Απ’ όλη τη γη έρχονται άνθρωποι στην Πιερία για να ανεβούν στην κορυφή του Ολύμπου, όχι τόσο για αθλητικούς λόγους, όσο για να ζήσουν αυτή τη μοναδική εμπειρία επαφής με το βουνό των θεών και των μύθων. Επιστρέφουν στις χώρες τους ενθουσιασμένοι αλλά ταυτόχρονα και με μια απογοήτευση: Πράγματι, μοναδικό, εξαιρετικό βουνό ο Όλυμπος, όμως οι ακτές της Πιερίας πώς κατάντησαν τόσο άσχημες; Πώς επέτρεψαν οι Έλληνες να καταστραφεί έτσι αυτή η περιοχή της πατρίδας τους που απαιτούσε ιδιαίτερη προστασία, όπως για παράδειγμα το Πήλιο και οι Κυκλάδες;
Στους ξένους τουριστικούς οδηγούς, διαβάζουμε πως αξίζει η εκδρομή στον Όλυμπο, όμως συμβουλεύουν χωρίς κανένα ενδoιασμό τους ταξιδιώτες να αποφύγουν τις ακτές της Πιερίας με τoυς κακόγουστους παραθαλάσσιους οικισμούς. Την ορθότητα αυτής της συμβουλής εύκολα διαπιστώνουν ξένοι και Έλληνες επισκέπτες οι οποίοι, κατεβαίνοντας από τον ¨Όλυμπο, φεύγουν με έναν μορφασμό δυσαρέσκειας και πάνε να παραθερίσουν κάπου αλλού, σε κάποιες άλλες ακτές, όπου η ανθρώπινη παρέμβαση στη φύση δεν είχε τόσο αρνητικά, αισθητικά τουλάχιστον, αποτελέσματα.
Πώς δέχονται οι αρμόδιοι να κτίζεται οτιδήποτε οπουδήποτε;
Ποιος ευθύνεται γι΄ αυτή την κατάσταση;
Πρώτα οι ίδιοι οι αυτόχθονες. Αυτοί που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Πιερία, στους πρόποδες του θρυλικού Ολύμπου, οι οποίοι ισχυρίζονται πως λατρεύουν τον τόπο τους και πως χτίζοντας δωμάτια και ξενοδοχεία, αξιοποιούν την περιοχή. Αλλά τι δωμάτια και τι ξενοδοχεία; Άχαρες τσιμεντένιες πολυκατοικίες, γελοίες βίλες, δίχως δένδρα, ώστε «να μην πέφτουν φύλλα στα πλακάκια». Διατηρούν μια λαθεμένη ιδέα της πολυτέλειας, πιστεύουν πως το μπετόν είναι το σύμβολο του πολιτισμού, της άνεσης, της κοινωνικής ανόδου και επιτυχίας. Δεν γνωρίζουν πως στη δυτική Ευρώπη, εδώ και αρκετά χρόνια, χτίζονται σπίτια από τσατμά και ασβέστη, για οικολογικούς αλλά και τουριστικούς λόγους, καθώς ο καλλιεργημένος και ενημερωμένος περιηγητής θα επιθυμούσε να ζήσει για λίγο σ’ έναν τόπο, όπου ακόμη και τα νέα κτίσματα είναι φυσικά ενταγμένα σ’ αυτόν, και όχι σ’ ένα κακέκτυπο ενός απρόσωπου, άναρχου αστικού κέντρου, όπως αυτά που δυστυχώς συναντούμε στις περισσότερες ελληνικές πόλεις. Αυτός ο περιηγητής περιφρονεί τα μπετά και τα πανταχού παρόντα αυτοκίνητα, τις καφετέριες με τις πολυθρόνες από σκάι, τις πλαστικές ξαπλώστρες στην παραλία, όλη αυτή την κραυγαλέα έλλειψη κάθε αισθητικής που είναι, σε τελευταία ανάλυση, έλλειψη παιδείας και πολιτισμού, δηλαδή, με άλλα λόγια, βαρβαρότητα.
Ενώ οι τελευταίες ευρωεκλογές ευνόησαν τα οικολογικά κόμματα, γεγονός που δηλώνει μια αυξανόμενη συνειδητοποίηση αυτών των προβλημάτων από μερίδα τουλάχιστον του ελληνικού πληθυσμού, εδώ στην Πιερία η περιοχή εξακολουθεί να υποβαθμίζεται και αυτό με την ενεργητική συμπαράσταση της πολεοδομίας της Νομαρχίας Κατερίνης : Πράγματι, εάν κάποιος ερευνήσει καλύτερα, θα ανακαλύψει ότι η δόμηση, στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων, συνεχίζει να μη γίνεται με νόμιμο τρόπο. Απανωτές σειρές αυθαιρέτων κτισμάτων, καταπατήσεις και «νομιμοποιήσεις» είναι ο κανόνας.
