Θέλοντας και μη κινούμαστε όλοι στη λογική των εκλογών υπό το βάρος μιας οικονομικής κρίσης, για την οποία κλαίμε πριν ακόμα την καταλάβουμε. Ο «καταλληλότερος» πήρε τις αποφάσεις του όχι επειδή είναι βέβαιος ότι θα τις κερδίσει, αλλά επειδή είναι σίγουρος ότι θα τις έχανε αν τις έκανε αργότερα.
Σ΄ ένα κλίμα πολιτικής ρευστότητας και κοινωνικής αβεβαιότητας, με μετέωρα όλα τα προβλήματα που μας ταλαιπωρούν, τι έχουμε να περιμένουμε εμείς οι απλοί πολίτες; Οι πρόωρες εκλογές θα υποχρεώσουν την πολιτική αντιπαράθεση να κατέβει από την σφαίρα του εικονικού στη σφαίρα του πραγματικού; Θα υποχρεώσουν τα κόμματα να αποσαφηνίσουν τη φυσιογνωμία της επόμενης διακυβέρνησης - η οποία θα είναι μια από τις δυσκολότερες των τελευταίων δεκαετιών – να ξεδιπλώσουν προγράμματα, πολιτικές και ιδεολογικές κατευθύνσεις; Να πουν ποια Ελλάδα θέλουν και με ποιους είναι; Μέχρι τώρα δεν το βλέπουμε.
Τα ερωτήματα όμως παραμένουν μπροστά στα οποία στέκεται περιδεής ο σημερινός πολίτης καθώς διαπιστώνει την ελεύθερη πτώση της χώρας προς το πουθενά.
Η πολιτική στην Ελλάδα, ιδίως το τελευταίο διάστημα, έχει εξελιχθεί σε μια εντελώς αυτιστική διαδικασία, όπου πολιτευτές, κόμματα και κανάλια παίζουν τους «κλέφτες κι αστυνόμους». Μια διαδικασία η οποία μερικές φορές έχει πλάκα, αλλά σπανίως αγγίζει τα προβλήματα του κόσμου. Την ίδια τη ζωή.
Τα οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα θα υποχρεώσουν επιτέλους όλους – στο δρόμο των εκλογών – να αναμετρηθούν, όχι με μπουρδολογίες και με κηρύγματα αοριστολογίας και κοκορομαχίες, αλλά με ουσιαστικές προτάσεις για τα προβλήματα των πολιτών;
Προσωπικά πιστεύω ότι οι εφιάλτες που μας ταλαιπωρούν σήμερα θα συνεχίσουν να υπάρχουν και μετά τις εκλογές. Η ανεργία θα συνεχίσει να αυξάνεται, το τραπεζικό κεφάλαιο θα εξακολουθήσει να ρουφάει και την τελευταία ικμάδα των οικογενειακών προϋπολογισμών, οι αγρότες θα βγαίνουν και πάλι στους δρόμους, οι φόροι θα διαδέχονται ο ένας τον άλλον, ενώ η φοροδιαφυγή θα σπάει ρεκόρ, το έλλειμμα θα διευρύνεται, η οικονομία θα χρειάζεται πάντα «μεταρρυθμίσεις» για «να γίνει πιο ανταγωνιστική», αλλά κάπου θα σκοντάφτουν αυτές γιατί η δημόσια διοίκηση με τις αγκυλώσεις και τη διαφθορά που τη δέρνει θα καθιστά ανέφικτη κάθε προσπάθεια για αλλαγή.
Φοβάμαι ότι όποια κυβέρνηση κι αν προκύψει μετά τις εκλογές, από τα δύο κόμματα εξουσίας, θα συνεχίσει να συμπεριφέρεται σαν στρατός κατοχής: Θα μειώνει μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές παροχές και δημόσιες επενδύσεις, θα μοιράζει τον δημόσιο πλούτο στους δικούς της και σ΄ όσους τη βοήθησαν να έρθει στην εξουσία και κυρίως θα φορολογεί ό,τι περπατάει, κολυμπάει και πετάει... Χωρίς καμιά αμφιβολία θα εξακολουθήσει η διάλυση των εργασιακών σχέσεων, της δημόσιας υγείας, της Παιδείας και των θεσμών. Και είναι σίγουρο ότι οι πλούσιοι θα συνεχίσουν να γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι!
Αν έχει κανείς αντίθετη γνώμη ή ελπίζει σε καλύτερες μέρες μετά τις εκλογές ας ρίξει μια ματιά γύρω του. Δεν είναι μόνον η οικονομία που βρίσκεται εκτός ελέγχου. Όλο το σύστημα έχει τρελαθεί με αποτέλεσμα τα πλέον πρωτόγονα ένστικτα να κυριαρχούν σ΄ όλα τα επίπεδα της δημόσιας ζωής. Θολές συναλλαγές κρατικών στελεχών με παρακρατικές ομάδες συμφερόντων, εξοντωτικός πόλεμος μεταξύ δημοσίων λειτουργών για το ποιος θα εκχωρήσει τα δημόσια συμφέροντα στα ιδιωτικά, εξαγορές συνειδήσεων κρατικών λειτουργών, σπατάλες και διασπάθιση δημοσίου χρήματος, λεηλασία κοινωνικού και κοινοτικού πλούτου από επιχειρηματικές συντεχνίες ημετέρων (μικρών, μεσαίων, μεγάλων). Θέλετε κι άλλα; Πώς θα σταματήσουν όλα αυτά; Ως διά μαγείας; Το πιθανότερο είναι ότι το σύστημα θα συνεχίσει να δουλεύει με την ίδια τακτική.
Αμφιβάλω αν οι άνεργοι θα βρουν δουλειά ή αν η «γενιά των 700 ευρώ» και οι συνταξιούχοι των 600 ευρώ θα δουν καλύτερες μέρες. Ούτε ελπίζω να εκλείψει η ακρίβεια και η αισχροκέρδεια στην αγορά, ενώ τα καταστήματα θα συνεχίσουν μάλλον να ψάχνουν τον πελάτη με το... τηλεσκόπιο.
Η επομένη των εκλογών της 4ης Οκτωβρίου θα είναι ίδια και χειρότερη με τις σημερινές μέρες. Όπως και οι άλλες που θα ακολουθήσουν. Όσο η «συνταγή» που εφαρμόζουν τα κόμματα εξουσίας στην εναλλακτική τους τακτική είναι η ίδια, «συνταγή» αποτυχίας και καταστροφής, να μην περιμένουμε πολλά πράγματα. Ο φετινός χειμώνας θα είναι σκληρότερος και χειρότερος απ’ τον περσινό και ασφαλώς οι εκλογές δεν θα τον κάνουν καλύτερο. Διότι καλώς ή κακώς αυτή είναι η χώρα μας, αυτοί είναι οι πολιτικοί μας, κι αυτοί οι πολίτες της. Μια χώρα όπου η λαμογιά αποτελεί δικαίωμα κι όπου η κλεψιά θεωρείται απόδειξη μαγκιάς και τεκμήριο αποτελεσματικότητας. Μια χώρα όπου η παράκαμψη των κανόνων αποτελεί οργανωμένο σύστημα. Είμαστε δε τόσο υπερήφανοι για τα μούτρα μας ώστε δεν επιτρέπουμε σε κανέναν να μας τα δείξει στον καθρέφτη της αλήθειας. Γι΄ αυτό εθελοτυφλούμε και ελπίζουμε ότι η επομένη των εκλογών θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη.
