Ξεφυλλίζοντας κανείς το Συναξάρι βρίσκει ονόματα χιλιάδων Αγίων και Οσίων, οι οποίοι, ωστόσο, σχεδόν στο σύνολό τους μαρτύρησαν για του Χριστού την πίστη τους πρώτους, κυρίως, μ.Χ. αιώνες, ενώ, αραιά και πού, συναντά ονόματα Αγίων, που να έζησαν σε μεταγενέστερους αιώνες, πολύ δε περισσότερο σε σύγχρονους καιρούς.
Τι να σημαίνει αυτό άραγε; Δεν υπάρχουν, πλέον, ενάρετοι άνθρωποι και ομολογητές της πίστης μας; Μα ο αριθμός των Ορθοδόξων Χριστιανών υπολογίζεται στις μέρες μας σε πολλά εκατομμύρια. Αλλοτριωθήκαμε, τάχα, σε τέτοιο βαθμό, ώστε να έχουμε καταντήσει Χριστιανοί μόνο κατ’ όνομα ή μήπως κυκλοφορούν Άγιοι μεταξύ μας, αλλά δεν τους ξέρουμε;
Είναι αλήθεια ότι κατά τη διάρκεια των πρώτων αιώνων και μέχρι να διαδοθεί, να αποκτήσει φανατικούς οπαδούς, να αναγνωρισθεί ως επίσημη θρησκεία και να εδραιωθεί στις καρδιές των πιστών του ο Χριστιανισμός αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες.
Επειδή με την εμφάνισή του και το κήρυγμά του συνετάραξε την άρχουσα και την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων, αυτή, για να προφυλάξει τα συμφέροντά της και να διατηρήσει τα κεκτημένα της, ήρθε σε σύγκρουση μαζί του και εξαπέλυσε σε βάρος των οπαδών του φοβερούς διωγμούς και προκάλεσε φυλακίσεις, πρωτόγνωρα βασανιστήρια και θανάτους, προκειμένου να κάμψει το φρόνημά τους και να περιορίσει την εξάπλωσή του, αρχίζοντας πρώτα απ’ τον ίδιο το θεμελιωτή του, το Χριστό.
Θα υποστήριζε κανείς, χωρίς να είναι στις προθέσεις να μειώσει τη σημασία του αγώνα και της θυσίας χάριν της πίστης τους, ότι κατά τους πρώτους αιώνες στην αγιοποίηση βοηθούσαν και οι επικρατούσες συνθήκες, που εξωθούσαν, αρκετές φορές τους Χριστιανούς σε πράξεις ομολογίας και μαρτυρικού τέλους, αφού είναι γνωστό ότι το απαγορευμένο, πόσο μάλλον όταν αυτό αγγίζει πράγματι και συγκινεί την ψυχή των ανθρώπων, ασκεί ιδιαίτερη γοητεία και εμπνέει αγωνιστικότητα και μαχητικότητα.
Στους σύγχρονους καιρούς, όμως, οι συνθήκες έχουν αλλάξει. Η Ορθοδοξία, θεωρητικά τουλάχιστον, έπαυσε να τελεί φανερά υπό διωγμόν. Ο καθένας μας στο πλαίσιο της ανεξιθρησκίας είναι ελεύθερος, πλέον, να λατρεύει το Θεό της αρεσκείας του, χωρίς να κινδυνεύει να υποστεί φανερές και άμεσες κυρώσεις. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες θα περίμενε κανείς πληθώρα νέων Αγίων. Εν τούτοις στις μέρες μας αποτελούν είδος εν ανεπαρκεία.
Κι αυτό γιατί, παρόλες τις ευνοϊκές συνθήκες, οι εχθροί της πίστης μας είναι εδώ, καιροφυλακτούν και παραμονεύουν δίπλα μας και δεν έχουν υποστείλει τη σημαία τους, άλλαξαν απλά προσωπείο, έχουν εκσυγχρονίσει τις μεθόδους τους και τις έκαναν πιο αποτελεσματικές, ροκανίζουν γλυκά και χωρίς ιδιαίτερες προκλήσεις τις ηθικές αντιστάσεις μας και μας έχουν καταστήσει υποχείριά τους.
Ο υλισμός, ο πιο θανάσιμος εχθρός του χριστιανισμού και της Ορθοδοξίας, γνωρίζει στους σύγχρονους καιρούς μας μέρες θριάμβου σε βάρος του πνεύματος και της ψυχής. Έχει, κυριολεκτικά, κατακτήσει τον κόσμο και τον επηρεάζει ως το μεδούλι του. Δεν εξορίζει, δεν φυλακίζει, δεν εξοντώνει με υλικά φονικά όπλα, γιατί ξέρει καλά ότι αυτά αφυπνίζουν και δημιουργούν αντιδράσεις. Έχει, όμως, τους δικούς του τρόπους να αποκοιμίζει συνειδήσεις και να ευνουχίζει πνευματικά καλοπροαίρετους και αγαθούς ανθρώπους χάριν του ευδαιμονισμού και της καλοπέρασης.
Όσους θρησκευόμενους αντιστέκονται, απλά τους ειρωνεύεται ή τους κατατάσσει στην κατηγορία των οπισθοδρομικών, των γραφικών και ξεπερασμένων απ’ τις εξελίξεις ανθρώπων, για να τους αποδυναμώσει. Όσους ενεργούν με το σταυρό στο χέρι, τους προβάλλει ως ηλιθίους και βλάκες. Πολλούς απ’ τους εμπνευσμένους Θεολόγους τους χαρακτηρίζει σκοταδιστές. Την Εκκλησία και τον κλήρο προσπαθεί να τους πλήξει, εκμεταλλευόμενος τις αδυναμίες τους. Αποσιωπώντας κάθε τι θετικό προβάλλει μέσω του ραδιοτηλεοπτικού Τύπου, αρνητικά, κυρίως, πρότυπα και προβληματικές καταστάσεις, μέχρι σημείου, που να νομίζεις ότι βιώνεις την κόλαση.
Χρησιμοποιώντας, λοιπόν, τέτοιες μεθόδους οι οπαδοί του Μαμμωνά και της υλιστικής θεώρησης των πραγμάτων, καθώς και οι οπαδοί ποικίλων άλλων αιρέσεων, που αποτελούν τη δεύτερη κατηγορία θανάσιμων εχθρών της Ορθοδοξίας, αποδυναμώνουν προσπάθειες και όταν θέλει κανένας δεν τον αφήνουν οι διαβόλοι αυτού του τύπου να αγιάσει.
Γι’ αυτό και στις μέρες μας σπανίζουν οι νέοι Άγιοι. Κι αν υπάρχουν τέτοιοι, και υπάρχουν, φροντίζουν να λειτουργούν αθόρυβα και χωρίς τυμπανοκρουσίες κι ας μην τους γνωρίζουν οι άνθρωποι. Αρκεί, γι’ αυτούς, που τους γνωρίζει ο Θεός.
