Του Κων. Τσιρονίκου
Εδώ και αρκετό καιρό παρακολουθούμε την κατάρρευση των αραβικών καθεστώτων. Η πτώση αυτή συνεχίζεται και θα σταματήσει, όταν ολοκληρωθεί. Όταν γκρεμισθεί και το τελευταίο καθεστώς. Η ευχή όλων είναι η λαϊκή αυτή απαίτηση να υλοποιηθεί ειρηνικά. Χωρίς θύματα και καταστροφές. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει, γιατί η ελευθερία δεν δωρίζεται, αλλά καταχτιέται με θυσίες και με αίμα.
Πριν, όμως περιγράψουμε τις αιτίες του γκρεμίσματος αυτών, ας πάρουμε λίγο τα πράγματα απ’ την αρχή. Ας δούμε πώς δημιουργήθηκαν αυτά. Ποιες καταστάσεις τα κυοφόρησαν και τα γέννησαν. Κατά τη γνώμη μου η βασικότερη υπήρξε η μακρά περίοδος της αποικιοκρατικής καταπίεσης. Που λειτουργούσε πάνω στη σχέση αφέντη και δούλου. Μετά την απελευθέρωση αυτών η διάδοχη κατάσταση, παρά τις λαϊκές προσδοκίες, δεν ήταν η αναμενόμενη. Τα καθεστώτα που προέκυψαν ήταν σκληρά, μονοκομματικά, απολυταρχικά, χωρίς καμιά λογοδοσία στο λαό, στο όνομα του οποίου κυβερνούσαν. Είναι αυτά που βλέπουμε σήμερα να καταρρέουν, το ένα μετά το άλλο, κάτω από την πίεση της λαϊκής οργής.
Μια δεύτερη σοβαρή αιτία είναι ο πολιτισμικός και θρησκευτικός χαρακτήρας των λαών αυτών. Που δεν θα μπορούσε κατά την άποψη πολλών, να ευνοήσει μια άλλη μορφή διακυβέρνησης. Βέβαια το φύτρωμα και η ανάπτυξη των ιδιόμορφων αυτών καθεστώτων ευνοήθηκε και στηρίχθηκε από τις δυνάμεις της Δύσης. Γιατί αυτά εξυπηρετούσαν τα γεωστρατιωτικά και οικονομικά τους συμφέροντα. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, που στην πορεία συμμορφώθηκαν ή ανατράπηκαν. Γι’ αυτό και τα καθεστώτα αυτά ήταν τα αγαπημένα τους παιδιά. Που ποτέ τους δεν τα αποκαλούσαν ολοκληρωτικά. Σήμερα, που το λαϊκό ποτάμι της οργής ξεχειλίζει τα ονομάζουν με το πραγματικό τους όνομα. Με τα χαρακτηριστικά τους. Γιατί δεν τα χρειάζονται πια. Γιατί τα συμφέροντά τους μπορούν να εξυπηρετηθούν καλύτερα και σταθερότερα με δημοκρατικές κυβερνήσεις. Γι’ αυτό και συμμετέχουν ενεργά στην αποκαθήλωση αυτών.
Οι συντελούμενες σήμερα καθεστωτικές ανατροπές στα αραβικά κράτη είναι πρωτόγνωρες. Οφείλονται στη μακροχρόνια καταπίεση των λαών τους. Που τους έμαθε πολλά. Πώς θα αποτινάξουν το πολυχρόνιο αυτό βάρος. Και αυτό το πέτυχαν με τη μόρφωση και τη γνώση των νέων. Που τους οδήγησε στην άμεση ηλεκτρονική επικοινωνία με όλον τον κόσμο. Και κυρίως με τις προηγμένες πολιτισμικά και δημοκρατικά χώρες.
Μέσα της διαδικτυακής αυτής επικοινωνίας είδαν και βλέπουν το μεγάλο χάσμα δημοκρατίας και ελευθερίας που υπάρχει μεταξύ των δικών τους χωρών και αυτών της Δύσης. Την οικονομική καταπίεση που υφίστανται, μολονότι ζουν σε χώρες με μεγάλο φυσικό πλούτο. Την κρατική αγριότητα με την οποία αντιμετωπίζεται, κάθε απόπειρα λαϊκής διεκδίκησης στοιχειωδών πολιτικών δικαιωμάτων. Τη μη ύπαρξη ίχνους αντιλόγου και άλλης σκέψης ιδεολογίας.
Όλα αυτά συσσωρευμένα στη μνήμη των παλαιών και στη γνώση των νέων τους οδήγησαν σ’ αυτό που γίνεται σήμερα. Που ξεκίνησε σιγά-σιγά και στη συνέχεια έγινε πλημμύρα. Ποτάμι λαϊκής οργής, που κυνηγά ασταμάτητα τους καταπιεστές και δυνάστες. Ζητώντας το αυτονόητο. Την ελευθερία. Αυτή που στερήθηκαν και στερούνται. Που είναι θεάσδοτη και δεν έχει το δικαίωμα να τη στερήσει κανείς. Και οι δικτάτορες αντί να ενδώσουν αμέσως, στο δίκαιο αίτημα των λαών τους και να προχωρήσουν σε βαθιές δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, προχώρησαν, διά των όπλων και του αίματος, στο πνίξιμο κάθε τέτοιας απαίτησης. Γιατί το κράτος κατά την ολοκληρωτική τους αντίληψη και ιδεολογία αποτελεί δικό τους φέουδο. Τσιφλίκι που αυτοί κυβερνούν και το μεταβιβάζουν στους απογόνους τους. Αφού οι ίδιοι ορίζουν το διάδοχό τους. Πού πάντοτε είναι κάποιο μέλος της οικογένειάς τους: Παιδί τους ή αδελφός τους.
Αυτή όμως η κατάσταση των δεινών για τους λαούς δεν έχει μόνιμο χαρακτήρα. Γιατί αυτοί κάποτε ξυπνούν. Τους εγείρει η καταπίεση και η στέρηση που ένιωσαν και νιώθουν βαθιά μεσ’ το πετσί τους. Όπως, συμβαίνει τώρα με τον ξεσηκωμό των αραβικών κρατών. Που μετατρέπεται σε άσβεστο μίσος κατά των δικτατόρων. Και τότε το τέλος τους είναι τραγικό. Το ίδιο είναι και για τους λαούς τους. Αφού η μέρα της λύτρωσης ξημερώνει με αναρίθμητες καταστροφές και θύματα.
Μελετώντας, ιστορικά, την πορεία όλων των ολοκληρωτικών καθεστώτων θα μπορούσαμε να πούμε ότι η τύχη τους είναι κοινή. Έχουν όλοι την ίδια κατάληξη. Αργά ή γρήγορα καταρρέουν. Τελειώνουν... Και συνήθως πολύ άσχημα για τους λαούς. Αυτό πρέπει να το λάβουν σοβαρά υπόψη τους οι εναπομείναντες, ανά τον κόσμο δικτάτορες και να προβούν στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, που θα οδηγήσουν τις χώρες τους, αναίμακτα, στην οδό της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Πού θα επιτρέπει στους πολίτες να εκλέγουν, ανεπηρέαστα, αυτούς που θέλουν να τους κυβερνήσουν.
Σε ότι αφορά τους επίδοξους δικτάτορες, ας διαβάσουν λίγη ιστορία και ας μελετήσουν καλά τα ραγδαίως συμβαίνοντα στο χώρο των αραβικών κρατών. Εκεί θα δουν το μεγάλο κακό που διαπράττει στους λαούς η ολοκληρωτική τους ιδεολογία, αλλά και το τέλος που τους περιμένει.
