«Κρίση με πιάνει κρίση, εγώ δεν είμαι αντικείμενο για χρήση», είπε φαίνεται ο Καραμανλής και αποφάσισε να κάνει το μετέωρο βήμα του πελαργού και να προκηρύξει εκλογές. Διότι ναι μεν το «εθνικό συμφέρον» είναι ένα θέμα και το να υπερβαίνει, τέλος πάντων, κανείς τις προσωπικές του φιλοδοξίες για να το προτάξει είναι αναμφίβολα προς τιμήν του. Αλλά αυτός σίγουρα δεν είναι ο μόνος λόγος. Γιατί η παρατεταμένη προεκλογική περίοδος, την οποία δεν μπόρεσε να ελέγξει, και προφανώς δεν θα μπορούσε και για τους επόμενους μήνες να ελέγξει την εκλογολογία, τον έκανε να αισθάνεται ότι η «χρήση» του ως εργαλείο προεκλογικής... προπαγάνδας δεν του άφηνε και πολλά περιθώρια ούτε να κινηθεί, ούτε να ασκήσει πολιτική πολύ περισσότερο.
Το πρόβλημα είναι ότι αν υποθέσουμε ότι ο Καραμανλής πήρε μια «γενναία απόφαση», έστω και υπό το κράτος ενδοκυβερνητικών και εξωκοινοβουλευτικών πιέσεων, έστω και αντιλαμβανόμενος ότι βρίσκεται προ αδιεξόδου, το ίδιο δεν ισχύει και για σημαντικό μέρος της βάσης του κόμματος. Καθότι η βάση μπορεί να είναι «μπετόν», που έλεγε κάποτε και η Ντόρα, αλλά το «μπετόν» δεν είναι γνωστό για την... ευελιξία του. Ως εκ τούτου, μπορεί οι υπουργοί και βουλευτές, που μέχρι χθες τασσόταν κατά των πρόωρων εκλογών, αναγκαστικά να μετέστρεψαν τις δηλώσεις τους και να μιλάνε για τον «νικηφόρο αγώνα που θα δώσουν», αλλά η βάση... Η βάση σε ένα σημαντικό ποσοστό της έχει την άποψη και τη σχετική δυσαρέσκεια που πηγάζει από αυτή, ότι «ο Καραμανλής παρέδωσε την κυβέρνηση στον Παπανδρέου». Και ότι, εν πάση περιπτώσει, θα έπρεπε να δώσει τον αγώνα μέχρι τελικής πτώσεως. Διότι δεν το βλέπουν το θέμα ευρύτερα πολιτικά, αλλά στενά κομματικά κυρίως, και αντιδρούν αναλόγως. Ως εκ τούτου, τουλάχιστον ως πρώτη αντίδραση προβάλλει αυτή της ηττοπάθειας, αλλά και της χαμηλής συσπείρωσης. Που μπορεί ν’ αλλάξει στις μέρες που θα ακολουθήσουν εξαιτίας της ανάγκης... κομματικής επιβίωσης, μπορεί όμως και όχι, ευνοώντας άλλους κομματικούς χώρους και κυρίως το ΛΑΟΣ, που έχει κάθε λόγο να τρίβει τα χέρια του περιμένοντας τα καλύτερα και στον απόηχο των ποσοστών των ευρωεκλογών.
Πριν και πάνω απ’ όλους λοιπόν, πρέπει ο Καραμανλής να πείσει τους ίδιους τους νεοδημοκράτες για το ορθόν της απόφασής του για να καταφέρει (;) τη συσπείρωση που δεν πέτυχε στη «χαλαρή» των ευρωεκλογών ψήφο. Η οποία όμως εντέλει δεν ήταν και τόσο «χαλαρή», γιατί το κλίμα πολιτικής πόλωσης ήταν τέτοιο που και η προσφυγή στην κάλπη - εκείνων τουλάχιστον που δεν προτίμησαν τις παραλίες - είχε συγκεκριμένα πολιτικά χαρακτηριστικά και παρήγαγε τα ανάλογα αποτελέσματα. Και από τον Ιούνιο μέχρι τώρα δεν άλλαξαν δα και τόσο πολύ τα πράγματα!
Κι έπειτα, εδώ που τα λέμε, αν ο Καραμανλής δεν μπορεί να πείσει τον ίδιο τον ξάδελφό του, το Μιχάλη τον Λιάπη, για το ορθό της απόφασής του γιατί να πείσει τον λοιπό κόσμο. Και αν αντιπαρέλθουμε το γεγονός ότι ο κ. Λιάπης λόγω ημισυμμετοχής σε σκανδαλάκι είχε και κάποιους λόγους να φύγει από τα ψηφοδέλτια της Ν.Δ. πριν τον... φύγουν, ωστόσο στην επιστολή, που δημοσιοποίησε χθες, υπάρχει πολύ ψωμί, έτσι κι αλλιώς. Και υπάρχει και μία πολύ συγκεκριμένη παράγραφος, η οποία... τα λέει όλα. «Για λόγους ηθικής και πολιτικής τάξης δεν μπορώ να συμμετέχω σε αυτές τις εκλογές. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν έγκαιρα προ μηνός, με επιστολή μου στον Πρόεδρο του κόμματος, είχα επισημάνει τους κινδύνους των πρόωρων εκλογών για τον τόπο και το κόμμα. Αλλά κυρίως για τον ίδιο προσωπικά. Τότε είχε συμφωνήσει. Τώρα όμως κάποιοι με πολλαπλές διασυνδέσεις και προφανείς ιδιοτελείς λόγους τον μετέπεισαν...». Ποιους να... ζωγραφίζει άραγε ο ξάδελφος; Κανείς δεν κατάλαβε ποιον εννοεί!
Κατά τα άλλα το νέο δίλημμα που έθεσε με το χθεσινό νέο διάγγελμά του ο Καραμανλής ήταν «εύκολα ή δύσκολα»; Ο ίδιος προφανώς αντιπροσωπεύει τα «δύσκολα» και περνάει δύσκολα, επίσης. Το ερώτημα είναι έτσι επιθυμεί να περάσει και η πλειοψηφία των πολιτών; Εσείς πώς μας έχετε... κόψει τους Έλληνες;
