Η γνώση δεν αποτρέπει από το λάθος, όπως η νηστεία δε σε γλιτώνει από την αμαρτία. Ρώτησε κανένα παπά, είναι ο πρώτος παθός-μαθός. Μακάρι επίσης να μάθαινες από τα λάθη σου, δε θα είχες κάνει δωδεκάδα τους κακοποιητικούς γκόμενους. Όταν όλοι είναι ίδιοι, απ’ την καλή και απ’ την ανάποδη (στην προκειμένη περίπτωση από την ανάποδη), εσύ είσαι που ξεχωρίζεις κι όχι αυτοί. Ο προβολέας δεν έχει νόημα να πέσει πάνω τους, εσένα πρέπει να λούσει στο φως μπας και σε καμιά μικρή γωνίτσα ανακαλύψεις γιατί σε έλκουν τα παλιόπαιδα.
Η συγγνώμη δε σε λυτρώνει, αν τη λες κάθε τρεις και λίγο για το ίδιο πράγμα. Μπορεί να εκτιμηθεί η ταπεινότητά σου, θα κουράσει όμως το ίδιο κι η αδυναμία σου ν’ αλλάξεις. Μια κατακόκκινη Φεράρι δε σε κάνει περισσότερο άντρα, όπως ένα βρισίδι δεν κάνει πιο δασύτριχο το μάγουλό σου. Ειδικά αν δεν ξέρεις να την οδηγείς. Τη Φεράρι.
Δε γίνεσαι πιο αρσενικό με το μπλε χαπάκι στο κομοδίνο, πόσο μάλλον με το χάπι του βιασμού, ούτε σε βοηθά η ξυλοκαΐνη ειδικά αν τη βάλεις όταν ακόμα η σημαία είναι σε υποστολή. Μόνο την ανασφάλειά σου φανερώνει και την αγωνία σου προδίδει.
Μπορεί να καβαλάς τα αεροπλάνα όπως στη Σαντορίνη οι τουρίστες τα γαϊδουράκια, αλλά αυτό δε σε κάνει απαραίτητα κοσμοπολίτη, αφού όταν γυρνάς πάντα λες «Σαν την Ελλάδα πουθενά». Ταξιδεύεις όχι για να ανοιχτείς, πετάς όχι για να πας μακριά αλλά για να κλειστείς στον εαυτό σου, να εσωστρέψεις, να επιβεβαιωθείς.
Όσο αντιαισθητικό είναι να βλέπεις έναν ματαιόδοξο μπόντι-μπίλντερ με το εξωπραγματικό φούσκωμα των μυών του να προσπαθεί να φαίνεται περισσότερο αρρενωπός φορώντας κολλητό αμάνικο μπλουζάκι στον χώρο της εργασίας του, άλλο τόσο λυπηρό είναι να παρατηρείς μια γυναίκα να μπαίνει στο εμπορικό κέντρο μέρα μεσημέρι όπως βγαίνει από το μπάνιο για να ορμήσει στο κρεβάτι του εραστή της. Δικαίωμα και των δύο φυσικά η προβολή του σώματός τους, αλλά είναι ξεκάθαρη κι η δήλωση που κάνουν στον δημόσιο χώρο. Από τους δέκα και βάλε ρόλους που υπηρετούν στη ζωή τους επιλέγουν να τους βλέπουμε κυρίως ως αρσενικό κι ως θηλυκό, οπότε δεν είναι απαραίτητα σεξιστικά τα βλέμματα που πέφτουν πάνω τους. Ούτε την πολιτική τους ιδεολογία δηλώνουν με ένα φουλάρι του Τσε Γκεβάρα, ούτε τη μουσική τους αφοσίωση με ένα μπλουζάκι των ACDC. Διαλέγουν να προβάλουν το φύλο τους με έναν κραυγαλέο τρόπο σε παράταιρο τόπο και χρόνο. Αν ήταν σε ένα τυφλό ραντεβού, όλα θα ήταν εντάξει, θα πήγαινα και γω!
Γιατί το ρολόι Christophe Claret, που κάνει μισό εκατομμύριο (στο διαδίκτυο το έψαξα), είναι δήλωση στο χέρι ενός άντρα και δεν είναι το αόρατο σι-θρου της σαραντάρας στο ταμείο του Μedia Markt; Δε θα ήταν αν δεν υπήρχε το χρήμα στη ζωή των ανθρώπων και η ενδυμασία που καλύπτει τη γύμνια μας.
Το πεπρωμένο.... φαγείν αδύνατο! Όσο και να λες «την υγεία μας να έχουμε» δε το γλιτώνεις το έμφραγμα, αν δεν πράττεις ανάλογα. Δε βοηθά το ξόρκι, αν θρηνείς το κλείσιμο της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης και με την κατανάλωσή σου προσπαθείς να τη φέρεις πίσω. Δε σε συμφέρει στη λέξη «περιφέρεια» να σκέφτεσαι τον Αγοραστό ή άντε τον Πατούλη, μέρες που είναι, κι όχι τη μοδίστρα που πρέπει πάλι να ανοίξει το παντελόνι και να ανοίξει τη ραφή στη φούστα. Δε διορθώνεσαι έτσι.
Είσαι τις πιο πολλές φορές αυτός που προσπαθείς να αποδείξεις ότι δεν είσαι! Είναι ίσως παράδοξο κι ίσως στο βάθος φαιδρό, αλλά είναι ορθό. Οι ψεύτες, οι απατεώνες, οι νάρκισσοι κι οι ψυχοπαθητικοί μιλάνε πάρα πολύ στην προσπάθειά τους να κρύψουν τις πομπές τους, αυτή είναι οι αλήθεια. Τα υπόλοιπα είναι απλώς ράδιο-αρβύλες. Κι αν γελάς πολύ με τα χωρατά σου δε σημαίνει ότι είσαι πολύ κουλ τύπος. Ούτε είσαι πολύ αστεία φατσούλα, αν λες πολλά ανέκδοτα. Ειδικά κρύα. Το αληθινό γέλιο βγαίνει από τον αυτοσαρκασμό και από κει που δεν το περιμένεις. Από την Αττική Οδό, για παράδειγμα, που στις ταμπέλες της αναγράφει: «Αττική Οδός-Κλειστός Αυτοκινητόδρομος». Είναι πολύ μπροστά οι τύποι και δεν τους το ’χα. Προσκυνώ!
Από τον Δημήτρη Παπαχατζόπουλο
