«Εάν μη Κύριος οικοδομήσει οίκον
εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες»
Ψαλμ. 126
Ο Κοσμάς ο Αιτωλός ονόμαζε το κράτος «ψευδορωμαίικο».
Αυτοί που κυβερνούσαν ήταν σαν τους ξένους (ή ήταν ξένοι). Δεν ένιωθαν τους βαθύτερους πόθους και τους καημούς των Ελλήνων. Μήπως το ίδιο συμβαίνει και τώρα; Ενδεικτικώς αναφέρουμε το παράδειγμα της Παιδείας. Οι Έλληνες αποδίδουμε τις δυσκολίες της κοινωνίας μας στην έλλειψη παιδείας, στην έλλειψη ήθους. Διαπλάθει κανείς από αυτούς που κυβερνούν ήθος;
Ποιους λοιπόν να ψηφίσουμε; Να ψηφίσουμε αυτούς που ψηφίζαμε πάντα από παράδοση ή από συνήθεια; Να ψηφίσουμε αυτούς που έχουν τις πιο πολλές ελπίδες να εκλεγούν, για να μην «πάει χαμένη» η ψήφος μας;
Πράγματι πολλοί πιστεύουν ότι η ψήφος σ΄ ένα μικρό κόμμα «πάει χαμένη», αφού το κόμμα αυτό δεν έχει ελπίδα να εκλεγεί. Αληθεύει η άποψη αυτή ή είναι ένας μύθος, που καλλιεργούν σκόπιμα τα μεγάλα κόμματα;
Όταν ρώτησαν τον Ισπανό ποιητή Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα με ποιο κόμμα είναι είπε ότι είναι με το μέρος των φτωχών ανθρώπων. Οι σκέψεις του και τα αισθήματά του ήταν πιο κοντά στις σκέψεις και τα αισθήματα των φτωχών ανθρώπων.
Σημασία έχει το κόμμα που πλησιάζει περισσότερο στον τρόπο που σκεφτόμαστε και που νιώθουμε, στο κόμμα που κατά κάποιο τρόπο μας «εκφράζει». Μας ενδιαφέρουν οι πολιτικοί γιατί μας εκφράζουν και όχι γιατί έχουν περισσότερες ελπίδες να εκλεγούν. Η πολιτική δεν είναι ιππόδρομος. Η θεωρία της «χαμένης ψήφου» είναι μύθος. Χαμένη είναι η ψήφος όταν ψηφίζει κανείς από συνήθεια ή από ιδιοτέλεια, χωρίς περίσκεψη και υπευθυνότητα και χωρίς αγάπη για τον τόπο του.
Το πρόβλημα του τόπου δεν είναι τεχνικό αλλά ηθικό. Οι πολιτικοί προσφέρουν τις γνώσεις τους, αλλά όχι τον εαυτό τους, σαν να είναι η πολιτική επάγγελμα και εκείνοι ψυχροί επαγγελματίες.
Στο βίο του Αγίου Κυρίλλου του Φιλεώτου (12ος αιών.) διαβάζουμε τα εξής για τους άρχοντες. «Δεν πρέπει κανείς να εξουσιάζει, εφ όσον δεν είναι καλύτερος από τους αρχομένους. Ο πολίτης εκ φύσεως ως επί το πλείστον διαπλάθει τη συμπεριφορά του σύμφωνα με το ήθος του άρχοντος, έτσι που κατ΄ ανάγκην όποιοι είναι οι άρχοντες να είναι και οι αρχόμενοι. Ο καλός άρχοντας πρέπει συνεχώς να θυμάται τρία πράγματα: πρώτον ότι κυβερνά ανθρώπους, δεύτερον ότι κυβερνά σύμφωνα με νόμους και τρίτον ότι δεν κυβερνά παντοτινά».
Στο κεφάλαιο «πώς πρέπει να κυβερνά ο άρχων» διαβάζουμε επίσης τα εξής: «Το κύρος και η ηθική δύναμις της εξουσίας είναι αγαπητά εις τον Θεόν. Αν θέλεις να είσαι φίλος του Θεού, να κυβερνάς ηθικά και τίμια, χωρίς να δέχεσαι δώρα, χωρίς να επηρεάζεσαι από φιλίαν ανθρώπων, αλλά να αποδίδεις κατ΄ αξίαν το δίκαιον. Κανένας δεν ταιριάζει να κυβερνά, εάν δεν είναι ανώτερος από αυτούς που εξουσιάζει».
