...Και ποια είναι η μεγαλύτερη φοβία σήμερα του σύγχρονου Έλληνα; Όχι, δεν είναι η ασφάλειά του, όχι τουλάχιστον με την ευρεία έννοια του όρου. Η μεγαλύτερη ανασφάλειά του είναι η ασφάλεια της εργασίας του και ο φόβος κατ’ επέκταση μη χάσει τη δουλειά του.
Γενικά η ανεργία ως θέμα είναι ένα από τα κυρίαρχα της καθημερινότητας, και όπως γνωρίζουμε πλήττει κυρίως τους νέους και τις γυναίκες. Ειδικά, όμως τώρα με την οικονομική κρίση για ψυχολογικούς, αλλά και για αντικειμενικούς λόγους, ο φόβος σχετικά με την απασχόληση έχει αυξηθεί. Αλλωστε μην ξεχνάμε ότι ναι μεν από τη μία πλευρά η οικονομική κρίση θα βοηθήσει να επέλθει «κάθαρση» σε παγκόσμιο επίπεδο σε πολλά κακώς κείμενα και συνεπώς και στην Ελλάδα. Από την άλλη, όμως, και πέραν των λοιπών δυσάρεστων συνεπειών, στο όνομα της οικονομικής κρίσης και με άλλοθι την οικονομική κρίση, αλλάζουν τα εργασιακά δεδομένα και το καθεστώς των εργασιακών σχέσεων.
Και αν δεν μιλάμε για απολύσεις, που βεβαίως υπάρχουν - μιλάμε πάντως για μείωση ωραρίων, «μετάλλαξη» των όρων απασχόλησης και κουτσούρεμα ως εκ τούτου των μισθών, με άμεσο και ηχηρό αντίκτυπο στους εργαζομένους. Οι οποίοι, σε πολλές των περιπτώσεων, προκειμένου να βρεθούν άνεργοι, προτιμούν να αποδεχτούν την ημιαπασχόληση υποκύπτοντας στον «εκβιασμό» των εργοδοτών, που μπορεί να έχει ορισμένες φορές αντικειμενική βάση, σε άλλες όμως, απλώς εξυπηρετεί την τσέπη τους.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, έρχεται και το ευρωβαρόμετρο με τις ρυθμίσεις του να επιβεβαιώσει ότι οι κοινωνικές επιπτώσεις τις κρίσης είναι παρούσες και στην Ελλάδα με καταλυτικό τρόπο.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα μετρήσεων που έγιναν τον Μάιο και τον Ιούνιο, το 42% των Ελλήνων ανησυχεί ότι θα χάσει τη δουλειά του και θα βρεθεί σε ανεργία στο άμεσο μέλλον, ενώ ο μέσος κοινοτικός όρος είναι 32%. Δηλαδή είμαστε ανασφαλέστεροι των λοιπών Ευρωπαίων βλέποντας τους εαυτούς μας ως «εν δυνάμη» ανέργους κάποια στιγμή στο μέλλον. Τώρα βέβαια αυτοί οι «φόβοι» μπορεί να βασίζονται και σε αντικειμενικούς λόγους, δηλαδή να υπάρχουν «αφορμές» στους συγκεκριμένους εργασιακούς χώρους ή μπορεί απλά να απορρέουν ως αποτέλεσμα του συνολικού κλίματος, που δημιουργεί εργασιακό πανικό και γεννά ανασφάλεια. Όπως και να ’χει, όμως, είναι ένας «φόβος» με τον οποίο κοιμάται και ξυπνά το διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό του 42% των Ελλήνων πολιτών. Επίσης, το 69% εκτιμά ότι τώρα έρχονται τα χειρότερα της κρίσης, ιδίως στον τομέα της απασχόλησης - το αντίστοιχο ποσοστό στην Ε.Ε. είναι 61% - έναντι 28% που θεωρεί ότι βρισκόμαστε στο τέλος και πιστεύει ότι δεν θα αργήσει η ανάκαμψη. Μακάρι να έχουν δίκιο οι πιο... αισιόδοξοι, αν και υποτίθεται ότι και οι γενικές εκτιμήσεις είναι ότι από το 2010 θα μπούμε σε μια περίοδο ανάκαμψης. Οπότε, μας «συμφέρει» να ενταχθούμε με την μειοψηφούσα άποψη των αισιόδοξων.
Χαρακτηριστικό είναι επίσης ότι το 28% των Ελλήνων αναγνωρίζει ότι έχασε τη δουλειά του ένας στενός φίλος ή μέλος της οικογένειάς τους, έναντι του 36% που είναι ο μέσος όρος στην Ευρώπη των «27». Πάλι καλά, στο θέμα αυτό είμαστε σε σχετικά καλύτερη κατάσταση. Επίσης, το 12% των Ελλήνων αποκαλύπτει ότι ένας συνάδελφός τους απολύθηκε τελευταία και το 4% δηλώνει ότι απολύθηκε από τη δουλειά του λόγω της κρίσης.
Το αντίστοιχο ποσοστό για την Ε.Ε. φθάνει το 9%. Ακόμη το 48% των εγχώριων δηλώνει ότι σε περίπτωση απόλυσης θα αναζητήσει τη θέση εργασίας που είχε πριν απολυθεί στην ίδια περιοχή σε άλλον εργοδότη. Αισιόδοξη και αυτή η αντιμετώπιση από μια άποψη.
Σε κάθε περίπτωση ο... «μπαμπούλας» της ανεργίας φαίνεται ότι είναι αυτός που στοιχειώνει σχεδόν το 80% των Ελλήνων. Και όχι άδικα και αβάσιμα. Μπορεί καθ’ υπερβολήν σε ορισμένες περιπτώσεις αλλά όχι αβάσιμα.
