Του Νίκου Σαλαγιάννη
μέλους του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ
πρώην Υφυπουργός
Αν ήθελα να στριμώξω σε μια φράση, το ζητούμενο της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών σήμερα, θα διάλεγα τη γνωστή φράση απ’ τον τίτλο του βιβλίου του Αντώνη Σαμαράκη: «Ζητείται Ελπίδα».
Που εκφράζει μια βαθιά, βαθύτατη απογοήτευση.
Αλλά και που περικλείει, ταυτόχρονα, μέσα της το σπέρμα μιας αισιοδοξίας. Μιας μαχητικής, θα την έλεγα, αισιοδοξίας: βλέπουμε και βιώνουμε μια ζοφερή πραγματικότητα, αλλά δεν το βάζουμε κάτω, δε δεχόμαστε να είναι αυτή η μοίρα μας. Μας αξίζει καλύτερη τύχη.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα της γενικευμένης αβεβαιότητας κι ανασφάλειας, που το επιτείνουν τα φαινόμενα παρακμής στο δημόσιο βίο, οι πολίτες αναζητούν χειρολαβή ασφαλείας: από κάπου να πιαστούν, κάπου να πιστέψουν, κάποιους να εμπιστευτούν.
Στην πραγματικότητα αναζητούν μια πειστική απάντηση στα καταλυτικά ερωτήματα: «Επιτέλους, μπορεί να γίνει κάτι; Μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα; Μπορούν να΄ρθουν καλύτερες μέρες;».
Την ευθύνη για μια πειστική απάντηση την έχει η πολιτική ηγεσία του τόπου.
Να οραματιστεί, να σχεδιάσει, να οργανώσει και να καθοδηγήσει την έξοδο του τόπου από το τέλμα.
Να πείσει τους πολίτες, να τους εμψυχώσει, να τους εμπνεύσει, να τους κινητοποιήσει για να στηρίξουν ένα σχέδιο εξόδου απ’ την πολύπλευρη κρίση.
Αυτός είναι ο ρόλος της. Αυτή είναι η ευθύνη της.
Αλλά ποια πολιτική ηγεσία μπορεί να αναλάβει σήμερα τη μεγάλη ευθύνη της Ανόρθωσης της χώρας;
Η ηγεσία της Ν.Δ. που φέρει την κύρια ευθύνη για τη ζοφερή κατάσταση που βρίσκεται η χώρα και η κοινωνία σήμερα, βρίσκεται σε πλήρη αδυναμία.
Σε πρωτοφανή αδυναμία. Κυριολεκτικά υπό κατάρρευση.
Η ηγεσία της άλλης Αριστεράς, πέρα απ’ την κριτική της στο Σύστημα, συγκροτεί συνολική πρόταση που να αφορά σε «άλλες συνθήκες», όταν «οι συσχετισμοί γίνουν ευνοϊκοί», ίσως σε κάποια άλλη γενιά...
Γι’ αυτό η ευθύνη πέφτει στο ΠΑΣΟΚ. Ιστορική ευθύνη.
Να οργανώσει και να καθοδηγήσει την έξοδο της χώρας απ’ την κρίση. Να εμπνεύσει και να κινητοποιήσει όλες τις δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας, όπου κι αν ανήκουν.
Να επαναθεμελιώσει τους θεσμούς της χώρας, που απαξιώθηκαν.
Να ανασυγκροτήσει εκ θεμελίων ένα ξεχαρβαλωμένο κράτος.
Να θέσει κανόνες, που να ισχύουν για όλους, ισχυρούς κι αδύναμους.
Να επανασχεδιάσει το μοντέλο ανάπτυξης της χώρας, που χρεοκόπησε.
Να ανακατανείμει δίκαια το εισόδημα, τις ευκαιρίες και τις δυνατότητες...
Να εμπνεύσει σεβασμό, αυτοπεποίθηση και περηφάνια στους πολίτες..
Αλλά για να πετύχει όλα αυτά προϋπόθεση είναι να τολμήσει ριζικές αλλαγές σ΄ ένα πολιτικό σύστημα που σαπίζει και σ’ ένα μοντέλο διακυβέρνησης που απέτυχε παταγωδώς.
Για να κόψει τους δεσμούς της διαπλοκής, τους δρόμους του πολιτικού χρήματος, τα νήματα της πολιτικής εξάρτησης και της πολιτικής διαφθοράς.
Να επαναφέρει το ήθος στα δημόσια πράγματα. Αυτήν την αίσθηση του καθήκοντος, τη συναίσθηση της ευθύνης, τη διάθεση προσφοράς, την ανιδιοτέλεια – αυτά που θα ‘πρεπε να θεωρούνται αυτονόητα για όσους αναλαμβάνουν δημόσιες ευθύνες, αλλά που σήμερα θεωρείται ρομαντικός όποιος το επικαλείται...
Ακόμη κι εδώ στην Καρδίτσα μας, στην πατρίδα του Νικολάου Πλαστήρα, που υπήρξε σύμβολο πατριώτη, ανθρώπου του καθήκοντος και της ανιδιοτέλειας...
Όλα αυτά σημαίνουν μια μεγάλη Αναγεννητική Προσπάθεια.
Όχι απλά μια αλλαγή Κυβέρνησης. Αλλά μια μεγάλη Πολιτική Αλλαγή. Μια νέα μεγάλη Αλλαγή.
Το ΄81 την έφερε ο μεγάλος λαϊκός ηγέτης, ο Ανδρέας Παπανδρέου, με το ΠΑΣΟΚ της 3ης του Σεπτέμβρη του ΄74.
Το ΄96 της έδωσε νέο περιεχόμενο ο Κώστας Σημίτης, με μια μεγάλη προσπάθεια εκσυγχρονισμού της χώρας.
Τώρα, η τιμή και η ευθύνη ανήκει στον Γιώργο Παπανδρέου και στο ΠΑΣΟΚ, να επιχειρήσουμε μια μεγάλη αλλαγή, ένα νέο ελπιδοφόρο ξεκίνημα.
Όσοι από μας – και είμαστε πολλοί- πορευτήκαμε με το ΠΑΣΟΚ σ’ αυτή τη συγκλονιστική διαδρομή, απ’ το ΄74 μέχρι σήμερα, είμαστε στρατευμένοι σ’ αυτήν την παράταξη, για τις ιδέες, τις αρχές και τις αξίες της. Τιμούμε την ιστορία της, και με τα θετικά της και με τα αρνητικά της.
Γιατί κυνηγάμε αταλάντευτα ένα όνειρο: ότι ο κόσμος, η κοινωνία, η ζωή μας, αξίζουν καλύτερη τύχη και μπορούμε να την κερδίσουμε.
Μπήκαμε στο ΠΑΣΟΚ απ’ την τρυφερή μας ηλικία. Μεγαλώσαμε κι αρχίζουν να ασπρίζουν τα μαλλιά μας και τα γένια μας. Αλλά ένα πράγμα μένει αναλλοίωτο: τα όνειρά μας για ένα καλύτερο κόσμο παραμένουν κατακόκκινα...
Για μας, λοιπόν, το Σεπτέμβρη του΄74 ήταν η γέννηση της Ελπίδας.
Το Σεπτέμβρη του 2009, θέλουμε και παλεύουμε να γίνει η (Επ)- Ανάσταση της Ελπίδας...
