Του Γιωργή Μαστρονικολού, Φοιτητή Γεωπονίας ΑΠΘ
Εκτός από τον ομώνυμο τίτλο του όμορφου τραγουδιού των ΠΥΞ-ΛΑΞ, η συγκεκριμένη φράση για την πλειονότητα των πολιτικών της χώρας μας (βέβαια, πάντα ο κανόνας έχει εξαιρέσεις) αποτελεί ερώτημα εις το διηνεκές. Όχι μόνο αναζητώντας απάντηση, αποτελεί και κανόνα γι αυτούς, προκειμένου να εισχωρήσουν και να ανέλθουν στην πολιτική ιεραρχία.
Θλίψη και οργή προκαλούν «κατορθώματα» των άλλοτε ισχυρών ανδρών αυτού του τόπου, που μέρα με τη μέρα βγαίνουν στο προσκήνιο και τα οποία μόνο στα μαύρα κατάστιχα της ιστορίας μπορούν να περιέλθουν. Κάποιοι από αυτούς βέβαια μπορεί να αποτελούν εξιλαστήρια θύματα για να ικανοποιηθεί το κοινό (ο λαός), όπως γίνονταν στην αρένα με τους μονομάχους, που προς τέρψη των οπαδών ο φερόμενος ως νικητής έπαιρνε το μήνυμα από την εξέδρα να δώσει την χαριστική βολή, αποδίδοντας έτσι δικαιοσύνη και παράλληλα και την ικανοποίηση και κάθαρση στις ψυχές των θεατών, παραβλέποντας τον δικό του φόνο.
Και κάπως έτσι και αφού δίνουμε στο ευρύ κοινό αυτό που θέλει, έρχονται οι σωτήρες… Που δεν είναι άλλοι από τους νέους ή καλύτερα την νέα γενιά όπως θέλουν να την αποκαλούν κάποιοι. Η νέα γενιά που θα φέρει νέες ιδέες, οράματα , ιδανικά, αξίες ή τουλάχιστον θα φέρει το άρωμα των αξιών που θα έπρεπε να επικρατούν. Στην πραγματικότητα ισχύει πως όλα αυτά παραμερίζονται , πόσο μάλλον σήμερα που οι θέσεις εργασίας είναι δυσεύρετες προκειμένου «να μας βολέψει ο ξάδερφος» ή αλλιώς «ο κουμπάρος» , κατά την συνήθη έκφραση παλαιότερα.
Μήπως όμως αυτή η νέα γενιά είναι μία πολύ ωραία καραμέλα προκειμένου να γίνει «άνοιγμα» σε μια καινούργια δεξαμενή ψηφοφόρων, οι οποίοι θα εντυπωσιαστούν από μερικά κολακευτικά σχόλια, από κάποιες βραδινές εξόδους και θα πεισθούν πως όλα αυτά γίνονται με διαφανή και άμεμπτο τρόπο με κύριο γνώμονα το καλό του τόπου; Μήπως η πολιτική αστάθεια και η απομάκρυνση των ανθρώπων από την ενασχόληση με τα κοινά δεν επηρεάζει αρνητικά αλλά ίσα-ίσα συμφέρει ορισμένους παραγοντίσκους, που δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να φανφαρολογούν και να μοιράζουν «καραμέλες» αριστερά και δεξιά; Μήπως στους επίδοξους ηγέτες υπάρχουν και άτομα που θέλουν να βγει προς τα έξω πως νοιάζονται για τον τόπο τους τη στιγμή που η πρακτική τους αντιφάσκει; Σπουδάζουν ορισμένοι τα διπλάσια από τα απαιτούμενα έτη όχι γιατί αναγκάζονται να δουλέψουν ή γιατί τους αρέσει η φοιτητική ζωή. Είναι αποδεκτό και υπεραμύνομαι της θέσης όλοι οι νέοι να φεύγουν από το σπίτι και να ζουν φοιτητική ζωή γιατί μελλοντικά έχουν όφελος σε πολλούς τομείς με κυριότερο την ψυχολογική ηρεμία. Μήπως όμως οι συγκεκριμένοι ενεργούν έτσι γιατί τους το επιβάλλει τόσο το κόμμα, εφόσον θέλουν να αναρριχηθούν, όσο και οι προσωπικές πολιτικές τους φιλοδοξίες;
Λένε ότι ενδιαφέρονται για το κοινωνικό καλό χωρίς να νοιάζονται για το προσωπικό. Ενδιαφέρουσα θεωρία αλλά αν ίσχυε στην πράξη δεν θα φτάναμε σε αυτό το σημείο κοινωνικά, ηθικά, πνευματικά αλλά και οικονομικά. Βέβαια μπορεί όντως να υπάρχει ο αλτρουισμός ( θεωρώ πάντως σε μηδενικό σχεδόν βαθμό) αλλά υπάρχει ταυτόχρονα και η ανικανότητα που τον ξεπερνάει, αλλά και για να μιλήσω και με ποδοσφαιρικούς όρους ο Μέσι δεν παίζει στην Μπαρτσελόνα επειδή είναι φιλότιμος αλλά διότι είναι ικανός και το αξίζει.
Πρέπει να αντιληφθούμε πως έφτασε η ώρα να κάνουμε πραγματική πολιτική και να μην κρυβόμαστε άλλο πίσω από το δάχτυλό μας. Σε αυτή την πολιτική, θέση έχουν τόσο η νέα γενιά όσο και οι παλαιότερες με μία απλή σύγκλιση απόψεων: να υπάρχουν αληθινά φρέσκιες και έντιμες ιδέες απαλλαγμένες από τα βαρίδια και του παρελθόντος.
