* Από τον Μιχαήλ Γκρίλλα
Την 20η Σεπτεμβρίου τρέχοντος έτους, ο Ελληνικός Λαός σε διάστημα μόλις οκτώ μηνών και δυόμιση από το ανόητο εκείνο δημοψήφισμα παρωδία της 5ης Ιουλίου, προσέρχεται και πάλι στις κάλπες σε επαναληπτικές εκλογές, για να ασκήσει εκ νέου το δημοκρατικό του, δικαίωμα και με την ψήφο του, καλείται να εκλέξει επιτέλους τη νέα Κυβέρνηση, την τέταρτη κατά σειρά τα τελευταία τριάμισι χρόνια (Μάϊος - Ιούνιος 2012 - Ιανουάριος 2015) η οποία θα κληθεί, την επομένη να αναλάβει τις τύχες της Χώρας μας, παραλαμβάνοντας χωρίς κανένα ίχνος υπερβολής, ένα Κράτος στην κυριολεξία ανύπαρκτο, διαλυμένο, χρεοκοπημένο με το τραπεζικό του, σύστημα να βρίσκεται στις διαδικασίες των capital controls, κομματικοποιημένο, παράλυτο σπάταλο και απ’ άκρον εις άκρο διεφθαρμένο.
Ο Ελληνικός Λαός μέσα από τις κάλπες της 25ης Ιανουαρίου 2015 ανέδειξε μια συμμαχική Κυβέρνηση συνεργασίας των κομμάτων ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, με ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 162 εδρών (149 + 13 βουλευτές). Η Κυβέρνηση αυτή δέσμια των προεκλογικών της, υποχρεώσεων και δεσμεύσεων (πρόγραμμα Θεσσαλονίκης άμεσων παροχών ύψους 11,5 δισ. ευρώ) και της απειρίας της, αγνόησε προκλητικά ότι το Κράτος, έχει συνέχεια και δεν έλαβε καθόλου υπόψη της, την πορεία και τα σημεία των διαπραγματεύσεων της προηγούμενης Κυβέρνησης Σαμαρά που, συνίστατο την κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών της Χώρας, για την τριετίαν 2015 - 2018 με νέο δάνειο ύψους 22 δισ. ευρώ, με τους υπολογισμούς μας ή 26 δισ. ευρώ κατά την τότε Τρόϊκα. Όλα αυτά η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ τα έγραψε στην κυριολεξία στα παλιά της τα παπούτσια, με αποτέλεσμα και έπειτα από επτά μήνες, κατέληξε σε φιάσκο και έφερε πάνω στον πανικό της, το τρίτο μνημόνιο με ύψος δανείου για την ίδια τριετία (2015 – 2018) 86 δισ. ευρώ, γυρίζοντας τη Χώρα στα καλακαθούμενα πίσω στο 2012 με κόστος 60 δισ. ευρώ (86 – 26 = 60 δισ. ευρώ). Μόνο η ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών θα στοιχίσει στους Έλληνες φορολογούμενους τουλάχιστον 25 δισ. ευρώ λόγω των capital controls. Η κατάληξη ήταν μοιραία και καταστροφική. Ό,τι οι ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ κατήγγειλαν ως καταστροφολογία και εκφοβισμό, επαληθεύθηκε πλήρως. Ευτυχώς αποφεύχθηκε το χειρότερο που, ήταν ο τελικός τυχοδιωκτισμός του πηδήματος στο κενό της δραχμής και ένεκα τούτου, στην ολική καταστροφή και στο Grexit. Σήμερα όλοι μας ξέρουμε πόσο, κοντά βρεθήκαμε σε αυτό το γεγονός και κανείς δεν δικαιούται να παραγνωρίζει αυτό σε όποια πλευρά και εάν ανήκει.
