Πριν από μερικές μέρες ανακοινώθηκε από τους υπουργούς Παιδείας κ. Άρη Σπηλιωτόπουλο και Οικονομίας κ. Γιάννη Παπαθανασίου ότι η κυβέρνηση θα επιχορηγήσει την αγορά φορητών υπολογιστών (laptop) από τους μαθητές της Α΄ Γυμνασίου με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς. Στο πρόγραμμα θα ενταχθούν και καθηγητές που θα διδάξουν στην τάξη αυτή. Θα δοθούν και του χρόνου και σε κάθε νέα σχολική χρονιά laptop στους μαθητές της Α΄ Γυμνασίου; Δεν γνωρίζουμε.
Επίσης ανακοινώθηκε ότι θα αγοραστούν και 5.000 διαδραστικοί πίνακες για να τοποθετηθούν σε σχολεία. Σκοπός της χρήσης ενός υπολογιστή από κάθε παιδί είναι ο κάθε μαθητής ξεχωριστά να υποδεχθεί τον υπολογιστή ως προσωπικό μέσο έκφρασης, δημιουργίας και συνεργασίας στο πλαίσιο της εκπαίδευσής του. Παράλληλα βέβαια, θα τονωθεί και η αγορά των υπολογιστών, καθόσον οι υπολογιστές αυτοί θα χρειαστούν σύνδεση στο διαδίκτυο (Ίντερνετ), εκτυπωτή, σκάνερ και άλλα συνοδευτικά, που θα επιβαρύνουν τον οικογενειακό προϋπολογισμό ακόμη περισσότερο! Ακόμη, είναι εντυπωσιακό να μιλάς για χρήση υπολογιστών στην εκπαίδευση, είναι αποδεκτό από την κοινωνία και χρηματοδοτείται πλουσιοπάροχα από την Ε.Ε.
Το υπουργείο Παιδείας είχε προχωρήσει σε διαγωνισμό επιλογής laptop εξετάζοντας δύο προτάσεις: Αυτή του laptop των 100 δολαρίων (OLPC) που δουλεύει με λογισμικό ανοιχτού κώδικα και του classmate της Intel που δουλεύει με λογισμικό της Microsoft. Η εξαγγελία λέει ότι κάθε μαθητής θα λάβει κουπόνι των 450 ευρώ για να αγοράσει μόνος του ένα laptop. Προφανώς επελέγη η δεύτερη λύση, με αποτέλεσμα η γενιά αυτή των χρηστών να εξοικειωθεί από τα χρόνια της σχολικής εκπαίδευσης με λογισμικό της Microsoft και να χρησιμοποιεί βέβαια μετέπειτα στον επαγγελματικό της βίο προϊόντα της εταιρίας αυτής.
Συζητάμε τη δυνατότητα να δοθούν υπολογιστές σε μαθητές και την ίδια ώρα όλα τα σχολεία έχουν το πολύ ένα εργαστήριο πληροφορικής που συνήθως είναι κλεισμένο από τον καθηγητή Πληροφορικής. Η μπαταρία ενός laptop των 450 ευρώ δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις ούτε του μισού ημερήσιου προγράμματος μιας σχολικής μονάδας( διαρκεί 2-3 το πολύ ώρες) και η κάθε σχολική αίθουσα διαθέτει το πολύ δύο πρίζες ηλεκτρικού ρεύματος (αν λειτουργούν).
Τα τεχνικά όμως προβλήματα μπορούν ίσως να λυθούν, όμως τα πιο σημαντικά είναι άλλα τα οποία θα έπρεπε να έχουν λυθεί πριν από μια τόσο μεγάλη επένδυση. Θα έπρεπε να έχει φροντίσει το υπουργείο Παιδείας να υπάρχει σχέδιο το οποίο να περιλαμβάνει: Επιμόρφωση όλων των εκπαιδευτικών που θα εφαρμόσουν το πρόγραμμα. Ελάχιστοι εκπαιδευτικοί έχουν κάνει επιμόρφωση Β΄ επιπέδου. Ένα εργαλείο όσο εποπτικό κι αν είναι δεν παύει να είναι εργαλείο. Αυτό όμως που είναι σημαντικό να γίνει είναι αλλαγή του τρόπου διδασκαλίας, από δασκαλοκεντρική και μετωπική στην ενεργητική και διερευνητική μάθηση με πρωταγωνιστή το μαθητή και την ομάδα. Το πρότυπο αντίληψης της μάθησης το οποίο στηρίζεται σε μπιχεβιοριστικές θεωρήσεις που υποστηρίζει ότι η γνώση είναι ένα αντικείμενο που «μεταφέρεται» από το κεφάλι του καθηγητή στο κεφάλι του μαθητή είναι πλέον παρωχημένο. Έχει πειστεί ο εκπαιδευτικός ότι πρέπει να αλλάξει τις πρακτικές του; Και γιατί να τις αλλάξει στο κάτω-κάτω; Ποιος του έδειξε το γιατί να το κάνει και ποιος του έδειξε το δρόμο το πώς να το κάνει;
Πιλοτική εφαρμογή του προγράμματος σε κάποια σχολεία και κατόπιν επέκταση σε όλα τα σχολεία της χώρας. Αλλαγή στα αναλυτικά προγράμματα σπουδών τα οποία δεν υποστηρίζουν με τίποτα τη χρήση των Νέων Τεχνολογιών, γιατί είναι προσανατολισμένα στην παθητική μάθηση και το δασκαλοκεντρικό σύστημα διδασκαλίας. Ταυτόχρονα σημαντική μείωση της ύλης γιατί αλλιώς δεν είναι εφικτό τίποτα. Συλλογή ψηφιακού υλικού όπως εκπαιδευτικά λογισμικά, υλικό από το Ίντερνετ, προτάσεις διδασκαλίας, φύλλα εργασίας ανά μάθημα. Τι αποτέλεσμα θα έχει αυτή η τεράστια επένδυση σε μαθητικά laptop κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει. Είναι σαν να δίνουμε ένα κατσαβίδι σε ένα παιδί, χωρίς να του έχουμε δώσει βίδες. Τι θα κάνει με το εργαλείο; Πώς θα το χρησιμοποιήσει; Θα δημιουργήσει; Θα καταστρέψει; Θα το πετάξει; Κανείς δεν ξέρει.
Όμως οι εκπαιδευτικοί είναι εδώ παρόντες έτοιμοι να συμβάλλουν στην αντιμετώπιση των προκλήσεων της εποχής, να βοηθήσουν τα παιδιά, τους μαθητές τους. Ζητούν ουσιαστική επιμόρφωση στην Ψυχολογία, την Παιδαγωγική, στην Κοινωνιολογία της εκπαίδευσης, στη Διδακτική του αντικειμένου και στο τέλος στη χρήση των Νέων Τεχνολογιών. Είναι επιτακτική ανάγκη και η Πολιτεία να ανταποκριθεί.
