις «πόλεις»! στη «Βαρκελώνη»! το «πράσινο»! την «παιδεία»! τις «εναλλακτικές πηγές ενέργειας»! την «Εθνική ανάταση»! τη «γεωργία»!
Ας μείνουμε στο τελευταίο. Όταν εξαφάνισες την πλέον πλούσια στον κόσμο γαστρονομική γεωργία κινδυνεύοντας να χάσεις και την τυπικότητα, την αυτοχθονία της φέτας, τότε δεν νομιμοποιείσαι να μιλάς. Μιλάς τρόπος του λέγειν γιατί είναι ορατή η λεκτική πενία, η άγνοια των όρων, η απουσία παιδείας και σχεδίου για την αναγέννηση της υπαίθρου.
Θα μείνω σε μια στιγμή της κομματικής ιστορικής μνήμης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που αφορά αυτά τα ζητήματα. Όταν ξέσπασε το φαινόμενο των τρελών αγελάδων σε μία συνεδρίαση της Κ.Ε. του ΠΑ.ΣΟ.Κ. η Άννα Διαμαντοπούλου μου είπε «Δικαιώθηκες πάλι». Δικαιώθηκα μεν, όπως και σε πολλά άλλα, η χώρα όμως, οι αγρότες έχασαν το «τρένο των τροφίμων» όπως το ονόμασα και έμειναν στην παλιά γραμμή Λαρίσης – Βόλου. Αντί για την ειλικρινή συγγνώμη, τη σιωπή, την παραίτηση, την αποχώρηση - αυτό γίνεται στις δημοκρατίες - ο Γ.Α. Παπανδρέου επιλέγει τη θρασύτητα, τον κυνισμό, το ψέμα, τις αντιδημοκρατικές μεθόδους για να καλύψει την ευθύνη, την ενοχή του σε πολλά ζητήματα.
Το δώρο όμως προ ολίγων ετών – προχθές – με την πλαστική σακούλα στον Μπους κατά τη συνάντηση τους είναι δηλωτικό της αληθινής ταυτότητας του, της παρακμιακής εικόνας της χώρας που παρουσίασε διεθνώς, αποκαλυπτικό των σημερινών ψεμάτων και της ανερυθρίαστης υποκρισίας. Δεν του δώρισε ούτε Έλαιον Κρήτης, Μεσσηνίας, Αργολίδος, Ελληνικόν Έλαιον 2004, μαστίχα Χίου, μαυροδάφνη Πατρών και πολλά άλλα κοσμήματα. Έμεινε στην πλαστική σακούλα του Duty Free. Αναφέρομαι σε αυτά στο βιβλίο μου «Αγροφιλία». Αλλά η TV μπορεί να προβάλει την εικόνα με τη σακούλα.
Η περίπτωση του Γ.Α. Παπανδρέου όχι μόνον ως παρελθόν αλλά και παρόν εισαγάγει ήθη και μεθόδους που προκαλούν μεγάλες παθολογίες στην Δημοκρατία μας.
Τα άλλα κόμματα δεν έχουν μια αναλυτική, επιστημονική και πολιτική προσέγγιση αυτής της περίπτωσης. Στο νέο μου βιβλίο «ΑΠΟ ΤΟ ΠΑ.ΣΟ.Κ. ΣΤΟ ΚΚΚΑΣΟΡ – Ο Εκφυλισμός Ενός ιστορικού εγχειρήματος» αναφέρομαι και σε αυτήν την παθολογία. Πρόκειται για μια περίπτωση που ρίχνει πολύ χαμηλά τις πολιτικές, διανοητικές, πολιτισμικές και ηθικές σταθερές της δημόσιας ζωής. Όσοι βρίσκονται πίσω από αυτήν δεν προσφέρουν υπηρεσίες στη χώρα και το Έθνος.
Σε καμία Ευρωπαϊκή Δημοκρατική χώρα δεν θα επιτρεπόταν να ειπωθούν τόσο μεγάλα ψέματα, με έναν ολοκληρωτικό τρόπο όπως αυτές τις ημέρες στη Θεσσαλονίκη. Η αποκατάσταση της μνήμης, της αξιοπρέπειας, ενός νέου πολιτικού ήθους, είναι έργο των Ελλήνων Πολιτών και μιας νέας γενιάς αληθινά νέων Πολιτικών, όχι του παλιού, του πολύ παλιού που θέλει με θράσος να παρουσιασθεί ως νέο. Θεωρώντας τους Έλληνες Πορτορικανούς ή υπηκόους Βαλκανικών ναρκοκρατιδίων, προσβάλλοντάς τους.
Θα ήθελα όμως να επαναφέρω ένα ζήτημα στο οποίο αναφέρθηκα πριν λίγες ημέρες και στο οποίο ο Γ.Α. Παπανδρέου συνελήφθη επίσης να ψεύδεται. Οφείλει δημόσια, να πει την αλήθεια, όχι ελισσόμενος κουτοπόνηρα όπως έκανε στην ερώτηση δημοσιογράφου για το σχέδιο Ανάν και τη δική του πρωταγωνιστική παρεμβατική διαπλοκή.
Οφείλει να εξηγήσει στον Ελληνικό λαό γιατί ως υπουργός Εξωτερικών – με απόλυτη επιτροπεία, Πρωθυπουργός στα Εθνικά – πίεζε, επέμενε για τη γραμμή της διπλής ονομασίας στο Σκοπιανό; Γιατί αυτή η πίεση έφθανε μέχρι τον καταναγκασμό συναδέλφου του ο οποίος αντιστάθηκε;
Ποιος, ποιοι του υπαγόρευσαν αυτήν τη γραμμή; Γιατί δεν την έκφρασε δημόσια ο ίδιος όπως έκανε με το σχέδιο Ανάν αλλά ήθελε να την επιβάλει σε άλλον; Τι δηλώνει αυτή η μέθοδος; Τι σημαίνουν όλα αυτά για τη δημοκρατία και την Εθνική κυριαρχία;
Η Ελλάδα στον 21ο αιώνα δεν μπορεί να πορευθεί μέσα στο σκότος και το ψέμα. Θέλει ηγεσία που θα την εμπιστεύονται οι Έλληνες Πολίτες.
