Η τουρκική ηγεσία φαίνεται το τελευταίο διάστημα να έχει χάσει την αίσθηση του μέτρου εξαπολύοντας διαρκώς ύβρεις και απειλές σε βάρος της χώρας μας όποτε της δοθεί η ευκαιρία. Δύσκολα πια οι τελευταίες εξάρσεις του τουρκικού κατεστημένου μπορούν να εκληφθούν ως σπασμοί μιας παραπαίουσας ηγεσίας που απειλείται με κατάρρευση στις εκλογές του επόμενου καλοκαιριού.
Στην εμπρηστική ρητορική του προέδρου Ερντογάν άλλωστε πλειοδοτούν και τα κόμματα της αντιπολίτευσης με σκοπό να προπαγανδίσουν και χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη. Η πρόσφατη δε «παράσταση» του Τούρκου προέδρου από το βήμα του ΟΗΕ είναι φανερό ότι αποσκοπούσε να εξαγάγει το υποτιθέμενο ως «τουρκικό πρόβλημα» με τη χώρα μας στη διεθνή κοινή γνώμη.
Ορισμένες από τις παραμέτρους της ομιλίας Ερντογάν στον ΟΗΕ οδηγούν στη διαπίστωση αυτή. Καταρχάς, το ακροατήριο στο οποίο απευθύνθηκε ο Τούρκος πρόεδρος αποτελούνταν ως επί το πλείστον από εκπροσώπους του μουσουλμανικού κόσμου, άρα, ο Ερντογάν προσέβλεπε σε ευμενή ανταπόκριση των ισχυρισμών του.
Ο ίδιος, εξάλλου, τεχνηέντως και εναγωνίως, παρουσίασε την Ελλάδα ως θύτη θυματοποιώντας ταυτόχρονα τη δική του. Προφανώς δεν είναι μικρή προσβολή για μια χώρα που ανέλαβε δυσανάλογο με τις δυνατότατές της βάρος στο Προσφυγικό τα προηγούμενα χρόνια να παρουσιάζεται ως «νεκροθάπτης προσφύγων» από τον ηγέτη μιας γειτονικής χώρας, που σκόπιμα και συστηματικά εργαλειοποιεί το Προσφυγικό.
Προς επίρρωση των ισχυρισμών του μάλιστα ο Τούρκος πρόεδρος, αξίζει να σημειωθεί, προσκόμισε φωτογραφικό υλικό με νεκρά παιδιά προσφύγων ως απόδειξη, σύμφωνα με τη ρητορική του, της «ελληνικής αναλγησίας» στο ζήτημα.
Επιπλέον, η ατζέντα της ομιλίας Ερντογάν περιλάμβανε σαφείς αναφορές στην ύπαρξη «τουρκικής μειονότητας» στη Θράκη καθώς και στην αναγνώριση τουρκικού κράτους στη διχοτομημένη Κύπρο. Αυτήν τη φορά, βέβαια, απέφυγε να αναφερθεί στην «ελληνική κατοχή» των νησιών του Αιγαίου, όπως συνηθίζει τελευταία.
Ασφαλώς η ρητορική που αναπτύσσει ο Ερντογάν και οι επιτελείς του το τελευταίο διάστημα προκαλώντας ιδιαίτερη όξυνση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις πρέπει να μας ανησυχεί. Ο Τούρκος πρόεδρος φαίνεται ότι βαδίζει επί οργανωμένου σχεδίου όξυνσης, το οποίο εκτελεί βήμα-βήμα.
Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα άλλωστε και οι διεθνείς εξελίξεις δείχνουν να ευνοούν τις στοχεύσεις του. Ο ίδιος εμφανίζεται ταυτόχρονα συνομιλητής του Πούτιν και «κρίσιμος» εταίρος των ΗΠΑ, ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση κωφεύει στις διαρκείς προκλήσεις του και ανέχεται τους εκβιασμούς του στο Προσφυγικό.
Η άνοδος, επίσης, της Ακροδεξιάς σε διάφορες χώρες της Ευρώπης και η διεκδίκηση της εξουσίας δυσκολεύει έτι περαιτέρω την αναχαίτιση του τουρκικού αναθεωρητισμού. Ο αναθεωρητισμός, εξάλλου, του Πούτιν στην Ουκρανία που είχε προετοιμαστεί με την επέμβαση στην Κριμαία το 2014 δεν φαίνεται να δοκιμάζει τώρα τόσο έντονες αποδοκιμασίες στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών κρατών όσο στο πρόσφατο παρελθόν, παρόλο που ο Ρώσος ηγέτης «καταδυναστεύει» ενεργειακά τη γηραιά ήπειρο και προαναγγέλλει με το εμπάργκο έναν πολύ δύσκολο χειμώνα.
Στη δεδομένη διεθνή συγκυρία και με βάση τη στρατηγική που ξεδιπλώνει ο Ερντογάν ας έχουμε υπ’ όψιν μας ότι πριν από τα Σεπτεμβριανά του 1955 που αποδεκάτισαν τον ελληνικό πληθυσμό της Κωνσταντινούπολης είχε προηγηθεί μπαράζ υβριστικών και κατάπτυστων αναφορών σε βάρος των Ελλήνων στον τουρκικό Τύπο. Ήταν το πρελούδιο για τις τουρκικές φρικαλεότητες που επακολούθησαν. Σε οχετό ψεμάτων σε βάρος της χώρας μας προβαίνει και τώρα ο Τούρκος πρόεδρος…
Πώς, λοιπόν, μπορεί να είναι κανείς σίγουρος ότι ο Ερντογάν δεν προετοιμάζει τον τουρκικό λαό για ανάληψη εχθρικής ενέργειας σε βάρος της Ελλάδας που αντίκειται στους κανόνες του διεθνούς δικαίου που ο ίδιος επικαλείται (λ.χ. την πρόκληση ενός «θερμού επεισοδίου στην περιοχή), καθώς παρουσιάζει τους Έλληνες ως υπαίτιους για όλα τα δεινά που συμβαίνουν σήμερα στο τουρκικό έθνος αλλά και στην υφήλιο ολόκληρη;
Εκτός κι αν το «διάβημά» του στον ΟΗΕ για τις «ελληνικές φρικαλεότητες» αποτελεί μια ακόμη απόπειρα αποπροσανατολισμού της τουρκικής κοινής γνώμης από τα συσσωρευμένα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα ο τουρκικός λαός. Σε κάθε περίπτωση, ο πολιτικός κόσμος στην Ελλάδα οφείλει να μένει άγρυπνος και να παρακολουθεί απερίσπαστος «τα μαθήματα ηθικής και ανθρωπιάς» που παραδίδει ο Τούρκος πρόεδρος σε διάφορα διεθνή fora.