«Φωτιές» άναψε και η Κατερίνα Σακελλαροπούλου με λογύδριο υπέρ Λιγνάδη: «Ο λαϊκισμός ριζώνει στις αντιφάσεις, στις ανισότητες. Υπονομεύει τη διάκριση των εξουσιών, την ισορροπία του πολιτεύματος, τη φιλελεύθερη δημοκρατία. Τα θεσμικά αντίβαρα είναι θεμέλια του Κράτους Δικαίου και δεν υποτάσσονται στις πλειοψηφίες, σε εφήμερους συσχετισμούς. Η δικαιοσύνη δεν απονέμεται με βάση το κοινό περί δικαίου αίσθημα, αλλά σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους νόμους».
Σύγκρυο μας πιάνει, με κάθε ειδεχθές φονικό, ειδικά γυναικών και κορασίδων. Και οι βιαστές της υψηλής κοινωνίας, στο απυρόβλητο; Τι μήνυμα περνάνε; Ένοχος, με αναστέλλουσα δύναμη η έφεση… Ωραιότατα!
Μάλλον αρμόζει να γυρίσουμε την πλάτη μας στους «ισχυρούς» και να στραφούμε σε απλοϊκούς ανθρώπους που μολονότι κρύβουν επιμελώς το ηρωικό τους στοιχείο, διδάσκουν ηρωισμό: Ο θρυλικός βοσκός των Ιμίων, Αντώνης Βεζυρόπουλος, πέθανε τον Ιούλιο του 2021, πλήρης ημερών (94 χρονών), στην Ψέριμο, αλλά έγραψε ιστορία στα Ίμια. Για 20 χρόνια διατηρούσε εκεί 40 κατσίκια. Τα επισκεπτόταν ανελλιπώς, όσο καιρό του επέτρεπε η ηλικία του. Εμβληματική μορφή, έβαλε τη σφραγίδα του, στην ελληνικότητά τους.
Προ 4ετίας έλεγε: «Με θυμάμαι να ταξιδεύω με τη βάρκα για τη νησίδα και να έρχονται δίπλα μου μεγάλα τουρκικά σκάφη με ελιγμούς. Σαν τώρα, θυμάμαι τα άσπρα μεγάλα πλωτά. Δημιουργούσαν απόνερα με σκοπό να με βουλιάξουν. Η βάρκα μου ήταν πολύ μικρή σε σχέση με τα δικά τους σκάφη.
»Έδειχναν να μην τους ενδιαφέρει αν πέσω στη θάλασσα και πνιγώ από τα κύματα.
»Τους έδειχνα, όμως, ότι είχα το σθένος να συνεχίσω. Έκανα σαν να μην υπάρχουν. Συνέχιζα να ταξιδεύω προς τον προορισμό μου. Μου ‘τυχε πολλές φορές να βρίσκομαι στη βραχονησίδα και να περνούν από πάνω μου αεροσκάφη και ελικόπτερα».
«Μετέφερα τα ζώα στη νησίδα, το 1984. Ξεκινούσα από Κάλυμνο και πήγαινα να τα φροντίσω. Παράλληλα ψάρευα. Σταμάτησα λίγο, λόγω της κρίσης του 1996. Μετά, πάλι πήγαινα 2 - 3 φορές την εβδομάδα. Με βοηθούσαν πότε τα αγόρια και πότε η γυναίκα μου. Τότε έπαιρνα σύνταξη 700 ευρώ τον μήνα. Μ’ αυτήν έπρεπε να ζήσω. Μου έδιναν και ένα μικρό ποσό από τον Δήμο κι έτσι μπορούσα, έστω δύσκολα, να βόσκω τα πρόβατα. Κάποια στιγμή, κοντά στο 2004, έπαψαν να μου δίνουν χρήματα για να καλύπτω μέρος των εξόδων μου, κυρίως τα πετρέλαια για τη βάρκα».
Ήλπιζε να συνεχίσουν το έργο τα παιδιά του με τη συνδρομή του ελληνικού Κράτους. Ποιο κράτος; Αυτό(!) απαίτησε επιστροφή ποσών που του κατέβαλε ο Δήμος. (Πρόσφατα ανασύρθηκε νεκρός απ’ τη θάλασσα ο 54χρονος γιος του Γιάννης).
