Γρηγορείτε πατριώτες! Και μην αφήνετε τη λήθη να ξεθωριάσει εθνικές μνήμες. Η χθεσινή μέρα ήταν μεγάλη. Σαν χθες έγινε η μεγαλύτερη τραγωδία που βίωσε ο Ελληνισμός. Η σφαγή της Σμύρνης.
Εδώ και λίγα χρόνια η 14η Σεπτεμβρίου καθιερώθηκε σαν επίσημος επέτειος του ελληνικού κράτους. Κι έγινε έτσι ένα κομμάτι της συλλογικής εθνικής μνήμης. Η γενοκτονία του Μικρασιατικού Ελληνισμού και η Μικρασιατική Καταστροφή είναι γεγονότα πρώτου μεγέθους και πρέπει να διατηρούνται νωπά στη συνείδηση των πανελλήνων.
Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πως με την καταστροφή της Σμύρνης ολοκληρώθηκε η γενοκτονία του ελληνικού ορθόδοξου πληθυσμού. Οι απηνείς διωγμοί σχεδόν εξάλειψαν κάθε ζώσα χριστιανική εστία.
Επιπλέον, για τον Ελληνισμό έκλεισε ένας μεγάλος κύκλος. Ο κύκλος της συνεχούς και από αρχαιοτάτων χρόνων παρουσίας των Ελλήνων στη μικρασιατική γη. Για 35 ολόκληρους αιώνες, με όλα τα θετικά αποτελέσματα. Τη δημιουργία ενός αμιγούς ελληνικού πολιτισμού, την παιδεία και την ανάπτυξη. Η καταστροφή της Σμύρνης στάθηκε το ορόσημο του μεγάλου πλήγματος, κατά του Ελληνισμού.
Διττή είναι η επικράτηση του κεμαλικού κράτους. Το μισοφέγγαρο κατανίκησε πλήρως το σταυρό. Και το τουρκικό έθνος, ο ισλαμισμός κόσμος, με όλα τα στοιχεία της βαρβαρότητας και του εγκλήματος, που το χαρακτηρίζουν, ολοκλήρωσε τη μεγάλη του επιτυχία. Την επικράτηση του ιερού πολέμου, την Τζιχάντ, με την οποία συνέτριψε τον Ελληνισμό. Η άπιστη χριστιανική Σμύρνη, «Γκιαούρ Ισμίρ» έγινε παρανάλωμα του πυρός. Στάχτη κι αποκαΐδια, προς δόξαν του Μωάμεθ και του Κεμάλ Ατατούρκ.
- Πώς έφτασε η Ελλάδα, η μοναδική αξιόλογη δύναμη στην περιοχή των Βαλκανίων, με οράματα και μεγαλεπήβολες επιδιώξεις, στη μικρασιατική καταστροφή; Πολλά τα αίτια, αλλά και διδακτικά για τους σύγχρονους Έλληνες. Την εποχή εκείνη άλλαξε άρδην το διεθνές πολιτικό κλίμα. Η επανάσταση των μπολσεβίκων στη Ρωσία επηρέασε τα συμφέροντα των Γάλλων και των Ιταλών και τους οδήγησαν στην ενίσχυση του εθνικιστικού κινήματος του Κεμάλ.
Ο διχασμός στην Αθήνα ανάμεσα σε βενιζελικούς και βασιλικούς, στις κρίσιμες εκείνες ώρες υπήρξε καταλυτικός. Ο στρατός από βήμα σε βήμα πετύχαινε υπέρλαμπρες νίκες. Ενώ οι πολιτικοί στα μετόπισθεν παθιασμένοι από μικροψυχίες και έριδες, υπέσκαπταν κάθε προοπτική νίκης.
Οι Γάλλοι ως χθες φίλοι μας, έκαναν τη μεγάλη στροφή. Για να κερδίσουν την εκμετάλλευση σιδήρου, χρωμίου και ασημιού, μετεπήδησαν στο άλλο στρατόπεδο, αποκαλύπτοντας την πιο ανθελληνική τους στάση. Για να εξασφαλίσουν την ανάληψη κατασκευής μεγάλων έργων, λιμένων, κ.ά., δεν δίστασαν ακόμα και να συμπράξουν στρατιωτικά με τους Τούρκους του Κεμάλ. Στα Μουδανιά λ.χ., οι Γάλλοι αφόπλισαν Έλληνες στρατιώτες και τους παρέδωσαν στους Τούρκους.
Γενικά οι φίλες ευρωπαϊκές δυνάμεις μας πρόδωσαν την τελευταία στιγμή και μας άφησαν, παρά τις υποσχέσεις τους, στο έλεος των ορδών τού Αττίλα.
