Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
Να ‘μαστε λοιπόν!
…Και πάλι όλοι μπροστά στην κάλπη! Με τη συχνότητα που «πάμε κάλπη» πλέον στην Ελλάδα, δεν μας προκαλεί και καμία ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός. Έχει καταντήσει ρουτίνα. Και μάλιστα μία «ενοχλητική» ρουτίνα, γιατί κάθε φορά το αποτέλεσμα που προκύπτει καταλήγει να μας απογοητεύει, αφήνοντάς μας δίχως εναλλακτικές. Και όπως σχολίασε και ξένο έντυπο «νικητής των εκλογών θα είναι η απογοήτευση» γιατί αυτή θα κρίνει το αποτέλεσμα. Δηλαδή θα κερδίσει κατά τη δική του εκτίμηση, το κόμμα εκείνο που έχει απογοητεύσει λιγότερο τους ψηφοφόρους. Αυτή βεβαίως μπορεί να είναι μία προσέγγιση αλλά υπάρχει και η άλλη διάσταση. Η οποία λέει ότι θα κερδίσει εκείνος που θα «παραμυθιάσει» ή μάλλον «παραμυθιάζει» γιατί βρισκόμαστε στην τελική ευθεία, καλύτερα τους ψηφοφόρους.
«Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση
δεν πρωταγωνιστούν.
Τουλάχιστον όχι με την έμφαση και την ένταση που τα ζήσαμε και τα εισπράξαμε πριν μερικούς μήνες. Και δεν πρωταγωνιστούν όχι απαραίτητα γιατί οι πολιτικές ηγεσίες «έβαλαν μυαλό» ή άλλαξαν νοοτροπία, αλλά γιατί βλέπουν ότι απλά «δεν τους παίρνει». Με όσα συνέβησαν το προηγούμενο επτάμηνο σε συμπύκνωση χρόνου-οπότε μεγιστοποιήθηκε και η ένταση των γεγονότων- σε σχέση με προηγούμενες φορές, τα περιθώρια που έχουν απομείνει για πάσης φύσεως μεγαλοστομίες είναι ελάχιστα ή και ανύπαρκτα. Και, αυτό βεβαίως και το αντιλαμβάνονται τα κομματικά επιτελεία, τα οποία έχουν χαμηλώσει τις προσδοκίες και τα «ταξίματα» και παίζουν «χαμηλή μπάλα».
Παλιά λέγανε: «το τάξιμο δεν χαλάει σπίτι». Αποδείχθηκε όμως ότι μπορεί να «χαλάσει» χώρα.
…Και επειδή πλέον δεν μπορούν να τάξουν παρά στοιχειωδώς, το ‘χουν ρίξει στον αποπροσανατολισμό των ψηφοφόρων μέσω της αντιπαράθεσης επί «θέσεων» και νέων προτάσεων «σωτηρίας» και βεβαίως άφθονης λάσπης, η οποία όσο πλησιάζουμε προς την κάλπη όλο και αβγαταίνει.
Στο μεταξύ απορροφημένοι από το προεκλογικό κλίμα έχουμε «ξεχάσει» τα βασικά.
Και ποια είναι «τα βασικά»; Ότι από Δευτέρα, άντε να δώσουμε και μία εβδομάδα καιρό μέχρι να σχηματιστεί η νέα Κυβέρνηση, οι δανειστές θα μας πουν το κλασικό του ανεκδότου: «Το διάλειμμα τελείωσε τα κεφάλια μέσα». Που σημαίνει τι; Ότι μπροστά μας βρίσκεται ένας Γολγοθάς με την εφαρμογή σκληρών μέτρων τα οποία θα θίξουν άπαντες και τα οποία απορρέουν από το τρίτο σκληρό μνημόνιο.
