«Αγαπάτε τους εχθρούς υμών (...) όπως γένησθε
υιοί του πατρός υμών του εν ουρανοίς, ότι τον ήλιον
αυτού ανατέλλει επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει
επί δικαίους και αδίκους» (Ματθ.5, 44).
Βία ή μη βία; Ποτέ άλλοτε δεν είχε νόημα να τεθεί αυτό το ερώτημα, γιατί ποτέ άλλοτε η βία δεν ήταν απροκάλυπτη, όπως είναι τώρα. Από την αρχή του κόσμου μέχρι την εποχή μας η βία καλυπτόταν. Ακόμα κι αυτοί που ασκούσαν τη βία δεν ήθελαν να γίνει φανερό ότι ήταν υπέρ της βίας. Ο Κάιν όταν σκότωσε τον αδελφό του ανάμεσα στα δεινά που προκάλεσε για τον εαυτό του η πράξη του αυτή, το πιο δυσβάστακτο από όλα ήταν ότι η βία που άσκησε κατά του αδελφού του ήταν φανερή και τον κατείχε ο φόβος, ότι όποιος τον συναντούσε θα τον σκότωνε. Θα έπρεπε να είναι ένας αιώνιος φυγάς κι αυτό δεν μπορούσε να το αντέξει. «Βαριά είναι η τιμωρία μου. Όποιος με βρει θα με σκοτώσει», είπε στο Θεό. Και ο Κύριος του αποκρίθηκε: «Δεν θα συμβεί αυτό» κι έβαλε σημάδι στον Κάιν, ώστε όποιος θα τον συναντούσε να μην τον σκοτώσει. Αυτό σημαίνει ότι το έγκλημα του Κάιν δεν ήταν μόνο ο φόνος του αδελφού του, αλλά ήταν ότι άσκησε απροκάλυπτη βία. Ο Κάιν δεν μπορούσε να ζήσει με το φόβο ότι η βία έδινε την εξουσία σε όποιον τον συναντήσει, να τον σκοτώσει.
Ακόμα και ο Χίτλερ και ο Στάλιν δεν μιλούσαν ανοιχτά για τη βία: Ο Χίτλερ ήθελε να εμφανίζεται ως φίλος των ζώων κι ο Στάλιν μιλώντας για τα θύματα κάποιας ομαδικής σφαγής είπε ότι ταξίδεψαν. Το άκρον άωτον της κρυμμένης βίας και μάλιστα κάτω απ΄ το μανδύα του ιερού, ήταν η βία της Ιεράς Εξέτασης. Η Ιερά Εξέταση εξόντωνε τα θύματά της στο όνομα της μη βίας του Χριστού!
Στην εποχή μας, τη μοναδική εποχή της ανθρώπινης ιστορίας, που η ανθρωπότητα έχει τη δυνατότητα να αυτοκαταστραφεί, η βία είναι πλέον απροκάλυπτη, σαν να είναι αυτή η νόμιμη κατάσταση, (όπως πράγματι είναι) και η μη βία μη νόμιμη. Στην εποχή μας η βία δρα απροκάλυπτα.
«Ο Λόγος του Χριστού είναι εντελώς ξένος προς τη βία. Είναι επομένως ένας Λόγος για πάντα αποδιωγμένος, ένας Λόγος απών». Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε την αρχή του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου: «Αυτός (ο Λόγος) ήταν για τα δημιουργήματα η ζωή, κι ήταν η ζωή αυτή το φως για τους ανθρώπους. Το φως αυτό έλαμψε μέσα στη σκοτεινιά του κόσμου, μα η σκοτεινιά δεν το δέχθηκε». (Ιω.α΄4-5).
«Εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια που υπάρχουν αυτά τα λόγια, οι άνθρωποι δεν έχουν πάψει να τα σχολιάζουν, αλλά μπορείτε να διαβάσετε τα πάντα, και θα δείτε ότι τους διαφεύγει πάντα το ουσιώδες: Ο ρόλος της αποπομπής του Λόγου (...) Η μη επισήμανση της αποπομπής του είναι ταυτόσημη με την αυταπάτη που έχουν οι άνθρωποι ότι καλοδέχονται τον Λόγο, ενώ στην πραγματικότητα συνεργούν στη διαδικασία αποπομπής του (...). Ο Λόγος της αγάπης δεν προβάλλει αντίσταση. Αφήνει πάντα να τον αποπέμπει ο Λόγος της βίας. Αλλά η αποπομπή αυτή αποκαλύπτεται ολοένα και καλύτερα. Και με την ίδια διαδικασία αποκαλύπτεται συγχρόνως ότι ο Λόγος της βίας υπάρχει μόνον ως διώκτης και κατά κάποιο τρόπο ως παράσιτο του αληθινού Λόγου» (Ρενέ Ζιράρ).
Μήπως η μη βία, η Εντολή να αγαπάμε τους εχθρούς μας, είναι ουτοπία; Ο Λόγος του Χριστού, ο Θεός, όπως γράφει το Ευαγγέλιο του Ιωάννη «Θεός είναι ο Λόγος», είναι πατέρας όλων των ανθρώπων, όπως τον φανέρωσε ο Χριστός και δεν έχει προσωποληψία: «Ο Θεός βρέχει επί δικαίους και αδίκους». Ο λαός εγκολπώθηκε το χαρμόσυνο μήνυμα του Ευαγγελίου, αντίθετα με τους φιλοσόφους και τους διανοουμένους και βλέπει ως προφανές, αυτό που δεν μπορούν εκείνοι να δουν: ότι η μη βία δεν είναι ουτοπία, αλλά είναι η ζωντανή πραγματικότητα, όπως φαίνεται στη συμπεριφορά του καλού πατέρα προς τα τέκνα, που δεν ξεχωρίζει τα παιδιά του σε καλά και σε κακά. «Όποιο δάχτυλο κι αν κόψεις πονάει το ίδιο».
