Του Χρήστου Τσαντήλα
ΛΙΓΟ έλειψε να πιαστούν στα χέρια προχθές στην παρέα των Λαρισαίων, διαφωνώντας έντονα για το μέγεθος των συγκεντρώσεων των τριών - τεσσάρων (του βασικού πολιτικού κάδρου) κομμάτων, συγκεντρώσεις που έγιναν στη Λάρισα με ευθύνη των τοπικών οργανώσεων.
- Δεν ήταν αυτή συγκέντρωση για πρωθυπουργό - έλεγε ο ένας, επιμένοντας πως οι συγκεντρώσεις των δημοτικών υποψηφίων, περισσότερο κόσμο θα μάζευαν!
- Γιατί, είχε κόσμο ο Μεϊμαράκης; Ούτε τη γούρνα στην Ταχυδρομείου δεν γέμισε - αντέτεινε ο άλλος.
- Θεοδωράκης και Κωνσταντοπούλου, αλλά και η Φώφη, δεν το συζητώ, ο Ρόκκος είχε διπλάσιο κόσμο τις προάλλες στον Μύλο – πεταγόταν ένας τρίτος…
ΟΙ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ του πεζοδρομίου, έχουν δεν έχουν βάση, αντανακλούν την αδυναμία του πολιτικού συστήματος να κατανοήσει πλέον, ότι οι παλιές εποχές πέρασαν ανεπιστρεπτί. Ότι, ούτε υπάρχει σήμερα ενεργός πολιτικός, ούτε φαίνεται στον ορίζοντα κάποιος που θα καταφέρει να ξεσηκώσει τον κόσμο, να τον βγάλει στις πλατείες, να υπάρξουν ξανά εκείνες οι ογκώδεις κινητοποιήσεις των δεκαετιών του ‘80 του ‘90 και του 2000.
ΚΑΙ αυτή είναι η ωμή αλήθεια. Ότι πλέον δεν υπάρχει η ελπίδα για γρήγορη και ανώδυνη αναπτυξιακή πορεία της χώρας και έξοδο από την κρίση στην οποία βρίσκονται εκατομμύρια νοικοκυριά. Κανείς δεν πιστεύει πια ότι θα υπάρξει αισιόδοξη εξέλιξη στο βάθος του τούνελ, αυτό που κυριαρχεί στις συζητήσεις εντός και εκτός των ελληνικών νοικοκυριών, δεν είναι άλλο από το… «τι να ψηφίσουμε τώρα;».
ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά, τα πολιτικά κόμματα εξακολουθούν να επιμένουν στις παλιές συνταγές των μεγάλων πολιτικών συγκεντρώσεων. Έστω με νωπή τη μνήμη από την προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση του Ιανουαρίου, οπότε και έζησαν τη μειωμένη συμμετοχή του κόσμου στα κομματικά πανηγυράκια, επέλεξαν να μην χαλάσουν την παράδοση, με αποτέλεσμα ακόμα και οι πιστοί ψηφοφόροι τους να έχουν γυρίσει την πλάτη σε οποιοδήποτε οργανωτικό μηχανισμό αποτρέποντας έτσι τις μαζικές μετακινήσεις.
ΕΤΣΙ άλλαξε σταδιακά το πεδίο στη «μάχη των εντυπώσεων» η οποία περιορίστηκε στο γήπεδο των «debate» από τηλεοράσεως, που όμως δεν απέδωσαν στα κόμματα τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Η παλιά μέθοδος της επικοινωνιακής πολιτικής (αφίσες, πανό, πλακάτ, καραμούζες, σημαιάκια, συνθήματα, ντουντούκες, κόρνες, διαφημίσεις και μετακινούμενοι κλακαδόροι) περιορίστηκε σε δύο τρία τηλεοπτικά, έξυπνα ομολογουμένως, σποτ, και πέραν τούτου ουδέν.
ΚΑΙ έχει την εξήγησή της αυτή η εξέλιξη στο πλάνο των κομμάτων για επικοινωνιακή τακτική. Τον κόσμο δεν τον ενδιαφέρουν πλέον αυτά. Τον ενδιαφέρει πρώτιστα ο όγκος των προβλημάτων που κρύβει στο σπιτικό του. Η ανεργία των παιδιών, η περικοπή της σύνταξης, η ακρίβεια των κοινωνικών τιμολογίων, η σκληρή φορολογία και το μοίρασμα με το κράτος όσων περιουσιακών στοιχείων έφτιαξε με την εργασία του. Προφανώς είναι και ο μοναδικός λόγος που φθίνουν όσο πάνε και περισσότερο οι πολιτικές συγκεντρώσεις.
