Η παραβολή του «Ασώτου Υιού»

Από τον Δημήτριο Νταφούλη

Παραβολή του Ασώτου! «Η παραβολή των παραβολών και ευαγγέλιο των ευαγγελίων», όπως χαρακτηρίζεται από την Εκκλησία. Η διδασκαλία του Κυρίου μας είναι πάντοτε διαχρονική, αληθής και επίκαιρη καθ’ ότι «ουδέποτε ελάλησεν άνθρωπος, ως ούτος ο άνθρωπος» όπως οι Ιουδαίοι είπαν.
Αφού ο «Άσωτος Υιός» κατασπατάλησε τα πλούτη του μακριά από τον πατέρα του και έζησε στην ακολασία, κατάντησε χοιροβοσκός, όπως γνωρίζουμε. Οι πάντες τον εγκατέλειψαν. Μέσα στη μοναξιά του «ξύπνησε» το «χθες», ο πρότερος βίος, οι δούλοι, η οικογένεια, η ασφάλεια, τα πλούτη!...
Διαλογίστηκε. Έψαξε μέσα του, στον εσωτερικό του κόσμο για να ερμηνεύσει την κατάντια του. Νιώθει πως έχει επίγνωση της κατάστασής του. Κάνει την αυτοκριτική του, διαπιστώνει τα λάθη του και τα αξιολογεί, δεν βλέπει δρόμο να οδηγεί σε καλό μέλλον. «Ήμαρτον» είπε. Αποδέχτηκε το λάθος του και το ομολόγησε. Μετανοεί. «Θα επανορθώσω με την επιστροφή μου». Είναι σίγουρος πως ο πατέρας του θα τον δεχτεί και πάλι. Γνωρίζει την αγάπη του και δεν θα τον απορρίψει. «Θα πέσω στα πόδια του, ήμαρτον θα του πω και θα ζητήσω να με συγχωρέσει και ας με δεχτεί ως έναν από τους δούλους του», είπε!
Ο διάλογος με τον εαυτό του, η αυτοκριτική του και η επίγνωση της κατάστασής του, γίνεται σύμβουλός του και οδηγός του.
Το «πάρτι» της ακολασίας τέλειωσε. Κανείς δεν τον στηρίζει πλέον. Οι πόρτες κλειστές, όπως και οι καρδιές τους. «Έρχεται εις εαυτόν», στα σύγκαλά του, όπως λέει ο λαός και παίρνει τον δρόμο της επιστροφής στο λιμάνι της αγάπης, στον πατέρα του.
Πέφτει στα πόδια του. «Ήμαρτον», του λέει. «Δεν αξίζω να είμαι γιος σου»!
Η αγκαλιά του πατέρα άνοιξε και πάλι και ζεσταίνει την παγωμένη του ψυχή. Γιορτάζει τον ερχομό του γιου του, είναι χαρούμενος γιατί ο χαμένος γιος βρέθηκε, νεκρός και αναστήθηκε.
Μήνυμα της παραβολής προς όλους μας πως η μετάνοια -κατά τον Ιερό Χρυσόστομο- είναι «φάρμακο ψυχής», αναίρεση απόγνωσης και σωτηρίας ελπίδα».
Ο καθένας μας μπορεί να είναι «Άσωτος Υιός» της παραβολής, αν στόχος της ζωής του είναι το κυνήγι της ηδονής, της καλοπέρασης και της ακολασίας.
Δυστυχώς αποπροσανατολιστήκαμε. Χάσαμε τον δρόμο ως κοινωνία. Κάθε μέρα κακές ειδήσεις ακούμε. Η εγκληματικότητα και η παραβατικότητα έγινε σύνηθες φαινόμενο. Βία στην οικογένεια, στο σχολειό, παντού. Γονείς φονεύουν παιδιά και παιδιά γονείς!!!
Ας έλθουμε στα «σύγκαλά μας». Χάσαμε την πολιτισμική μας ταυτότητα. Την ανθρωπιά μας. Βρισκόμαστε σε λαβύρινθο και ενώ κρατάμε τον μίτο για να βγούμε στο φως, από κόμπλεξ δεν το τολμούμε. Αν όμως αποδεχόμαστε πως κάναμε λάθος, γιατί να μην επανέλθουμε στις ελληνικές και ορθόδοξες ρίζες μας!
Ο άκρατος ευδαιμονισμός άραγε στον οποίο στρέψαμε την καρδιά μας, ίσως και αυτή των παιδιών μας, μπορεί να κάνει ευτυχή τον άνθρωπο; Μπορούμε να ζούμε μόνο με τον «άρτο;». Άνθιση πνευματική χρειαζόμαστε και όχι μόνο οικονομική ανάπτυξη. Είναι καθαρά θέμα ΠΑΙΔΕΙΑΣ! Αυτή μπορεί να επανασυνθέσει τη «μελωδία» μιας πνευματικής αναγέννησης.
«Ας έλθουμε εις εαυτόν». Όλοι μας. Άρχοντες και αρχόμενοι, κυβερνήτες και λαός, ποιμένες και ποίμνιο.
Τούτος ο τόπος, τόπος ηρώων και αγίων, απαιτεί σεβασμό και αγάπη. Μεγάλη η ευθύνη μας και μέγιστο το χρέος για τις γενιές που θα ’ρθουν και θα μας κρίνουν. Να βοηθήσουμε τα νιάτα μας να πάρουν μέσα από την παράδοσή μας κάθε άγιο και ιερό που αιώνες κουβαλάει.
Ο λαός υπακούει και επαινεί τους άρχοντες, όταν άγια έργα και ωφέλιμα επιτελούν. Όπως και το ποίμνιο τούς ποιμένες και τους εκπροσώπους θεσμών, όταν πρότυπα ζωής γίνονται.
Να ακούσουμε τη φωνή και τα προβλήματα της νεολαίας, να βρούμε μονοπάτι προσέγγισης, να στήσουμε γέφυρες που ενώνουν, να πούμε το δικό μας «ήμαρτον». Το κελί της μοναξιάς όλων, είναι εγωισμός και κακός σύμβουλος. «Οδύσσεια» γίνεται η ζωή τους από τα δικά μας λάθη. Δεν γεννήθηκαν για να γίνουν μετανάστες. Οι νέοι πιστεύουν πως η δική μας γενιά είναι υπεύθυνη γιατί δεν μπορούν να ζήσουν τα όνειρά τους. Απαιτούν τόσο από γονείς και σχολείο, όσο και από την Πολιτεία και την Εκκλησία να δώσουν λύσεις στα προβλήματά τους. Έχουν δίκιο. Ας έλθουμε, λοιπόν, όλοι «εις εαυτόν», να κάνουμε αυτοκριτική και να ανακαινισθούμε.
Ο «Άσωτος Υιός» της Παραβολής με την αυτοκριτική του και τη μετάνοιά του βρέθηκε και πάλι στην αγκαλιά του πατέρα του. Αυτό προτρέπει η παραβολή να κάνουμε όλοι μας, αν και η μετάνοια για τους «σύγχρονους» συνανθρώπους μας θεωρείται αναχρονιστική.
Για κάθε όμως πιστό, είναι το «φάρμακο της ψυχής και ελπίδα σωτηρίας».