Μια φορά με έχωσε η μάνα μου στη σκάφη και μου έτριψε την πλάτη με πράσινο σαπούνι και λούφα. Δεύτερη δεν άντεξα. Ήθελε να με καθαρίσει από τα χώματα και τον ιδρώτα των πρώτων άγριων καλοκαιρινών παιγνιδιών. Με το κλείσιμο των σχολείων. Μετά από χρόνια έμαθα ότι το τραχύ σφουγγάρι ήταν ο ιστός, το εσωτερικό πλέγμα μια αποξηραμένης αναρριχητικής... νεροκολοκύθας. Μετά από χρόνια έμαθα (και...χάρηκα) και τη σημερινή σημασία της λέξης, αφού αυτή ταξίδεψε, ποιος ξέρει από ποιες διαδρομές...
Κρατάμε τη σημερινή της σημασία (χαλαρή ψιλοκοπάνα, από τη καθιερωμένο τρόπο), αλλά και την παλιά: σφουγγάρι απολέπισης του σώματος (και όχι μόνον...) και βούρτσα πλάτης (και όχι μόνον...).
Συντροφιά κυριακάτικη, λοιπόν, με... λούφα.
ΕΧΟΥΝ κολλήσει στην ασφάλεια και την ευκολία των ιδεοληψιών τους, χωρίς να νιώθουν πόσο βασανίζουν, πρώτα από όλους, τον ίδιο τους τον εαυτό. «Ξεκόλλα, ρε φίλε!» θα ήταν η πρώτη μου, φιλική, πολύ φιλική και προσηνής κουβέντα. Δεν συγκινεί. Σίγουρα, δεν πείθει. Τουλάχιστον, ας σταθούν στη ματιά μου: προσπαθούν να κοιμηθούν σε ένα κλειστό δωμάτιο με παρέα ένα...κουνούπι. Αντέχεται; Χώρια που η «λούφα», η αδράνεια του στοχασμού συντηρεί και αναπαράγει την ιδεοληψία.
ΕΧΕΙ καταγραφεί ο Ουόλτερ Ράλι ως ο πρώτος Άγγλος που «έβγαζε καπνό από τα ρουθούνια του». Το 1556! Μετά ο Ζαν Νικό πήγε τον καπνό στη Γαλλία. Και από κει...κι’ εδώ. Ούτε που φαντάσθηκαν τι θα τραβούσε η καημένη η... Σούλα.
Μας το έδειξε ο Ηλίας Μακρής, ο καλός σκιτσογράφος της ‘Καθημερινής’, από το 2002!
ΧΑΝΟΥΝ και την όποια χάρη διαθέτουν οι κυρίες που «εκπροσωπούν». Συναγωνίζονται τους ομόλογους άντρες συναδέλφους τους όταν μας κοινολογούν κοινοτοπίες. Επεκτείνεται έτσι, από την προηγούμενη Κυριακή, και σήμερα η εκδήλωση της «συμπάθειας» που προκαλούν...Μάλιστα, μετά από πρόσφατη εμφάνιση «εκπροσώπου» αναπληρωματικού (μη και χάσουμε την...ενημέρωση) βρήκα υποστήριξη σε ευφυολόγημα του Στίβεν Ράιτ: «Το φως ταξιδεύει γρηγορότερα από τον ήχο. Έτσι εξηγείται γιατί μερικοί άνθρωποι δείχνουν σπινθηροβόλοι μέχρι να τους ακούσεις να μιλάνε».
«ΠΛΑΣΜΑ ΤΟΥ ΑΥΤΙΟΥ» το ονομάζουν οι Άγγλοι. Οι Γάλλοι το θεωρούν «εισβολέα του αυτιού». Στα Γερμανικά είναι «ωτοσκόληκας». Και οι Τούρκοι το λένε «πρόσφυγα του αυτιού». Εμείς...ψαλίδα. Είναι το έντομο που, από παιδιά, μας φόβιζαν μη και μπει στο αφτί μας!...Γι’ αυτό αναφώνησα με θαυμασμό ανυπόκριτο: «Ρε τον...Ψαλίδα!», όταν διάβασα αφήγηση πολύπειρης, περί τα ερωτικά, κυρίας για τις θηριώδεις επιδόσεις ...βιονικού ηγέτη. Ετών 70! Είναι διαπιστωμένο από φυσιοδίφες ότι ο «ψαλίδας» διαθέτει δυο πέη... Με μήκος που ξεπερνάει το ένα εκατοστό, δυσανάλογο προς το μέγεθος του εντόμου. Το δεύτερο, για ώρα ανάγκης...Όπως είναι διαπιστωμένο ότι οι «δυνάμενοι» αυτής της ηλικίας δεν το προβάλλουν για δύο λόγους: Για να μη τους πιάσει κακό μάτι και γιατί, απλά, δεν νιώθουν αυτήν την ανάγκη...αυτοενθάρρυνσης.
ΑΠΑΛΛΑΧΤΗΚΑ για λίγο από την TV και ένιωσα το μεγαλείο ενός... μυρμηγκιού! «Τα μυρμήγκια μοιάζουν τόσο πολύ με τους ανθρώπους που μας φέρνουν σε δύσκολη θέση. Καλλιεργούν μύκητες, εκτρέφουν αφίδες, στέλνουν στρατιές στον πόλεμο, χρησιμοποιούν χημικά σπρέι για να πανικοβάλλουν και να μπερδεύουν τον εχθρό, πιάνουν αιχμαλώτους, εγκρίνουν την παιδική εργασία, ανταλλάσσουν ασταμάτητα πληροφορίες. Κάνουν τα πάντα εκτός από το να βλέπουν τηλεόραση» (Λιούις Τόμας).