Αυτή είναι μία πραγματικότητα που δεν αλλάζει, γιατί ακόμη και κατά την προεκλογική περίοδο τα μηνύματα που φθάνουν από τους δανειστές είναι σαφή. Και το «διά ταύτα» των μηνυμάτων αυτών η μάλλον «προειδοποιήσεων» είναι ότι «τα ψέματα τελείωσαν» και ότι αν αυτή τη φορά δεν εφαρμοστούν τα συμφωνηθέντα άλλη «περίοδος χάριτος»-λέμε τώρα- δεν θα υπάρξει και η λύση που θα δοθεί θα είναι οριστική και προφανώς, εκτός ευρώ.
Αυτό είναι το πραγματικό προεκλογικό περιβάλλον στο οποίο κινούμεθα και με αυτές τις προϋποθέσεις πάμε στις κάλπες, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε, με τις εσωτερικές προεκλογικές «κορώνες».
Τα παραμύθια έχουν τελειώσει.
Τώρα αν εμείς εξακολουθούμε να θέλουμε εν γνώσει του γεγονότος αυτού να «παραμυθιαζόμαστε» είναι μία άλλη ιστορία. Η οποία βεβαίως, έχει αντίτιμο, το οποίο επιστρέφει σε μας κάθε φορά, με μαθηματική ακρίβεια από τότε που ξεκίνησε η κρίση.
Αυτοδυναμία δεν προβλέπεται για κανένα κόμμα αλλά ούτε και χρειάζεται στην παρούσα φάση. Γιατί το «ιδανικό»-αν μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει κάτι τέτοιο- είναι να συγκροτηθεί μία Κυβέρνηση με τη συμμετοχή όσο το δυνατόν περισσότερων κομμάτων προκειμένου, αν μη τι άλλο, να διασφαλιστεί με τον τρόπο αυτό η συνεννόηση των εγχώριων πολιτικών δυνάμεων, αυξάνοντας τις πιθανότητες να αντιμετωπιστεί πιο αποτελεσματικά η κατάσταση που εξακολουθεί να παραμένει εξαιρετικά κρίσιμη. Γιατί επίσης δεν θα πρέπει να ξεχνάμε-η ιστορική μνήμη δεν μπορεί να είναι επιλεκτική μόνον εκεί που συμφέρει κάποιους-ότι ένας από τους βασικούς λόγους που η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα των μνημονίων, που όχι μόνον δεν μπόρεσε να βγει από τα μνημόνια αλλά χώθηκε ακόμη πιο βαθιά, είναι ότι οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου αρνήθηκαν να συνεννοηθούν και να ομονοήσουν προ του κοινού εθνικού κινδύνου. Κάτι που συνέβη σε όλες τις υπόλοιπες χώρες του νότου που έπληξε η κρίση, αλλά και στην Ιρλανδία και στην Κύπρο. Παραμέρισαν τις κομματικές διαφορές προσωρινά προκειμένου να σώσουν τη χώρα τους. Στην Ελλάδα τα κόμματα (όλα τα κόμματα) παραμέρισαν τη χώρα για να σώσουν τα κόμματα. Και αν, όταν πια βρεθήκαμε με το ένα πόδι στον γκρεμό, έδωσαν δείγματα πολιτικής συναίνεσης μετά το ολέθριο δημοψήφισμα, αυτό σε καμία περίπτωση δεν «παραγράφει» τις ευθύνες έξι ετών και σωρείας λαθών που υπαγόρευε πρωτίστως η πολιτική σκοπιμότητα. Αυτά να μην τα ξεχνάμε και να μην τα παραβλέπουμε.
Στο διά ταύτα:
Λίγη σημασία έχει-παρότι το «αγωνιστικό» κλίμα των ημερών το υπερκαλύπτει-ποιο κόμμα θα είναι πρώτο την Κυριακή. Αυτό που έχει σημασία είναι τι θα γίνει από Δευτέρα. Ποιος θα είναι ο κυβερνητικός συνασπισμός που θα συγκροτηθεί και πώς θα διαχειριστεί την «καυτή πατάτα» που θα έχει στα χέρια του. Σε αυτές τις εκλογές δεν μπορούν να υπάρξουν νικητές και ηττημένοι. Δεν μας έχει μείνει καν αυτή η «πολυτέλεια» εδώ που έχουν φθάσει τα πράγματα.
