Ο Aγιος Παΐσιος και η ευθύνη της Εκκλησίας

Από τον Ηρακλή Γερογιώκα, μέλος της Πολιτικής  Επιτροπής ΝΔ

Μια καινούργια τηλεοπτική σειρά μονοπωλεί το ενδιαφέρον των τηλεθεατών τις τελευταίες δύο εβδομάδες. Η βιογραφική σειρά «Άγιος Παΐσιος: Από τα Φάρασα στον ουρανό». Πέρα μάλιστα από τη διήγηση του βίου του αγαπημένου Αγίου των Νεοελλήνων, περιγράφονται και οι δυσκολίες που αντιμετώπισαν οι πρόσφυγες με την αναγκαστική ανταλλαγή πληθυσμών. Σε συνδυασμό με το περσινό «Κόκκινο ποτάμι», έχουμε να κάνουμε με μια προσπάθεια της ελληνικής τηλεόρασης να καλλιεργήσει την ιστορική μνήμη. Η ιστορική μνήμη είναι βασικός συντελεστής δημιουργίας εθνικής ταυτότητας. Tι είναι αυτό όμως; Είναι η εθνική ταυτότητα κάτι που μας χρειάζεται ή πρόκειται για το άθροισμα από ιστοριούλες του παρελθόντος που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το παρόν και το μέλλον του τόπου;
Σύμφωνα με πολλούς που από τη σιγουριά του καναπέ σπεύδουν να λοιδορήσουν μιλώντας για απόπειρα αποχαύνωσης του λαού, όπως ο συγγραφέας κ. Τατσόπουλος, λίγη σημασία έχουν τόσο οι θρησκευτικές μας καταβολές όσο και οι εθνικές μας μνήμες. Ίσως αν ζούσαμε σε μια άλλη χώρα, στο Βέλγιο ας πούμε, και κάναμε μια συλλογική συμφωνία να απεμπολήσουμε καθετί εθνικό, θρησκευτικό, ηθικοπλαστικό, και να δημιουργήσουμε ένα καινούργιο μέλλον με άλλες προτεραιότητες και αρχές, να μπορούσαμε να το κάνουμε. Αν συμφωνούσαμε όλοι, επαναλαμβάνω. Τότε μάλιστα θα μπορούσαμε όχι μόνο να δεχτούμε τη διαφορετικότητα, όπως οφείλουμε βέβαια, αλλά να την προάγουμε κιόλας, βάζοντας τις βάσεις για έναν νέο πολιτισμό, ο οποίος θα είχε απρόβλεπτη κατάληξη. Είμαστε όμως πολύ λίγοι και μικροί όλοι για να εγγυηθούμε την έκβαση ενός τέτοιου εγχειρήματος. Είναι ακόμα πιο μικροί αυτοί που διατείνονται ότι θα πρέπει να το αποτολμήσουμε.
Επειδή όμως δεν ζούμε στο Βέλγιο και ο ρεαλισμός μάς θυμίζει ότι οι στρουθοκάμηλοι έχουν άδοξο τέλος, πρέπει να κοιτάμε την αλήθεια κατάματα. Η αλήθεια είναι ότι η χώρα δέχεται υβριδικές απειλές εδώ και καιρό. Η Τουρκία έχει αναβαθμίσει την επεκτατική της πολιτική, χρησιμοποιώντας μάλιστα τακτικές που ξεφεύγουν από τη διπλωματική πρακτική, καθιστώντας την απρόβλεπτη. Έχουμε να θυμηθούμε τα γεγονότα στον Έβρο, την αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λοζάνης, το σύμφωνο με τη Λιβύη, το τσιφτετέλι στην Κυπριακή ΑΟΖ. Παρόλα αυτά, η κοινωνία στην πλειοψηφία της υπνοβατεί.
Πέρα από τα RAFALE, τις BELHARRA και ό,τι άλλο εξοπλισμό είμαστε καταδικασμένοι από τη γεωγραφία να αγοράζουμε, σημαντικό ρόλο για τη μελλοντική επιβίωση του έθνους θα παίξει και το φρόνημα, το οποίο θα είναι επιχειρησιακά αειθαλές. Η πνευματική θωράκιση θα καταστεί απαραίτητη για να μπορέσει να αντισταθεί τόσο ο ελληνικός όσο και κατ’ επέκταση ο ευρωπαϊκός πολιτισμός στις προκλήσεις που έρχονται.
Πέρα, λοιπόν, από τα βιώματα του καθενός, την πίστη στον Θεό και τη μετέπειτα ζωή ή την αγάπη για το έθνος, η συνειδητοποίηση ότι αυτά τα δύο αξιωματικά θα συμβάλλουν στην ευημερία και την επιβίωση, είναι μονόδρομος. Η Πολιτεία και η Εκκλησία οφείλουν να δράσουν μακροπρόθεσμα και με όραμα προς αυτήν την κατεύθυνση. Καθετί άλλο είναι δευτερεύουσας σημασίας. Στην πραγματικότητα, αν η Εκκλησία πρόκειται να αναλάβει το μερίδιο της ευθύνης που της αναλογεί, οφείλει να ξεκινήσει μια γιγαντιαία ιεραποστολική προσπάθεια που όμοιά της δεν έχει συντελεστεί τους τελευταίους αιώνες.