Μπορεί να μοιάζει ακραίο, λέγεται όμως, συχνά και γράφεται πλειστάκις: «Αν οι εκλογές άλλαζαν τον κόσμο θα ήταν παράνομες»! Ειδικότερα σε ό,τι αφορά την πατρίδα μας, όπου διαχρονικά μας διακατέχουν πολλών ειδών σύνδρομα. Το κατοχικό σύνδρομο, το σύνδρομο της μονιμότητας στο δημόσιο, μα περισσότερο απ’ όλα το εκλογικό σύνδρομο. Αποτελεί πραγματικά παγκόσμια πρωτοτυπία, σχεδόν με το άνοιγμα της Εθνικής κάλπης, τα κομματικά επιτελεία, αντί να ασχολούνται για το πώς θα εργαστούν προς όφελος του λαού και του τόπου να τους ενδιαφέρει περισσότερο η προετοιμασία για τις επόμενες εθνικές εκλογές!
Σχεδόν κανένας πολιτικός ηγέτης, ιδιαιτέρως πριν την επταετία, αλλά και μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, δεν σεβάστηκε την ετυμηγορία του Λαού. Οι εκλεκτοί του Ελληνικού λαού, που εκλέγονται με χρονικό ορίζοντα τετραετίας και που σε κάθε περίπτωση πρέπει να εξαντλείται, πλην πολύ σοβαρών εκτάκτων περιπτώσεων, όπου η πρόωρη προσφυγή στην κάλπη αποδεδειγμένα θα επιφέρει συγκεκριμένο όφελος για τον τόπο. Και παλιότερα τέτοιες περιπτώσεις (που ποτέ τους δεν έπεισαν) ήταν οι δραματικές εξελίξεις στα εθνικά μας θέματα και κυρίως στο Κυπριακό.
Τώρα, όμως, δεν υπάρχει καμιά τέτοια περίπτωση που να δικαιολογεί πρόωρη προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία. Τουναντίον, μάλιστα, ο τόπος μας απαιτεί μια σταθερή κυβέρνηση και κυρίως απαιτεί εθνική συναίνεση, αφού πραγματικά βρισκόμαστε στο «παρά πέντε» κρίσιμων και καθοριστικών εξελίξεων που εκτός των άλλων θα κρίνουν εσαεί και καθοριστικά την τύχη του Κυπριακού Ελληνισμού στη γη των πατέρων του. Και για να το πω πιο ωμά, με κίνδυνο μάλιστα να παρεξηγηθώ, σήμερα οι Ελληνες εκπρόσωποί μας στο Εθνικό Κοινοβούλιο, πλην βεβαίως ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων έχουν μαύρα μεσάνυκτα για τις πραγματικές πτυχές των εθνικών μας θεμάτων, τα οποία μάλλον χρησιμοποιούν μόνο ως προεκλογικά συνθήματα.
Και το ερώτημα που προκύπτει είναι αμείλικτο: Υπάρχει έστω και ένας από τους ηγέτες μας, που πραγματικά και υπό τις σημερινές ομολογουμένως δύσκολες περιστάσεις, μπορεί να εμπνέει, να καθοδηγεί και να ανορθώνει το φρόνημα των Ελλήνων πολιτών; Από τη μια ο απερχόμενος πρωθυπουργός που αδυνατεί και δεν τολμά να έρθει σε σύγκρουση με τα μεγάλα τζάκια του δικού του πολιτικού χώρου, και από την άλλη, η αξιωματική αντιπολίτευση που συμπεριφέρεται ωσάν να μας προέκυψε ξαφνικά και εισαγόμενη για να λύσει τα καυτά προβλήματα του τόπου. Και ο προεκλογικός αγώνας που εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων πραγματοποιείται με μπροστάρηδες τα κάθε λογής κομματόσκυλα, που το μόνο που περιμένουν είναι να αντικαταστήσουν τους προηγούμενους. Και δεν είναι μυστικό, το ακούμε άλλωστε, κάθε μέρα να λέγεται στις παρέες μας. Κάποτε πρέπει να ανταμειφθούν και τα δικά μας παιδιά! Ποια παιδιά δηλαδή; Ασφαλώς και η αναφορά παραπέμπει κυρίως στους αφισοκολλητές και τα κομματικά συνδικαλιστικά «μαντρόσκυλα»!
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να μην διεκδικείται ποτέ και από κανέναν το αυτόδηλο: που είναι η ανιδιοτελής υπηρεσία προς τον τόπο και τους πολίτες. Από τη μια λοιπόν, οι επώνυμοι πλούσιοι απόντες, που ποτέ δεν είχαν το ψυχικό σθένος να παραδεχθούν και να απολογηθούν, και από την άλλη, οι άνθρωποι των μεγάλων θυσιών, φτωχοί μα εξαιρετικά έντιμοι πολίτες να πνίγονται στη διαπάλη της καθημερινότητας, άγνωστοι και σχεδόν ανύπαρκτοι και ασήμαντοι για το σύστημα... Οι άνθρωποι αυτοί, που κατά βάση βρίσκονται μακριά από την εξουσία που θολώνει τα νερά. Σε μια κοινωνία που οι πολιτικοί δεν συζητούν πια. Μονολογούν και ακούνε μόνο τη φωνή τους. Γι’ αυτό και αλλάζουν εύκολα κομματικά μαντριά. Δέστε από πού ξεκίνησε την πολιτική του σταδιοδρομία ο Μητσοτάκης και ποιος κομματικός χώρος τον έκανε πρωθυπουργό ας πούμε. Σε μια χώρα όπου το κυρίαρχο στοιχείο της πολιτικής, αποτελούν οι πολιτικές δυναστείες και οι κομματικές πειθαρχίες.
Υ.Σ.: Ναι, ο Καραμανλής δεν τόλμησε και εν πολλοίς συμβιβάστηκε με πολλούς και πολλά πράγματα που θα έπρεπε να τον βρουν δυναμικά απέναντι τους. Από την άλλη μου είναι αδύνατο να ξεχάσω τις απειλητικές δηλώσεις Μπους, μετά το “veto” για την εισδοχή των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, καθώς και τις ενοχλήσεις από την ελληνορωσική προσέγγιση, μια προσέγγιση που εκ των πραγμάτων μετά την Ρωσσοτουρκική συμμαχία, ακυρώθηκε. Απλώς διερωτώμαι και προβληματίζομαι. Ναι η εντιμότητα Καραμανλή δεν αμφισβητείται, αλλά από μόνη της, δυστυχώς δεν αρκεί. Θέλει αρετή, αλλά και πολλή τόλμη η εξουσία... Για κάθαρση ακούγαμε, αλλά δυστυχώς κάθαρση δεν είδαμε. Γι’ αυτό και οι σεμνοί και αγνοί πατριώτες μένουν πάντα μακριά από αυτήν την διεφθαρμένη ακαταστασία. Γιατί και οι απερχόμενοι και οι επανερχόμενοι (;) δυστυχώς στο ίδιο καζάνι είναι που βράζουνε...
