«Για ένα σχολείο με τη ζωή και για τη ζωή»

Από τον Δημ. Νταφούλη, επίτ. σχολ. σύμβουλο και θεολόγο

Πρωτεύων ρόλος στη διαμόρφωση του «τύπου» του πολίτη κάθε χώρας, σίγουρα είναι ο τρόπος ζωής του, ο τρόπος που θρησκεύει, η ιστορία του στο διάβα του χρόνου και ο πολιτισμός που βιώνει, το φυσικό περιβάλλον και το πολιτικο-οικονομικο-κοινωνικό καθεστώς. Αυτό το έργο είναι και η αποστολή του σχολείου γενικότερα υπό την καθοδήγηση και εποπτεία του Υπουργείου Παιδείας, με τα θεσπισμένα όργανά του και όπως από το Σύνταγμα ορίζεται. Η ζωή προχωρά και οι εξελίξεις που συντελούνται με την πρόοδο των επιστημών, καθιστούν αυτονόητο ότι τα εκπαιδευτικά συστήματα οφείλουν να εκσυγχρονίζονται για να έχουμε σχολείο νέο και σύγχρονο. Αυτό το σχολείο οφείλει να είναι «Με τη ζωή και για τη ζωή!». «Με τη ζωή» σημαίνει πως οφείλει να μεταγγίζει από γενιά σε γενιά, πολιτισμό, αρχές και αξίες, θρησκεία και ιστορία, τρόπο ζωής, παράδοση.
«Για τη ζωή», να μορφώνει και να επιμορφώνει μαθητές και εκπαιδευτικούς για τα σύγχρονα θέματα, όπως για τις διαφυλικές σχέσεις, την πνευματικότητα, την τεχνολογία, τη διαπολιτισμική και διαθρησκευτική συμβίωση, την κλιματική αλλαγή, διατροφή και παραγωγή και οικογένεια, αλλά και για την ευρωπαϊκή διάσταση στην εκπαίδευση, ως μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας και όσα προκύπτουν από την ελεύθερη διακίνηση των πολιτών, ρατσισμό, ξενοφοβία, σεβασμό στα δικαιώματα και την ανεκτικότητα στο διαφορετικό.
Οφείλει δηλαδή, αφενός να καλλιεργεί την ελληνορθόδοξη συνείδηση των Ελληνόπαιδων, να ασκεί προληπτική αγωγή, να απαντά επιστημονικά στις ανάγκες του μέλλοντος με πρόγραμμα και όραμα και αφετέρου να διαμορφώνει και την ευρωπαϊκή συνείδηση του πολίτη, αφού μελλοντικά όλοι οι λαοί των κρατών-μελών της ευρωπαϊκής οικογένειας θα μιλάνε για την «Ευρώπη, τη χώρα τους!», που θα στηρίζεται στις διαχρονικές αξίες και αρχές που γεννήθηκαν στη χώρα μας και γαλούχησαν την οικουμένη. Ο στόχος επιτυγχάνεται με τα κατάλληλα βιβλία και μορφωτικά αγαθά, το περιεχόμενο των οποίων οφείλει να βοηθά στην επίτευξη του στόχου αλλά και με τον μορφωτή εκπαιδευτικό, τη σχολική ζωή και τον τρόπο λειτουργίας του σχολείου. Καθήκον και χρέος της Πολιτείας είναι η αξιολόγηση του σχολικού έργου αλλά και των μορφωτών δασκάλων. Η αξιολόγηση -μέτρο που έχουν όλα τα εκπαιδευτικά συστήματα άλλων χωρών- όπως έγραψα και παλαιότερα, είναι για την εκπαίδευση όπως η «στεφανιογραφία» για τον ασθενή. Εντοπίζει προβλήματα και θεραπεύει η Πολιτεία. Αυτός και μόνο είναι ο στόχος της. Άλλως προκαλούνται έριδες και ανεπιθύμητες συμπεριφορές στην οικογένεια των εκπαιδευτικών.
Το θέμα είναι σοβαρό και απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή του Υπουργείου Παιδείας ως προς την επιλογή των αξιολογητών που εκτός των επιστημονικών τους προσόντων πρέπει να κοσμούνται και με το κύρος της ολοκληρωμένης προσωπικότητας για να προσδώσουν κύρος στη θέση ευθύνης και όχι να αποκομίσουν ίδιο όφελος.
Πρέπει επίσης να εδραιωθεί ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ μεταξύ Υπουργείου Παιδείας και εκπαιδευτικών χάρη του δημοσίου συμφέροντος και των στόχων του σχολείου.
Η ΠΑΙΔΕΙΑ είναι ο καθρέπτης του πολιτισμού που βιώνουμε και όχι μόνο του παρελθόντος για τον οποίο καυχόμαστε.
Να γίνει επίσης συνείδηση όλων ότι, η Παιδεία είναι πολιτικό και εθνικό θέμα και όχι κομματικό γιατί η αντίληψη αυτή προκαλεί προβλήματα στη λειτουργία των σχολείων μας.
Αυτά δεν είναι ουτοπία. Μπορούν να γίνουν. Ένα «θέλω» απαιτείται. Άλλως το «ράβε ξήλωνε» θα συνεχίζεται ακόμα. Το νέο και «σύγχρονο» σχολείο, λειτουργεί για το «Αύριο» και η συνδρομή όλων χρειάζεται. Λύση «Πόντιου Πιλάτου» είναι επιζήμια! Ας έχουμε το βλέμμα μας προς την Ανατολή... Αυτή φωτίζει!