Κάθε τέτοια εποχή που διαβάζουμε το «πόθεν έσχες» των πολιτικών αρχηγών, αν μη τι άλλο, μια διάθεσης ειρωνείας δεν την αποφεύγουμε. Γιατί έχουμε μπουχτίσει και από αυτούς αλλά και από άλλα «επιφανή» στελέχη των κομμάτων - κυρίως των μεγάλων, αλλά δεν είναι και απόλυτο - ν’ ακούμε «νουθεσίες», για το πώς θα διάγουμε τον βίο μας, τέλος πάντων. Και έχουμε... πλημμυρίσει από την, καλά και ντε, «στοργή και προδέρμ» που μας περιβάλλουν. Που θέλουν το καλό μας, που αγωνίζονται γι’ αυτό, που θυσιάζονται γι’ αυτό, που γίνονται μαλλιά κουβάρια γι’ αυτό και που ο καθένας γνωρίζει καλύτερα από τον άλλον «ποιο» είναι, τέλος πάντων, αυτό το... καλό μας. Για ν’ ανέβει το επίπεδο ζωής, για να ανθρωπέψουν οι συντάξεις, για να εξευρωπαϊσθούν οι μισθοί, για να ζήσουμε καλύτερα σ’ έναν κόσμο ονειρικά πλασμένο... από τους πολιτικούς! Άλλο τώρα που, παρά το γεγονός ότι ξέρουν το καλύτερο για μας, ποτέ δεν μπορούν να το βρουν κι έτσι χάνουμε και μεις αυτή την ξεχωριστή ευκαιρία να γευτούμε τον... επίγειο παράδεισο!
Όχι, βεβαίως, ότι υποκύπτουμε σε αυτό το ξεχείλισμα... στοργής που γίνεται ακόμη μεγαλύτερο εκεί κατά τις προεκλογικές περιόδους και όχι ότι πιστεύουμε ότι θα μας «σώσουν» όλοι αυτοί οι αυτόκλητοι «σωτήρες» που το έχουν βάλει αμέτι - μουχαμέτι να ασχοληθούν με το καλό μας. Όχι. Αλλά, τέλος πάντων, όταν έρχεται αυτή η ώρα της δημοσιοποίησης του «πόθεν έσχες» έχουμε πάντα την ευκαιρία να μειδιάσουμε λιγάκι περισσότερο που οι «έχοντες και κατέχοντες» έχουν τέτοια πρεμούρα για το λαό.
Μου θυμίζει λιγάκι αυτές τις κοσμικές κυρίες, εφοπλιστικών και επιχειρηματικών οικογενειών που μαζεύονται και κάνουν διάφορες φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, γκαλά και τα τοιαύτα για να βοηθήσουν αναξιοπαθούντες πάσης φύσεως, γιατί δεν έχουν και τίποτα να κάνουν. Άμα τελειώσει το σπα, το γυμναστήριο, το κομμωτήριο και η επίσκεψη στον Φουστάνο, πώς να σκοτώσει κανείς την ώρα του άμα έχει περάσει και η ώρα του τένις! Αυτές οι... φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, λοιπόν, έχουν τη χροιά κοσμικού γεγονότος όπου συναγωνίζονται ποια θα φορέσει το πιο σινιέ φόρεμα, το πιο φιρμέ παπούτσι και το πιο ακριβό κόσμημα. Και λέω πολύ απλά: αν δεν έκαναν όλον αυτό τον σαματά για να φανούν, και έδιναν το αντίτιμο από το φόρεμα ή το παπούτσι ή το τσαντάκι που αγόρασαν για να πάνε στην εκδήλωση (στα κοσμήματα δεν πάω καν), τα ίδια λεφτά θα μάζευαν, αν όχι και περισσότερα και με πολύ πιο κομψό και αθόρυβο τρόπο. Φευ (!) είναι το θεαθήναι το ζητούμενο. Η φιλανθρωπία είναι το μέσο.
Δεν έχω, βεβαίως, την απαίτηση να δώσει τα παπούτσια του ο Καραμανλής, το ποδήλατό του ο Γιώργος, τα μανικετόκουμπά του ο Καρατζαφέρης, τα γυαλιά του ο Αλαβάνος και τα 100 ευρώ που έχει στην Τράπεζα η Αλέκα, για να λυθούν τα προβλήματα του ελληνικού λαού. Ούτε να βάλουν χέρι στο «κομπόδεμά» τους για να ενισχυθούν οι συνταξιούχοι του ΟΓΑ με δύο γιαούρτια το μήνα, αλλά... Αλλά σε κάθε περίπτωση, επειδή όλοι μια χαρά ευκατάστατοι είναι και μια χαρά εύποροι είναι, και μια χαρά άνεργοι είναι οι περισσότεροι από τους πολιτικούς (όχι ειδικά οι αρχηγοί), το να βγαίνουν και να μας κάνουν διαφόρου τύπου υποδείξεις και να απεργάζονται σχέδια για την αντιμετώπιση των βασάνων του λαουτζίκου, έχει και μια κωμικότητα.
Φέτος δε, που έχουμε και αυτή την περίφημη οικονομική κρίση - που ο Έλληνας και στριμωγμένος να μην είναι (έχουν βουλιάξει τα νησιά), για - ψυχολογικούς λόγους έτσι αισθάνεται και έχει... υποχρέωση να γκρινιάζει - η ευμάρεια των πολιτικών, είναι περαιτέρω αντιφατική. Βέβαια, στο χρόνο που πέρασε δεν πλούτισαν άλλο οι άνθρωποι, έφαγε η κρίση φαίνεται - σύμφωνα με τα στοιχεία. Στα ίδια με πέρυσι έμειναν. Αλλά και τα περσινά και τα προπέρσινα λίγα δεν ήταν.
Να και σπίτια, να και ακίνητα κι ακίνητα και βίλες κι αυτοκίνητα και τραπεζικά χαρτιά, να κι απ’ όλα έχουν οι άνθρωποι. Έτσι, για να μπορούν απερίσπαστοι ν’ ασχοληθούν με τη σωτηρία μας!
