Ο Πρόεδρος του ΣΥΝ Αλέξης Τσίπρας τόνισε, στις αρχές Αυγούστου στη Σάμο, το αυτονόητο, ότι, δηλαδή, «η οικονομική κρίση δεν κάνει διακοπές», αλλά ουδέν έτερον ανέφερε, τότε, όσον αφορά τη δομική κρίση, η οποία μαστίζει το χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς.
Μία κρίση, η οποία, επίσης, δεν έκανε διακοπές, όλο το καλοκαίρι, καθώς στο χώρο του ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ συνεχίσθηκαν τα αλληλοκαρφώματα και τα «συντροφικά μαχαιρώματα», με αποτέλεσμα η κατάσταση στο χώρο αυτό να θυμίζει σκορποχώρι.
Τα τελευταία δε επεισόδια αυτής της καταστάσεως – μπάχαλου ήταν η παραίτηση και η ανάκλησή της του Αλέκου Αλαβάνου από τo ΣΥΡΙΖΑ, οι γνωστές δηλώσεις του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Περικλή Κοροβέση (για εμπλοκή και της Αριστεράς σε μίζες της Siemens το 1989 – 90) οι «εμμονές» του Λεωνίδα Κύρκου στα περί συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ και η ξαφνική (και υψηλού ρίσκου) πρόταση του Αλέξη Τσίπρα για τη διεξαγωγή έκτακτου συνεδρίου του ΣΥΝ στις αρχές Οκτωβρίου.
Ακολούθησε δε η (στα όρια της ειρωνείας) απαξιωτική απάντηση του Αλέκου Αλαβάνου ότι την κοινωνία δεν ενδιαφέρει αν το κάθε κόμμα «θα κάνει τακτικό, έκτακτο, ή διαρκές συνέδριο, αν θα κάνει συνέδριο με ολίγη ή συνέδριο γλυκύ βραστό», καθώς η Αριστερά «δεν είναι φυτό εσωτερικού χώρου».
Πολλοί αναλυτές, εκτιμώντας τη σημερινή κατάσταση – μπάχαλο, η οποία επικρατεί στο χώρο αυτό, δηλαδή το αγεφύρωτο, όπως όλα δείχνουν, χάσμα, προσωπικό και πολιτικό, μεταξύ των κ. Αλ. Αλαβάνου και Αλέξη Τσίπρα, αλλά και μεταξύ του ΣΥΝ και των λοιπών συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, ισχυρίζονται πως όσο νωρίτερα διεξαχθούν οι εκλογές, τόσο το χειρότερο για την παράταξη.
Και τούτο διότι πιστεύουν ότι είναι πολύ δύσκολο το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα να μπορέσει ο χώρος αυτός να αποσαφηνίσει τη φυσιογνωμία του και τη στρατηγική του και να ξαναγίνει ελκυστικός και πειστικός σε κοινωνικές ομάδες, οι οποίες είχαν επενδύσει πολλές από τις ελπίδες τους στο ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ, που (υποτίθεται ότι) εκφράζει ένα άλλο πρόσωπο της Αριστεράς και κυρίως το λεγόμενο αριστερό ευρωπαϊσμό.
Είναι αλήθεια πως ο συγκεκριμένος χώρος της Ανανεωτικής Αριστεράς (είτε το 1974 ως ΚΚΕ εσωτερικού, είτε, αργότερα, ως «Ελληνική Αριστερά», είτε, στη συνέχεια, ως ΣΥΝ και εσχάτως ως ΣΥΡΙΖΑ) είχε όλα τα χρόνια, μετά τη μεταπολίτευση, μεγαλύτερη απήχηση στην ελληνική κοινωνία, απήχηση, η οποία, όμως, ήταν αναντίστοιχη με την κοινοβουλευτική του εκπροσώπηση.
Η δε αλλαγή σκυτάλης στην ηγεσία του ΣΥΝ, με την ανάληψή της από τον 35χρονο Αλέξη Τσίπρα και το κατοπινό ενωτικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, με τον Αλέκο Αλαβάνο, δημιούργησαν νέα δεδομένα τα οποία αποτυπώθηκαν στις περσινές δημοσκοπήσεις.