Αναρωτιέται κανείς αν βρίσκεται έστω και ένας αρμόδιος που να νοιάζεται για την κατάντια του τόπου, που να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να πει: Φτάνει! Όχι πια αυθαιρεσίες, παρανομίες, λαδώματα.... Όλοι έχουν αποδεχθεί την κατάσταση λέγοντας: Έτσι είναι παντού, έτσι κάνουν όλοι, δεν υπάρχει λύση. Καθώς όλοι φαίνεται ότι συμμετέχουν στη συνωμοσία της ένοχης σιωπής, είτε από συμφέρον είτε από αδιαφορία, μέσα σε ένα κράτος που ακροβατεί ανάμεσα στο πολιτικό κόστος, στην ανικανότητα και το ρουσφέτι, δεν θα χρειαστεί ακόμη πολύς χρόνος για να καταστραφεί ανεπανόρθωτα από τους ίδιους του τους κατοίκους ένας τόπος τόσο πολύ προικισμένος από τη φύση και την ιστορία. Δεν είναι πολύ θλιβερό να φαινόμαστε τόσο ανάξιοι του τόπου μας, όχι πια από οικονομική ανέχεια, αλλά από απληστία, έλλειψη πολιτισμού και απουσία χρηστής δημόσιας διοίκησης;
Ποιος έχει το θάρρος να αλλάξει επιτέλους τα πράγματα; Κάποιος υπεράνω κάθε συμφέροντος που να έχει όραμα γι’ αυτόν το τόπο, ώστε να ενδιαφερθεί πραγματικά για το παρόν και ιδιαίτερα για το μέλλον της Πιερίας;
Κατ’ επανάληψη ο σημερινός αξιότιμος κος Νομάρχης έχει δηλώσει στα ΜΜΕ, ότι δεν υπάρχει στην Πιερία νέα γενιά αυθαιρέτων, καθώς και το πραγματικό του ενδιαφέρον για τον νομό, για το όραμα που αναφέραμε πιο πάνω και όχι μόνον.
Η πραγματικότητα όμως τον διαψεύδει καθημερινά.
Αλλά για να μην αναφερόμαστε μόνο σε γενικότητες είμαστε υποχρεωμένοι να εστιάσουμε και σε μια συγκεκριμένη περίπτωση θέτοντας ερωτηματικά και ζητώντας μια καθαρή απάντηση από όλους τους υπευθύνους.
Πρόκειται για την περιοχή που εκτείνεται νοτίως του κάστρου του Πλαταμώνα μέχρι την αρχή του οικισμού του Πλαταμώνα, στο σημείο όπου ο δρόμος περνά πάνω από την παλιά σιδηροδρομική γραμμή.
Αναφερόμαστε στο προνομιακό καθεστώς με το οποίο η πολεοδομία επιτρέπει την έκδοση οικοδομικών αδειών με ειδικό καθεστώς, αποδεχόμενη ότι τα οικόπεδα βρίσκονται εντός ορίων οικισμού προ του ’23. Σημειωτέον ότι τα υπόψη «όρια» χαράχθηκαν σε ένα σκαρίφημα με γνώμονα ιδιωτικά συμφέροντα, δεδομένου ότι η περιοχή απέχει τουλάχιστον ένα χιλιόμετρο από το χωριό και ευρίσκεται εκτός σχεδίου αλλά και εντός της ζώνης οικιστικού ελέγχου (ΖΟΕ), πράγμα που σημαίνει ότι για να εκδοθεί οικοδομική άδεια απαιτούνται τουλάχιστον τέσσερα στρέμματα.
Ας σημειώσουμε ότι ο ευρύτερος χώρος, που παρουσιάζει όχι μόνο αρχαιολογικό ενδιαφέρον αλλά και φυσικό κάλλος, έχει προταθεί να χαρακτηρισθεί ως αρχαιολογικός χώρος στην 2η πρόταση του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου, ενώ για την προστασία του τοπίου έχει κατασκευασθεί η υπόγεια σήραγγα του ΟΣΕ και τώρα κατασκευάζεται η νέα υπόγεια σήραγγα του αυτοκινητοδρόμου.
Είναι βέβαια γνωστό πόσο δύσκολο είναι να χαρακτηρισθεί μια περιοχή ως οικισμός προ του ’23. Αν μη τι άλλο, μία αεροφωτογραφία του 1945-50 θα αποδείκνυε ότι τότε δεν υπήρχε παρά δάσος στον συγκεκριμένο χώρο.
Ζητάμε μια επίσημη απάντηση από τα χείλη του αξιότιμου Νομάρχη, νόμιμου προϊσταμένου της υπηρεσίας της πολεοδομίας, για το τι συμβαίνει με τη συγκεκριμένη αυτή περίπτωση.
Πρέπει τελικά να αναπαράγουμε το μοντέλο της πόλης χτίζοντας με πυκνή δόμηση όλα τα ελεύθερα σημεία «εξοχικής» κατοικίας;
Κάτοικοι της περιοχής