Γενιές και γενιές μεγάλωσαν μ’ αυτό το ήθος. Ήταν 10 το βράδυ της 18ης Οκτωβρίου 1912 και το πλήρωμα του τουρκικού θωρηκτού «Φετχί Μπουλέν» ετοιμάζεται να κοιμηθεί. Οι νάρκες στο λιμάνι (Θεσσαλονίκη), τα κανόνια, τους έδιναν ψευδαίσθηση ασφάλειας…
Όμως το ελληνικό τορπιλοβόλο «11» κατέφτασε στα 140 μ. Κυβερνήτης, ο Υδραίος Νικόλαος Βότσης, από οικογένεια με μεγάλη ιστορία στη θάλασσα. Η αποστολή επικίνδυνη, μα δεν είναι μόνος. Έχει δίπλα του 2 καϊκτσήδες, τους Μιχάλη Κουφό και Νικόλα Βλαχόπουλο. Δεν διαθέτουν τη δική του στρατιωτική εμπειρία, αλλά γνωρίζουν απέξω κάθε σπιθαμή του λιμανιού και μπορούν να τον βοηθήσουν να αποφύγει τα πολυβολεία της ακτής, τα αβαθή, τις νάρκες. Παρά το ριψοκίνδυνο πλάνο, συμφωνούν να βοηθήσουν. Η δίψα για λευτεριά νικά τον φόβο…
Πλησιάζοντας, η τύχη τούς χαμογελά. Τα κανόνια του «Φετχί Μπουλέν» είναι στραμμένα προς την πόλη, όχι προς αυτούς. Ο Βότσης δίνει εντολή να φύγει η πρώτη τορπίλη, μα αστόχησαν. Με ολύμπια ψυχραιμία στρίβει το καράβι όλο αριστερά και στοχεύει ξανά. Η 2η και 3η τορπίλη βρίσκουν στόχο. Το «Φετχί Μπουλέν» τυλίγεται στις φλόγες. H ισορροπία δυνάμεων στο Αιγαίο αλλάζει οριστικά υπέρ της Ελλάδας, σ’ όλη τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων.
Μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους στους 2 καϊκτσήδες θα απονεμηθεί χάλκινο μετάλλιο ανδρείας και 500 δραχμές. Ο Ν. Βότσης γίνεται κυβερνήτης στα θωρηκτά «Κιλκίς», «Λήμνος», Ύπατος Αρμοστής στην Κωνσταντινούπολη και αποστρατεύτηκε το 1922 μετά από δική του επιθυμία. Παρ’ ότι θρύλος, παραμένει ιδιαίτερα σεμνός. «Πιπίνο», τον φώναζε ο φίλος του Σπύρος Μελάς, μα ο Βότσης αρνιόταν τη σύγκριση.
*«Ο Πιπίνος πήγε με σαπιοκάραβο στη Χίο, να κάψει ναυαρχίδα, με μόνο όπλο τον ηρωισμό του και μόνο μέσο διαφυγής μια σκαμπαβία (βάρκα). Εγώ πήγα στη Θεσσαλονίκη με ένα μικρό, αλλά σύγχρονο πολεμικό πλοίο, πάνοπλο. Επιπλέον, η μηχανή του έδινε ταχύτητα μιλίων για να ξεφύγω»…
Η ιστορία, σχεδόν, επαναλαμβάνεται, πρόσφατα. 12/8/2020, Ελλάδα και Τουρκία έφτασαν μια ανάσα από θερμό επεισόδιο, όταν η τουρκική φρεγάτα «Kemal Reis» με κυβερνήτη τον Mehmet Özgür Özömek (προσωπικός φίλος «σουλτάνας» Εμινέ) που προσπάθησε να εμβολίσει τη φρεγάτα «Λήμνος» απ’ τ’ αριστερά. Ο κυβερνήτης μας, αντιπλοίαρχος Ιωάννης Σαλιάρης, κατάλαβε και κάνει πίσω ολοταχώς τις μηχανές. Το γέρικο σκαρί (1982) υπάκουσε. Το Κεμάλ πάει να χτυπήσει απ’ τα δεξιά το ελληνικό, που κόβει δεξιά και πάει πρόσω ολοταχώς και καρφώνει στα πλάγια το νεότευκτο (2009) «Κεμάλ». Παρά το μεγάλο ρήγμα (4,5Χ1,5 μ.), οι Τούρκοι εξαπέλυσαν προπαγάνδα για πλήγμα τους κατά του «Λήμνος». Αυτό ανάγκασε την ελληνική Κυβέρνηση -που λούφαζε αρχικά- να δείξει στους Δυτικούς φωτογραφίες.
Ο έμπειρος αντιπλοίαρχος Ιωάννης Σαλιάρης έκανε αυτό που δεν έπραξαν πάμπολλες ως τώρα κυβερνήσεις. Έδωσε «χαστούκι» στην τουρκική αλαζονεία κι άλλαξε ισορροπίες ισχύος στην περιοχή.
Ο χώρος της «Ε» είναι δεδομένος. Μόλις 4 γενναίοι χώρεσαν στην αφήγηση, αλλά το μήνυμα είναι σαφές. Χερσαία και θαλάσσια σύνορα χαράχθηκαν με την ικανότητα και το αίμα γενναίων μαχητών της Ελευθερίας. Υπάρχει κανένας που δεν θέλει την ειρήνη; Την ευημερία; Αλλά κάτι πρέπει να κάνουμε και με τη βουλιμία των γειτόνων μας.
«Αυτό θέλει κι ο Θεός να κάνεις: να βγεις έξω στον κόσμο, να χαρείς τη ζωή σου. Θέλει να ζεις, να τραγουδάς, να χαίρεσαι και να απολαμβάνεις όλα αυτά που έχει φτιάξει για σένα’» (Σπινόζα).
* Ο Πέτρος Ιωάννου είναι απόμαχος της Εκπαίδευσης.
