Του Χρήστου Τσαντήλα
ΑΝ πιάσουμε λένε τους στόχους... αν προκρίνουμε ένα πρόγραμμα κοινωνικά βιώσιμο, αν αναδιαρθρώσουμε το χρέος, αν φέρουμε επενδύσεις, αν πατάξουμε τη φοροκλοπή, αν, αν, αν, …τότε, ΙΣΩΣ δούμε σημαντικά θετικά, για την οικονομία της χώρας, αποτελέσματα. Αλλά ο λαός λέει ότι, με «αν» …δεν βάφονται αυγά!
Η χώρα ζει σε οριακά επίπεδα. Αν δεν ξαναστηθεί το κράτος και αν δεν αυτοκαθαριστεί η δημόσια διοίκηση, αν δεν εκλείψουν οι κάθε κατεργάρηδες και δεν πάνε στον… πάγκο τους, δεν έχουμε καμιά ελπίδα. Διότι μάταια θα προσπαθείς να πείσεις τον Έλληνα φορολογούμενο ότι οι θυσίες του θα πιάσουν τόπο, όταν φορολογείς με το ίδιο μέτρο, τον άνεργο με τον εισοδηματία, τον οικοδόμο με τον γιατρό, τον επιχειρηματία με τον εργαζόμενο, τον νταλικέρη με τον εργοστασιάρχη, τον αγρότη με τον εφοπλιστή. Δεν μπορείς μια ζωή να μιλάς για τις παθογένειες του συστήματος και να μην τις λύνεις. Διότι αυτό σημαίνει ότι είσαι και εσύ μέρος της παθογένειας του συστήματος, αν βεβαίως δεν είσαι αυτό, το ίδιο το σύστημα…
ΩΣ φορολογούμενοι πολίτες και δημιουργημένοι με εργασία οικογενειάρχες, είδαμε τα τελευταία πέντε χρόνια τη ραγδαία κατάπτωση της οικονομίας της χώρας και τις προσπάθειες έξι κυβερνήσεων να την σώσουν. Οι οποίες όχι μόνο δεν κατάφεραν τίποτα απολύτως, αλλά αντίθετα, την έσπρωξαν πιο κοντά στο γκρεμό! Είδαμε τους δανειστές μας …να κτυπούν τον ζουρνά κι εμείς να χορεύουμε. Είδαμε το δημόσιο χρέος να μεγαλώνει αντί να μικραίνει. Είδαμε την ανεργία να καλπάζει κάθε χρόνο όλο και πιο γοργά. Είδαμε να φορολογούνται ακόμα και τα …κοτέτσια στο χωριό. Να πληρώνουμε ενοίκιο στα ίδια μας τα σπίτια. Να ψάχνουν στο εξωτερικό για δουλειές του ποδαριού οι νέοι μας επιστήμονες. Και τι δεν είδαμε αυτή την πενταετία. Και όμως επιμένουμε να συντηρούμε και με ευθύνη μας τις ίδιες παθογένειες που μας έφτασαν ως εδώ.
ΜΕΛΑΓΧΟΛΗΣΑ, μου είπε ένας φίλος στον δρόμο προχθές το πρωί, όταν άκουσα τον Κυριάκο, της γνωστής οικογενείας των πολιτικών, να λέει πως είναι …εναντίον της οικογενειοκρατίας! Για γέλια ή για κλάματα; Από τους 300 της Βουλής, οι μισοί και πάνω είναι οι ίδιοι και οι ίδιοι. Δεκαετίες τώρα, με εναλλαγές σε υπουργεία, σε θέσεις δημόσιες και σε οργανισμούς, συγγενείς, συγγενών πολιτικών, κουμπάροι και μπατζανάκηδες, νύφες και κουνιάδια, μισθοί εκατομμυρίων ευρώ, παραλογισμός ρουσφετολογίας και τακτοποίηση «ημετέρων» - και αυτό για πάρα πολλά χρόνια.
ΜΑΛΛΟΝ καλά το είπε ένας παλιός πολιτικός που τον άκουγα τις προάλλες: Αν όλες οι κυβερνήσεις πρόσεχαν τον ιδιωτικό τομέα όσο πρόσεχαν τον δημόσιο σήμερα δεν θα βρισκόμασταν σ΄αυτό το χάλι!
