Συχνά εκτοξεύονται μομφές σε βάρος των νέων. Οι μεγάλοι τους κατηγορούν για «απάθεια», αδιαφορία για τα κοινά, για χαμηλό επίπεδο πολιτικής σκέψης.
Δεν είναι αβάσιμες οι αιτιάσεις αυτές. Γιατί όμως παρατηρείται το φαινόμενο αυτό; Μήπως η δική μας πολιτική δράση τα τελευταία 40(;) χρόνια απομάκρυνε τους νέους από τα κοινά; Μήπως τους δημιουργήσαμε ανυπέρβλητα εμπόδια, για να μην μπερδεύονται στα πόδια μας, μιας και εμείς ξέραμε τα πάντα καλύτερα; Μήπως τους μεταδώσαμε την ηττοπάθεια σαν αποτέλεσμα των δικών μας διαψεύσεων και ματαιώσεων, ότι «τίποτε δεν αλλάζει;».
Μήπως νιώθουν αποστροφή για την πολιτική, αφού η πολιτική δράση -σε όλες τις εκφάνσεις της- κατέστη συνώνυμη της απάτης, του βολέματος, του κυνισμού, της εξυπηρέτησης - χωρίς ενδοιασμούς- του κυρίαρχου μεγάλου κεφαλαίου, και θεραπαινίδα συμφερόντων;
Σε αυτές τις συνθήκες, μπορεί να υποστηρίξει κανείς πως η αποχή και η «αδιαφορία» των νέων είναι δικαιολογημένες και ίσως μια υγιής αντίδραση. Όμως... υπάρχει ένα ισχυρό «όμως» που δεν γίνεται να το παρακάμψεις! Όμως η ζωή δεν προχωρά έτσι. Με τη «φθορά» και την παρακμή κυρίαρχη στο πολιτικό προσκήνιο του τόπου. Ποιος μπορεί να ανατρέψει αυτό το «σκηνικό;». Μα φυσικά οι νέοι! Πώς όμως;
Το δύσκολο είναι αυτό... Πώς; Ο Δήμος Λαρισαίων βρήκε ένα «μονοπάτι»! Προχώρησε σε μια ενδιαφέρουσα κίνηση/δράση: Συγκρότησε το Δημοτικό Συμβούλιο Νεολαίας (υφίσταται εδώ και έναν χρόνο). Έδωσε ένα «βήμα» στους νέους της πόλης. Τους παραχώρησε τον απαραίτητο χώρο να δράσουν και να δείξουν την «αξία» τους! Δεν είναι κάτι «μικρό» ή συνηθισμένο αυτό.
Αντίθετα: Είναι μία ενέργεια θαρραλέα. Μία κίνηση που δείχνει ότι ο Δήμος εμπιστεύεται τους νέους. Δεν τους «φοβάται».
Άλλωστε με τέτοιες ενέργειες, η Αριστερά -για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους- δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό της και επιβεβαιώνει τη διαφορετικότητά της: δίνοντας χώρο, δηλαδή, στους νέους, αφήνοντάς τους να μιλήσουν οι ίδιοι για τη ζωή τους και να πράξουν.
Καρπός του Δημοτικού Συμβουλίου Νεολαίας ήταν το «1ο Φεστιβάλ Νεοαλαίας και Διά Βίου Μάθησης». Όσοι παρακολουθήσαμε τις δράσεις του αντιληφθήκαμε ότι επρόκειτο για ένα διαφορετικό φεστιβάλ...! Είχε τη σφραγίδα των νέων, την πρωτοτυπία τους, τη φρεσκάδα τους και μαζί την ωριμότητά τους. Θα σταθώ στην Παρασκευή 10 Σεπτέμβρη 2021. Την ημέρα αυτήν, το βράδυ, στο Β’ Αρχαίο Θέατρο της πόλης έκαναν την «Απολογιστική τους Συνέλευση». Θεώρησαν τη λογοδοσία υποχρέωσή τους και αναγκαία διαδικασία. Πήραν τον λόγο όλοι οι οργανωτές του Φεστιβάλ και μέλη του «Συμβουλίου» να εκφραστούν σε συγκεκριμένες πτυχές της εμπειρίας τους αυτής. Όχι έτοιμα λογύδρια. Όχι στερεότυπες ομιλίες, αλλά όμορφος, αυθόρμητος, ποιοτικός λόγος. Και διαφωνίες ακούστηκαν...
Δίπλα τους και νέοι από άλλα Δημοτικά Συμβούλια της χώρας, μετέφεραν τις δικές τους εμπειρίες από τους Δήμους τους. Η συνάντηση έκλεισε με μια παράσταση καθηλωτική...! Απόλυτα πρωτότυπη! «Τρεις Μύθοι για τον Έρωτα». «Μια χορευτική συνάντηση πολιτισμών», με το Θεσσαλικό Θέατρο, το Μουσικό Σύνολο Μέλιγμα και το Εργαστήρι Λαïκής και Παραδοσιακής Μουσικής «Μελωδία».
Η αίσθησή μου είναι πως οι νέοι πήγαν πολύ ψηλά την Τέχνη και εμάς, τους θεατές, το βράδυ εκείνο.
Συμπέρασμα:
Ο Δήμος Λαρισαίων έδειξε πως δεν φοβάται τους νέους. Τους έδωσε «χώρο» και εκείνοι ανταποκρίθηκαν. Το «πείραμα» πέτυχε... Υπάρχει «καλή μαγιά». Να υπάρξει συνέχεια. Οι «μεγάλοι» να εμπιστευτούμε τους νέους. Ανυπόκριτα, χωρίς σκοπιμότητες, ξεπερασμένες πονηριές και αποκλεισμούς. Αλλά και οι νέοι, να δείξουν πως έχουν ξεπεράσει τις αγκυλώσεις των «μεγάλων». Πως μπορούν να συζητούν, πραγματικά, και να συμπράττουν με τους «διαφορετικούς άλλους».
Υ.Γ. Η παράσταση «Τρεις Μύθοι για τον Έρωτα, Χορευτική Συνάντηση Πολιτισμών και Θεσσαλικό Θέατρο» που είδαμε στο Β’ Αρχαίο Θέατρο να βρεθεί ευκαιρία, να παρουσιαστεί και πάλι, και πάλι... γιατί αξίζει. Όπως συγχαρητήρια αξίζουν και οι συντελεστές της, που λυπάμαι, αλλά δεν έχω στη διάθεσή μου τα ονόματα όλων.
*O Απόστολος Σιέρρας είναι φιλόλογος στο Λύκειο Πλατυκάμπου.