Όμως, ακολούθησαν λαθεμένοι χειρισμοί στην κρίση του Δεκεμβρίου του 2008 (μαζί δε κι η καταλυτική δήλωση της κ. Αλέκας Παπαρήγα, μετά από συνάντησή της με τον Κώστα Καραμανλή, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «χαϊδεύει τα αυτιά των κουκουλοφόρων», δήλωση την οποία δεν μπόρεσε ούτε καν να διασκεδάσει η ηγεσία του ΣΥΝ) η ψυχρότητα (ακόμη και στις προσωπικές τους σχέσεις) μεταξύ των κ. Α. Αλαβάνου και Α. Τσίπρα, με τελικό επακόλουθο το άσχημο (με την έννοια ότι ήταν κατώτερο του αναμενομένου) αποτέλεσμα στις ευρωεκλογές του Ιουνίου κι έτσι άνοιξε ο ασκός του Αιόλου.
Στο χώρο αυτό όλοι βάλουν εναντίον όλων για το εκλογικό αποτέλεσμα, επιρρίπτοντας ευθύνες ο Αλέκος Αλαβάνος στον Αλέξη Τσίπρα και τούμπαλιν, οι «Ανανεωτές» (δηλαδή οι της συνιστώσας του ΣΥΝ «Ανανεωτική Πτέρυγα») στους «Ρευματικούς» (δηλαδή στους της άλλης συνιστώσας, «Αριστερό Ρεύμα») και τούμπαλιν, στο ίδιο το «Αριστερό Ρεύμα» εμφανίζονται διχασμένοι, άλλες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ (με ελάχιστη, είναι αλήθεια, επιρροή στην κοινωνία) κατηγορούν την ηγεσία του ΣΥΝ για ηγεμονισμό, κάποιοι δε άλλοι αρχίζουν (εκ νέου) να καλοβλέπουν μια ενδεχόμενη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ ή και με τους Οικολόγους.
Έχει αρχίσει να καθίσταται προφανές πως η κόντρα στο χώρο αυτό δεν έχει μόνο πολιτικά στοιχεία, για δε την ερμηνεία της, ίσως να είναι αναγκαία η προσφυγή ακόμη και σε ψυχιατρικούς όρους (πατροκτονία – παιδοκτονία) χωρίς, φυσικά, να διαλάθει της προσοχής μας το στοιχείο των προσωπικών στρατηγικών ορισμένων στελεχών, τα οποία ίσως να κρίνουν πως είναι η ευκαιρία τους (προς τούτο ομιλούν για συνεργασία) καθώς βλέπουν αυξημένες τις πιθανότητες να επανέλθει το ΠΑΣΟΚ στην κυβερνητική διαχείριση.
Γεγονός, πάντως, είναι ότι οι συνεχιζόμενες τριβές στις σχέσεις Αλαβάνου –Τσίπρα και του ΣΥΝ με το ΣΥΡΙΖΑ, έχουν θορυβήσει στελέχη όλων των τάσεων και των συνιστωσών του χώρου αυτού, που εκτιμούν ότι αν συνεχισθεί η τωρινή εικόνα αποσυνθέσεως, τότε είναι ορατός ο κίνδυνος ακόμη και της μη κοινοβουλευτικής εκπροσωπήσεως στις προσεχείς εκλογές.
Εν πάση δε περιπτώσει, είναι καιρός να ξεκαθαριστούν σχέσεις και πολιτικές στο χώρο αυτό, γιατί θα είναι κρίμα για την κοινωνία, ένας πολιτικός χώρος, με ιδέες και προτάσεις, να αναλίσκεται σε αλληλοσφαγές και φραξιονισμούς χωρίς αρχές (αλλά με ψυχιατρικές προσεγγίσεις) και έτσι, σε τελική ανάλυση, να μείνει χωρίς κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και να καταντήσει ένα θλιβερό γκρουπούσκουλο.
