Τοοο... σουφλέ είναι ένα έδεσμα νοστιμότατο. Και αλμυρό και γλυκό ενίοτε. Έχει όμως ένα «τρικ» που οι καλοί μάγειροι το γνωρίζουν. Πρέπει να ψηθεί ακριβώς, να βγει στην ώρα του και να φαγωθεί έτσι όπως είναι καυτό. Να το τρως και να βγάζει φουσκάλες η γλώσσα σου, που λέει ο λόγος! Γιατί άμα περιμένεις να κρυώσει, ξεφουσκώνει, «κάθεται» και πάει, χάνει. Δεν σερβίρεται πια.
Είναι τώρα δυνατόν ένας Σουφλιάς να μην ξέρει από... σουφλέ; Από τους πιο παλιούς, πιο έμπειρους και πιο καλούς «μάγειρους» της πολιτικής γενικώς. Σωστός «σεφ»! Και ούτω πώς και κινήθηκε. Με τη λογική του «σεφ», που ξέρει από καλό... σουφλέ. Και προφανώς έπεισε και τον Καραμανλή να δοκιμάσει τη «σπεσιαλιτέ» του και ως φαίνεται του άρεσε. Προς το παρόν τουλάχιστον. Γιατί μετά τις 4 Οκτωβρίου, που θα πρέπει να «χωνέψει» το αποτέλεσμα, «αν», λέμε «αν» του πέσει βαρύ και είναι και... αχώνευτο, μπορεί ν’ αλλάξει γνώμη.
Τέλος πάντων. Και για τις πρόωρες εκλογές, όπως και για το σουφλέ, ο Σαρακατσάνος είναι προφανές ότι ακολούθησε την ίδια συνταγή. Άλλωστε, χθες το είπε και ο ίδιος ευθέως με τις δηλώσεις του - δεν περίμενε καν να ερωτηθεί - και όχι με υπεκφυγές, προκειμένου έτσι να κλείσει τα στόματα εκείνων που, εμμέσως ή αμέσως τον κατηγορούν ότι αυτός είναι η βασική αιτία που ο Καραμανλής έλαβε τη συγκεκριμένη απόφαση. Τώρα βέβαια, αν όντως έτσι έχουν τα πράγματα και έχει τόση δύναμη και τόση επιρροή στον πρόεδρο της Ν.Δ., τιμή του και καμάρι του, που λέει ο λόγος. Σκέφτηκε λοιπόν ότι θα πρέπει οι εκλογές να είναι πιο πρόωρες από τις πρόωρες του Φεβρουαρίου, γιατί αν όχι θα... ξεφουσκώσει τελείως το νεοδημοκρατικό σουφλέ και τότε είναι που δεν θα τρώγεται με τίποτα! Και από μια άποψη δεν είχε και άδικο. Ενώ τώρα, κατά την εκτίμηση του «σεφ» πάντοτε, που όλο και κάτι παραπάνω θα γνωρίζει (ή τουλάχιστον αυτό δημοσίως υποστηρίζει), μπορεί το σουφλέ να έχει αρχίσει να ξεφουσκώνει, αλλά δεν έχει πια και το μαύρο του το χάλι. Σώζεται ακόμη. Σερβίρεται, που λέει ο λόγος, και θα υπάρξουν και ψηφοφόροι που μπορεί να το φάνε από «ευχάριστα» έως από «ευγένεια». Είτε έτσι το φάνε, όμως, είτε αλλιώς, το ζητούμενο για τη Νέα Δημοκρατία είναι να το «φάνε», να μην αναγκαστεί ο σεφ να το πετάξει στα σκουπίδια και επίσης να μην αναγκαστεί η Νέα Δημοκρατία να ξαναπιάσει το γνώριμό της πάγκο της αντιπολίτευσης. Υπό το σκεπτικό αυτό της πολιτικής μαγειρικής και με σπεσιαλιτέ του το «σουφλέ», προφανώς πίεσε σταθερά και σθεναρά προς τον Οκτώβριο και προφανώς μαζί με άλλες παραμέτρους οδήγησε τον Κ. Καραμανλή να λάβει τη συγκεκριμένη παρακινδυνευμένη απόφαση. Που πάντως κανείς δεν εγγυάται ότι θα ήταν λιγότερο παρακινδυνευμένη σε μερικούς μήνες.
Τώρα βέβαια, στο πλαίσιο αυτής της μαγειρικής πανδαισίας, κυκλοφόρησαν ποικίλα όσα σενάρια, τα οποία τον έφεραν να έχει και ίδιο πολιτικό όφελος από την ιστορία αυτή. Όπως ο ορισμός του ως μεταβατικού πρωθυπουργού αν δεν προκύψει αυτοδυναμία (όπερ και το πλέον πιθανό) και ή εν συνεχεία πρότασή του για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Για την οποία άλλωστε και υπό άλλες συνθήκες συχνά-πυκνά έχει ακουστεί το όνομά του. Πόση βάση αλήθειας μπορεί να έχουν όλα αυτά, ένας μόνο μπορεί να αποδείξει: ο χρόνος. Ο οποίος θα φέρει και τις εξελίξεις. Διότι διαφορετικά θα μείνουν στο πάνθεον της σεναριολογίας, το οποίο εν Ελλάδι είναι πλουσιότατο.
Χθες πάντως, προφανώς ενοχλημένος αλλά και θεωρώντας ότι δεν μπορεί να σιωπά σχετικά με τη συζήτηση που γίνεται γι’ αυτόν χωρίς αυτόν, έκανε μια δήλωση μετά τη διυπουργική, λέγοντας ότι είναι αυτονόητο ότι το εθνικό συμφέρον θα πρέπει να ταυτίζεται με το κομματικό. Και ότι γνώμονας του ιδίου για τη συγκεκριμένη θέση είναι το εθνικό συμφέρον. Επίσης, αποκάλεσε τον όλο συλλογισμό ως «απλή εξίσωση» και ότι όλα αυτά είναι αυτονόητα «αν δεν προσθέσεις στους συλλογισμούς σου διάφορες άλλες παραμέτρους». Δηλαδή αυτές των σεναρίων που αναφέραμε παραπάνω.
Σε κάθε περίπτωση, του Σουφλιά του πέτυχε το σουφλέ, τουλάχιστον ως προς την προεργασία, γιατί τα υπόλοιπα στις 4 Οκτωβρίου θα τα δούμε. Αλλά είτε έτσι είτε αλλιώς, είναι πολλοί εκείνοι εντός Νέας Δημοκρατίας που δεν μπορούν να το χωνέψουν. Να το φάνε βέβαια είναι το ζητούμενο και... ας μην το χωνέψουν! Νομίζω;
