* Από τον Θεοφάνη Κουβούνα
Θα ήταν πράγματι ξεχωριστός σαν τίτλος διηγήματος. Το ερείπιο της -περιοχής- Οδού Βόλου! Θα περιέγραφε τα αυτονόητα για ένα κλειδωμένο σπιτικό, με μόνο στην ουσία περιεχόμενο την ιστορία του.
Στην αρχή εμφανίζονται κάποια συνθήματα στους τοίχους, μετά γεμίζει σκουπίδια η αυλή του, έπειτα εμφανίζονται κάποια μικρά ανοίγματα στις πίσω πόρτες και τα παράθυρα, κατόπιν έχουμε ανάπτυξη επίκαιρης πανίδας και για να μην τα πολυλογούμε τελικά ανοίγει παντελώς στην τοπική κοινωνία και με την παρέμβαση σχετικών υπηρεσιών.
Φυσικά δύσκολο κανείς να προσέξει την περίτεχνη καγκελόπορτα, το κεντρικό πορτόνι ή τα στοιχεία του τοίχου που το διακοσμούν. Και αν κάποιοι επιστημονικοί σύλλογοι προσπάθησαν κατά καιρούς να αντιδράσουν, την μελαγχολία τους δεν την πρόσεξε η ζωή που πέρασε και συνέχισε σε μια πόλη, που σαν εικόνα βρίσκεται σε διαρκή μετάβαση προς κάτι άλλο.
Πιο δύσκολο βεβαίως να αποδεχτεί ένα κτίσμα που το βρήκαν όλοι εκεί και παρόλα αυτά εμποδίζει. Είναι σχεδόν πάνω στο δρόμο τους, που μάλλον.... δε βολεύει να είναι η αυλή του, αλλά ούτε καν πεζόδρομος.
Ωστόσο μπορεί να συλλογιστεί κάποιος παρόμοιες καταστάσεις σε διπλανές πόλεις -με θάλασσα και χωρίς- οι οποίες βάσισαν τη σύγχρονη εικόνα τους σε ανάλογα ερείπια (αποθήκες λιμανιών κεντρικές αγορές, πετρόχτιστες κατοικίες). Πρόβαλλαν μέσα από αυτά την ιστορία τους και λειτούργησαν την παράδοση αξιοποιώντας την τεχνική εμπειρία των προηγούμενων -και όχι μόνο- δείχνοντας τη διαδρομή της κοινωνίας τους στο χρόνο.
Ασφαλώς τις πόλεις τις προσέχουν οι πολίτες και είναι εύκολο στα λόγια η κοινωνική ευθύνη ή και η συμμετοχή, στην πράξη όμως πιο εύκολο είναι να φεύγει η βρόμα από κοντά μας.
Φαίνεται πως όλοι έχουν δίκιο. Κρίμα για την πόλη....
Εντάξει γειτόνοι ακούγεται η μπουλντόζα! Ζήτημα χρόνου να τη δούμε στη γωνία....
* Ο Θεοφάνης Κουβούνας είναι γεωπόνος - εκπαιδευτικός