Στις δημοκρατίες οι εκλογές γίνονται για να δώσουν βιώσιμη Κυβερνητική λύση. Στην Ελλάδα όμως γίνονται, για να μη δώσου λύση και να παρατείνουν την κρίση και την πολιτική αστάθεια και αβεβαιότητα στη Χώρα. Δεν το λέει αυτό ο γράφων αλλά το λένε τα γεγονότα. (Εκλογές 16 Σεπτεμβρίου 2007 – 4 Οκτωβρίου 2009 – 6η Μαΐου – 17 Ιουνίου 2012 – 25 Ιανουαρίου 2015, δημοψήφισμα 5η Ιουλίου 2015). Σε αυτές τις απανωτές πρόωρες εκλογές η αγωνιώδης κραυγή της Κάλπης ήταν και θα είναι και σε αυτές (20η Σεπτεμβρίου) σχηματισμός Κυβερνήσεων συνεργασίας, εν τούτοις όμως οι πολιτικοί μας αγνόησαν και εξακολουθούν να αγνοούν ακόμα και σήμερα περιφρονητικά την κραυγή του κυρίαρχου λαού, για καθαρά μικροκομματικά και προσωπικά συμφέροντα και μόνον. Συνολικά σε διάστημα μόλις οκτώ ετών οι Έλληνες ψηφοφόροι προσήλθαν στις κάλπες, επτά φορές. Και ακόμη βρισκόμαστε στο σημείο μηδέν. Γιατί;
Δυστυχώς και σε αυτές τις εκλογές ενώ, το ζητούμενο είναι η εφαρμογή του τρίτου μνημονίου που, ψηφίσθηκε την 14η Αυγούστου τρέχοντος έτους, από 222 Βουλευτές και όποια, Κυβέρνηση και εάν σχηματισθεί, είναι υποχρεωμένη να ακολουθήσει πιστά, αυτό το πρόγραμμα, εντούτοις όμως, η παρατεταμένη αδυναμία του πολιτικού μας συστήματος, να επεξεργασθεί ένα πειστικό και ρεαλιστικό σχέδιο, όχι απλώς, για την έξοδο από το μνημόνιο, αλλά για μια νέα, διαφορετική πορεία της Χώρας, έχει φέρει τον κόσμο σε κατάσταση αφασίας, όπου βρίσκουν απήχηση οι πιο εξωφρενικές λαϊκίστικες υποσχέσεις και δεσμεύσεις. Εδώ ακόμη και ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, κατάφερε να πείσει πολύ κόσμο ότι, ναι μεν, δεν μπόρεσε να εφαρμόσει το πρόγραμμά του (Θεσσαλονίκη ύψους 11,5 δισ. ευρώ), αλλά τουλάχιστον πάλεψε γενναία. Και δεν φαίνεται να είναι τόσο πολλοί αυτοί που, αισθάνονται πως, προσβάλλεται η νοημοσύνη τους, από το επιχείρημα του θανατηφόρου μεν, αλλά σωτηρίου δε, μνημονίου υπογραφής Τσίπρα. Λαϊκισμός και δημαγωγία σε όλο της το μεγαλείο.
Έπρεπε να περάσουν πέντε χρόνια από τον Μαϊο του 2010, όταν από το ακριτικό Καστελόριζο ο τότε, Πρωθυπουργός Γεωργ. Παπανδρέου (ΓΑΠ) έβαλε τη Χώρα στο πρώτο μνημόνιο και να φθάσουμε έτσι στις 13 Ιουλίου 2015 όταν, το αριστερό αγόρι Αλέξης Τσίπρας, για της λεγόμενης γενναίας κωλοτούμπας έβαλε ταφόπλακα σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς που, δίχαζε αδικαιολόγητα και σκόπιμα όλους τους Έλληνες και ένωσε αυτούς εις σάρκα μια και καθυστερημένα τώρα, ως δήθεν ενωτικός ζητά, ως Σωτήρας της Πατρίδα μας, την ψήφο του Ελληνικού Λαού, για να την βγάλει από τα αδιέξοδα που, ο ίδιος με τη συμπεριφορά του και με την εν γένει πολιτική του, τόσο ως Αρχηγός Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, όσο και ως Πρωθυπουργός συνέβαλε τα μέγιστα για να είναι ακόμα μπροστά μας.
Συνεπώς ο Έλληνας ψηφοφόρος προσερχόμενος στην Κάλπη σε αυτές τις πρόωρες εκλογές και κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν, έχει μπροστά του όλα εκείνα τα εχέγγυα που, του δίνουν τη δυνατότητα, να κάνει την επιλογή του, αποφεύγοντας όμως τους λαϊκιστές, τους αλαζόνες και τους δημαγωγούς και όλα τα άλλα ακραία στοιχεία που, δυστυχώς ευδοκιμούν σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο και μάλιστα πάρα πολλοί.
