Η «Ελλάδα» Καρυστιανού ...Υπάρχει Ελπίδα

*Από τον Αλέξανδρο Ι. Βαλάσκα

Καθαρά Δευτέρα 2024 το απόγευμα, την ώρα που στην Ελλάδα απ’ άκρου εις άκρον, από χωρίου εις χωρίον και από πόλεως εις πόλιν οι Νεοέλληνες βρίσκονταν στο αποκριάτικο γλεντοκόπι, μες την κακιά τους ντίρλα, λικνιζόμενοι στους ρυθμούς των σκωπτικών, αθυρόστομων αποκριάτικων και όχι μόνο ασμάτων, μια άλλη Ελλάδα, η πραγματική ΕΛΛΑΔΑ, στέκονταν ΟΡΘΙΑ στο Ευρωκοινοβούλιο, δίνοντας μάθημα ΑΞΟΠΡΕΠΕΙΑΣ, ΗΘΟΥΣ, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ...

Ναι, ήταν αυτή η Ελλάδα που θέλουμε, στο πρόσωπο μιας χαροκαμένης μάνας, της Μαρίας Καρυστιανού, που μπορεί να βρέθηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο διεκδικώντας το δίκιο της για τον αδόκητο και άδικο θάνατο της μονάκριβης κόρης της, όμως κουβαλούσε στους ώμους της και την πλειονότητα, θέλω να πιστεύω, των Ελλήνων, που πίστευαν και πιστεύουν ακόμη στις από αρχαιοτάτων χρόνων αρχές και αξίες του Ελληνισμού.
Και μόνο του ότι αυτή η «Ελλάδα» (Καρυστιανού) χρειάστηκε να βρεθεί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ως αμφισβητούσα τη δικαιοσύνη της χώρας της, δικαιώνει τους ισχυρισμούς όσων πιστεύουμε ότι στη χώρα μας, τη γενέτειρα της Δημοκρατίας, τη χώρα των μεγάλων νομοθετών Λυκούργου και Σόλωνα, το Δικαιακό μας σύστημα, το ελάχιστον, νοσεί και είναι ανεπαρκές, εάν όχι ανύπαρκτο.
Βέβαια, πριν ακόμη εξέλθει της αιθούσης του Ευρωκοινοβουλίου η κ. Καρυστιανού, τα κομματοκοράκια του διαδικτύου εξαμολήθηκαν και με τα βδελυρά τους ράμφη και τους βρομερούς τους όνυχες όρμησαν να την κατασπαράξουν.
Δεν υπολόγισαν, όμως, ότι το σώμα και η ψυχή αυτής της «Ελλάδας» (Καρυστιανού) δεν βρίσκονται σε σήψη και δεν αποπνέουν βρόμα, ώστε να γίνουν εύκολη βορρά σε παντός είδους ανθρωποφάγα γήινα και ιπτάμενα τρωκτικά. Μπορεί μέσα από την τραγικότητα της απώλειας της κόρης της η κ. Μαρία Καρυστιανού να αφυπνίσθηκε πέρα από μάνα και ως μέλος μιας υγιούς κοινωνίας και ως πραγματική Ελληνίδα, εμφορούμενη, με τα ιδανικά και τις αξίες που συνθέτουν τον χαρακτηρισμό Έλλην.
Ο τρόπος, άλλωστε, με τον οποίο μάχεται και διεκδικεί το δίκιο της δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι εμφορείται από αυτά τα ιδανικά. Το θάρρος της, η δύναμη ψυχής, η μαχητικότητά της όχι μόνο για τη δικαίωση της ψυχής του παιδιού της, αλλά και για την αλλαγή ακόμη του νόμου περί της ασυλίας των βουλευτών, μαρτυρούν ότι πρόκειται για ένα πρόσωπο που αν μη τι άλλο σηματοδοτεί ότι δεν χάθηκαν όλα σε αυτήν τη χώρα και ότι υπάρχει ΕΛΠΙΔΑ.
Αναμφισβήτητα, η σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη στις 28 Φεβρουαρίου πέρυσι ήταν ένα τραγικό δυστύχημα, που, όμως, ανάγεται σε έγκλημα, αφού συντελέστηκε σε περίοδο τέλεσης εγκληματικών αμελειών και παραλείψεων, που αρχίζουν από το χαμηλότερο επίπεδο διοίκησης του ΟΣΕ και της ΤΡΕΝΟΣΕ, και φθάνουν μέχρι το επίπεδο της Κεντρικής Κυβέρνησης.
Ας μου συγχωρεθεί, όμως, να πω ότι αυτό το τραγικό δυστύχημα – έγκλημα στα Τέμπη και οι αθώοι νεκροί, που έγιναν μάρτυρες των παθογενειών που γέννησε η κομματοκρατία και το πολιτικό μεταπολιτευτικό σύστημα της λεγόμενης «πλέριας Δημοκρατίας» εδώ και 50 χρόνια τώρα, μεταλλάσσοντας την κοινωνία μας από κοινωνία ανθρώπων σε κοινωνία αγέλης απροσδιόριστου είδους ζωικών όντων, μπορεί να γίνουν ευκαιρία και φωτοδείκτες για τη θανάτωση αυτών των παθογενειών και να σημάνουν την απαρχή της «επανίδρυσης του κράτους», όπως είχε πει κάποτε και ένας εκ των μοιραίων τελευταίων κυβερνητών της χώρας.
Η δίκαιη φωνή της Καρυστινού και των γονιών που έχασαν τα παιδιά τους στο δυστύχημα των Τεμπών και ο «Σύλλογος Τέμπη 2023», που συνοδεύονται μάλιστα και με 1.500.000 περίπου υπογραφές μας, μετά τη δικαίωσή τους, που πιστεύουμε ότι θα έλθει γρήγορα, ας μετεξελιχθεί σε πολιτικό-κοινωνικό φορέα σαν Κίνημα Ανάκτησης των Αξιών και των Ιδεωδών της Φυλής μας, ώστε να διεκδικήσουμε και να πάρουμε πίσω την πατρίδα μας.
Την πατρίδα των ιδεωδών της φυλής, των αξιών, του πολιτισμού και της πραγματικής Δημοκρατίας, που οι νεοταξίτες πολιτικοί του μεταπολιτευτικού κατεστημένου υποτασσόμενοι στις επιταγές της όποιας παγκοσμιοποίησης την πρόδωσαν και την παρέδωσαν σε εξωχώρια ανθελληνικά και αλλόθρησκα κέντρα. Αυτή ντην πατρίδα των ιδεωδών και των αξιών της φυλής μας έχουμε χρέος να την ανακτήσουμε, γιατί τη χρωστάμε στους νεκρούς μας και στους αγέννητους, για να μη μας δικάσουν όπως λέει ο ποιητής.*Ο Αλέξανδρος Ι. Βαλάσκας είναι επισμηναγός ε.α. και ιδρυτικό μέλος της Δημοτικής Κίνησης «Λαρισαίων Κοινόν».