«Πρέπει να μάθεις και να σέβεσαι τις λέξεις(…)
αν τις προδώσεις ξαφνικά
οι λέξεις γίνονται καρφιά και σε τρυπάνε»
Κώστας Χατζής
Με το πηγαίο και πλούσιο ταλέντο του, ο συνονόματος τροβαδούρος μας βρήκε τον τρόπο να μας δείξει μια σκληρότητα, απέναντι σε δημιουργήματά μας, τις λέξεις. Με τον δικό του τρυφερό, αισθαντικό τρόπο, και γι’ αυτό προτρεπτικά πειστικό. Παρακολουθώντας τη στάση μας αυτή, παράλληλα με τον βηματισμό του νεοελληνικού κοινοβουλευτισμού συναντάμε ενδιαφέροντα στοιχεία.
1)Θεωρείται ως δεδομένο και μάλιστα συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα ότι ο καθένας μπορεί να αρθρώσει δημόσιο λόγο.
2)Κάθε δημόσιος λόγος που εκφέρεται έχει την ίδια αξία; Πρέπει να τον πάρει κανείς εξίσου στα σοβαρά;
3)Αυτομάτως, η προσοχή και το ενδιαφέρον στρέφεται σε όσους, κυρίως θεσμικά, δημοσιοποιούν τον πολιτικό τους λόγο. Ενδεικτικά και…σκόρπια, χωρίς αξιολόγηση, μερικά δείγματα (ας διαβαστούν και ως…δήγματα). Πότε θα επαληθευτεί η προφητεία του ίδιου του κ. Καρατζαφέρη ότι θα κυβερνήσει την Ελλάδα; Θα έχει την τύχη ο κ. Πετράκος να ανακρίνει τον κ. Στουρνάρα, τον ήδη καταδικασμένο τηλεοπτικά ως ένοχο για τη Siemens; Θα αξιωθεί η κ. Ξουλίδου να διαφεντέψει, μετεκλογικά, κάποιο υπουργείο, όπως της υποσχέθηκαν, το Παιδείας πιθανότατα; Έχουμε ακόμα χρόνο, ιδιαίτερα τώρα με τόσους πρόσφυγες και μετανάστες, να ακολουθήσουμε την προτροπή του κ. Αλαβάνου και να γίνει το Σύνταγμα πλατεία Ταχρίρ; Θα δείξουμε, επιτέλους, την ανωτερότητά μας απέναντι σ’ αυτούς τους «βάρβαρους» και «υπανθρώπους»; Ή θα τους αφήσουμε να… «λιάζονται» στην Ομόνοια; Σε άλλο, ανώτερο επίπεδο, «Θα ξεμπερδέψουμε με το παλιό», όπως παλιότερα κάποιοι αλαφροΐσκιωτοι έστειλαν τη Δεξιά «στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας»; Χωρίς λέξεις δεν γίνονται αυτές οι δουλειές, αυτό είναι φανερό. Μόνο που οι λέξεις, το έχουν αυτό, εκδικούνται όταν κακοπάθουν…
4) Ποιος λέει, τι; Και πώς; Με ποιόν τρόπο; Και με ποιο μέσο; Υπάρχει αξιακό σύστημα που βοηθάει στο να κριθεί η αξία του δημόσιου λόγου; Είναι η εμπειρία; Είναι η αποτελεσματικότητα του δημόσιου λόγου; Είναι η ενημέρωση και η εγρήγορση του αποδέκτη; Είναι η μόρφωση και η εξυπνάδα; Ή, μήπως η χρησιμότητα και η ωφελιμότητα του δημόσιου λόγου;
Η θητεία μας στη δημοκρατία και η μαθητεία μας στον κοινοβουλευτισμό επιτρέπουν, αν δεν ωθούν, τον καθένα μας στη διαμόρφωση του δικού του, του προσωπικού αξιακού συστήματος, το οποίο συχνά συμπίπτει με πιο συλλογικό. Και αυτή είναι μια μεγάλη πολιτική ευθύνη επιλογών. Κάτι που δεν γίνεται μια φορά και για πάντα, αλλά διαρκεί και εξελίσσεται. Εφόσον, βέβαια, δεν έχει τη στιβαρότητα μιας δογματικής πίστης.
5) Εκείνο που είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού είναι η δυσκολία μας να κρίνουμε τον δημόσιο λόγο. Οι προτάσεις που διατυπώνονται είναι τόσο αόριστες, γενικόλογες και ανορθολογικές, ή τόσο…πολύπλαγκτες, που οδηγούν στην αδιαφορία ή στον…σουρεαλισμό. Και αυτό δεν είναι ευθύνη του αποδέκτη, αλλά του πομπού, τον οποίο, όμως ανεχόμαστε…Χώρια που, πολλές προτάσεις δημοσιοποιούνται όχι για να κριθούν αλλά για να καλύψουν το κενό της σιωπής, την απουσία Λόγου.
6) Χάριν παιδιάς, στα θέλγητρα της οποίας δεν μπορεί να αντισταθεί η στήλη, μάλλον, για την αδυσώπητη ακρίβεια, χάριν αυτοσαρκαστικού παλιμπαιδισμού, αλλά και για να υποστηριχτούν τα προηγούμενα, κατέφυγα σε νεανικό εγχειρίδιο, manual κατά τα συνηθισμένα. Πολύ γνωστό, από τότε που ήμουν νιός...Τότε που έγινε η πρώτη γνωριμία με τον κενό πολιτικό λόγο. Παρακάτω, λοιπόν, διατυπώνονται δυο προτάσεις.
Η πρώτη: «Η καθημερινή πρακτική έχει αποδείξει ότι ένα νέο μοντέλο πολύπλευρης δράσης μας βοηθάει να προετοιμάσουμε και να αφομοιώσουμε ένα γενικότερο σύστημα πλατιάς συμμετοχής».
Η δεύτερη: «Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η πλατιά συμμετοχή των μαζών στις σχετικές διαδικασίες αποτελεί μια πολύ σημαντική βάση για τις νέες συνιστώσες και συντεταγμένες».
Παράκληση: Μη κοπιάσετε να βρείτε ποιος συνταίριαξε έτσι τις λέξεις, τις προδομένες. Ο μόνος που θα μπορούσε να βοηθήσει είναι ο κ. Αβραμόπουλος, αλλά ετεροαπασχολείται στις Βρυξέλες, ας είναι καλά ο άνθρωπος.
xatzis@hotmail.com