Η πυρπόληση της Σμύρνης ολοκληρώθηκε με αρπαγές, σφαγές και βασανιστήρια. Τραγικές είναι οι μαρτυρίες των αρχείων του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών, που το ίδρυσε ο φιλέλληνας Μερλιέ με τη γυναίκα του. Πήραν μαρτυρίες από 5.000 ανθρώπους που επέζησαν του κτηνώδους βαρβαρισμού των Τούρκων. Μένουν οι μνήμες... το Δεσπότη μας, μας τον κατακρεούργησαν... άνθρωποι πνίγηκαν στη θάλασσα, προσπαθώντας να σωθούν από τους Τσέτες... κοπάδια κοπάδια Ελλήνων σέρνονταν στο δρόμο της φυγής. Νέοι, γέροι, άρρωστοι, μανάδες με μωρά γέμισαν με τα κουφάρια τους τους ατέλειωτους δρόμους της ομηρίας... Τούρκοι φίλοι και γείτονες των Ελλήνων τόσα χρόνια, έγιναν φονιάδες τους... Πλημμύρα οι μαχαλάδες από αίμα... «Τα κορίτσια ενός ορφανοτροφείου εσφάγησαν ανελέητα... Ένα όχημα έσερνε στους δρόμους το διευθυντή μιας εφημερίδας... Πυροβολούσαν ακόμα και μέσα στη θάλασσα, σκοτώνοντας όσους Έλληνες απεγνωσμένα προσπαθούσαν να αναρριχηθούν στα καράβια, που θα τους έφερναν στην Ελλάδα. Και τα πλοία των συμμάχων απόμακρα, παρατηρούσαν ανάλγητα τη φοβερή γενοκτονία των Ελλήνων. Και μόνο ανθρωπιστικοί λόγοι θα επέβαλαν την επέμβασή τους»...
Το λιγότερο 75.000 νεκροί πλήρωσαν με τη ζωή τους την πρωτοφανή αγριότητα των βαρβάρων. Ένα εκατομμύριο Έλληνες έφτασαν με την ψυχή στο στόμα, πρόσφυγες στην Ελλάδα. Και όσοι έφυγαν άφησαν πίσω τους παιδιά, πατεράδες, το βιό τους, τον ιδρώτα μιας ζωής, το πολιτιστικό έργο μιας υπέροχης φυλής αιώνων πολλών.
Τραγική μορφή της σφαγής στη Σμύρνη ο Άγιος Μητροπολίτης Σμύρνης, ο Χρυσόστομος. Εξέχουσα εκκλησιαστική προσωπικότητα. Αδιαμφισβήτητος ηγέτης. Προπύργιο του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού. Πού να βρούμε σήμερα τέτοιες αρχηγικές μορφές. Την τελευταία στιγμή ο Γάλλος πρόξενος προσπαθεί να τον φέρει στο Προξενείο κι εκείνος γενναία αρνείται. «Είμαι ανάμεσα στους πιστούς μου. Οφείλω να παραμείνω μ’ αυτούς». Σε λίγο ύαινες παθιασμένες τον συλλαμβάνουν, τον οδηγούν κάπου απόμερα, του κόβουν τα γένια, τον κατακρεούργησαν και τον έριξαν στα σκυλιά.
Ένας λαός άξεστος, απαίδευτος, βάρβαρος και φανατισμένος ρίχτηκε μανιασμένα σε κάθε τι ελληνικό. Χρόνια πέρασαν από τότε. Μα τούτος ο όχλος δεν άλλαξε. Μηδέ θ’ αλλάξει. Κι ας ερωτοτροπεί με την Ευρώπη. Η φύτρα του είναι διεφθαρμένη, κτηνώδης, απάνθρωπη. Κι ας μην βαυκαλίζεται κανείς πως με τούτο τον όχλο θα μπορέσει να συμβιώσει. Ας βρούμε έναν γειτονικό του λαό που να συνέπραξε ειρηνικά μαζί του. Κανένας.
Η πυρπόληση της Σμύρνης ας αποτελεί ανεξίτηλα ανάμνηση συλλογική εθνική μνήμη για τη βαρβαρότητα των Τούρκων. Τα ίδια μας έκαναν με τα γεγονότα του 1956 στην Κωνσταντινούπολη κι αργότερα με την Κύπρο. Το κύτταρο του Αττίλα δεν αλλάζει. Κι εμείς δεν πρέπει να ξεχνάμε τις εκρήξεις του τουρκικού εθνικισμού.
