Πολλά και θλιβερά συμπεράσματα βγαίνουν από τη μοναδική στα ευρωπαϊκά εκπαιδευτικά χρονικά ιστορία διαρροής θεμάτων του διεθνούς απολυτηρίου ή αλλιώς Ιnternational Βaccalaureate ( I.B ).
Πρώτον ότι κάθε χρόνο περίπου 1.200 οικογένειες στην Ελλάδα (2.500 χιλιάδες είναι οι μαθητές στη Β’ και Γ’ Λυκείου που προετοιμάζονται για την απόκτησή του, σε δεκατρία ιδιωτικά σχολεία) ενδιαφέρονται για τις πανελλαδικές όσο ενδιαφέρουν εμάς τους υπόλοιπους οι εξετάσεις στο Κονγκό ή στη Μοζαμβίκη. Τα παιδιά τους βρίσκονται σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν έχει καμιά σχέση με το εθνικό απολυτήριο και τα ελληνικά πανεπιστήμια. Σπουδάζουν στο εξωτερικό ζώντας στην Ελλάδα όπως έλεγε παλιό σλόγκαν κέντρου ελευθέρων σπουδών. Μετά συνεχίζουν τις σπουδές τους σε επώνυμα πανεπιστήμια του εξωτερικού, δίνοντας ελπίδες στους γονείς τους ότι θα συνεχίσουν την ένδοξη πορεία της οικογένειας και ότι θα φανούν αντάξια των 25.000 ευρώ που διατέθηκαν για την υποψηφιότητα. Αν συνυπολογίσουμε τα δίδακτρα του ιδιωτικού σχολείου για Γυμνάσιο - Λύκειο και των σπουδών στο πανεπιστήμιο μιλάμε για ένα ποσό που ξεπερνάει τα 150.000 ευρώ!
Μέχρι εδώ κανένα πρόβλημα πέραν της διαπίστωσης ότι η ζωή είναι άδικη και ότι πολλοί γνωστοί πολιτικοί όλων των κομμάτων με απόψεις και επιχειρήματα για την ελληνική εκπαίδευση στέλνουν τα παιδιά τους στα σχολεία που παρέχουν τη δυνατότητα απόκτησης του Ι.Β. Έλα όμως που κάποιες φορές δεν φτάνουν ούτε τα είκοσι πέντε χιλιάρικα ούτε τα ιδιαίτερα μαθήματα από «ονόματα», για να φέρουν το πολυπόθητο δίπλωμα. Μόνο 27 στους 45 υποψήφιους μαθητές το παίρνουν κατά μέσο όρο σε παγκόσμιο επίπεδο.
Τότε είναι που η ελληνική ελίτ καταφεύγει σε ανορθόδοξες πρακτικές. Δέκα χιλιάδες ευρώ πλήρωσε ο εφοπλιστής για κάθε θέμα προκειμένου να γράψει καλά ο γιος του που έδινε για δεύτερη φορά. Και δεν ήταν ο μόνος. Εδώ και τρία χρόνια λένε οι φήμες ότι γίνονταν αγοραπωλησίες θεμάτων.
Δυστυχώς είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Πολλά από αυτά τα «χρυσά» παιδιά, όταν περνάνε στα πολύ γνωστά και απαιτητικά πανεπιστήμια, τα βρίσκουν σκούρα. Εκεί επιστρατεύονται τα μεγάλα μέσα. Ξένοι φοιτητές με επιχειρηματικό δαιμόνιο και μυαλό ξυράφι , καθότι είθισται οι ξένοι γονείς να διαθέτουν χρήματα στα παιδιά τους που φτάνουν μόνο για τα βασικά τους έξοδα, κάνουν τις εργασίες των Ελλήνων επώνυμων φοιτητών έναντι αδράς αμοιβής.
Έτσι πολλά από αυτά τα παιδιά επιστρέφουν στην Ελλάδα έχοντας αγοράσει ένα πτυχίο, όπως είχαν αγοράσει οι γονείς τους τις υψηλές βαθμολογίες στα ακριβά σχολεία που φοιτούσαν. Το χειρότερο, μην έχοντας συναντήσει ποτέ την ελληνική πραγματικότητα, μέσα στη γυάλα που ήταν κλεισμένα, δεν γνώρισαν ούτε το πραγματικό εξωτερικό όπου στα καλά πανεπιστήμια ένας στους τρεις φοιτητές κόβεται στο πρώτο έτος.
Είναι ευρέως γνωστή η απελπισία των επιχειρηματιών όταν έρχεται η ώρα αυτά τα ανώριμα παιδιά να αναλάβουν την οικογενειακή επιχείρηση. Παρόμοια είναι και η δική μας απελπισία, όταν διαπιστώνουμε ότι τα βαριά επώνυμα με τις αγορασμένες και χρυσοπληρωμένες ακαδημαϊκές περγαμηνές που ψηφίσαμε στις εκλογές, είναι εκτός ελληνικής πραγματικότητας.
Περιμένουμε λύσεις από ανθρώπους που δεν γνωρίζουν τι θα πει λαϊκή αγορά, που δεν δανείστηκαν ποτέ, που δεν μπήκαν σε τρένο ή λεωφορείο επί ελληνικού εδάφους, που δεν σπούδασαν ούτε σε σχολείο με ελληνικό πρόγραμμα σπουδών ούτε σε ελληνικό πανεπιστήμιο. Θες να βελτιώσεις κάτι, όταν σε έχει ενοχλήσει, σε έχει ταλαιπωρήσει, σε έχει πληγώσει. Αυτά τα παιδιά είναι αμφίβολο αν ονειρεύονται να αλλάξουν οτιδήποτε πέρα από το κινητό τους, το σπορ αυτοκίνητο, το σκάφος ή τον τόπο διακοπών τους. Κατά βάθος μάλιστα αγαπούν και συνεχίζουν τις οικογενειακές παραδόσεις: Έχουν μάθει από μικρά ότι δεν υπάρχει κανόνας που να μην παραβιάζεται με τα χρήματα του μπαμπά.
Δεν είναι κακό να είναι κάποιος στην ελίτ, στην ανώτερη κατηγορία όπου η οικονομική άνεση συνδυάζεται με ξεχωριστή μόρφωση. Όταν όμως αυτό γίνεται με την καταστρατήγηση κανόνων που όλοι τους αποδεχόμαστε, όπως το αδιάβλητο των θεμάτων ή το να γράφει ο φοιτητής μόνος του τις διπλωματικές εργασίες, τότε πλέον πρέπει να μιλάμε για κοινή αλητεία με επίσημο ένδυμα.
