Δεν χάθηκε η ανθρωπιά

Από την Καλλίτσα Γκουράβα – Δικτά
συγγραφέα

Συχνά ακούμε γύρω μας, «Δεν υπάρχει ανθρωπιά, αλληλεγγύη, συμπόνια, ο κόσμος χάλασε».Αυτά και άλλα ακούμε και τα χειρότερα τα προβάλλει η τηλεόραση.

Φόνοι, ληστείες, βιασμοί, από ανθρώπους που τους θεωρείς αξιόλογους, όπως τους ανθρώπους του καλλιτεχνικού χώρου ας πούμε.
Όλα αυτά συμβαίνουν ασφαλώς, ψευτιές δεν προβάλλει η τηλεόραση, είναι λίγο τραβηγμένα βέβαια, αλλά συμβαίνουν. Όμως τίποτα αλήθεια καλό δε γίνεται σ’ αυτόν τον κόσμο; Μόνο από τα παραπάνω αποτελείται η κοινωνία μας;
Τίποτα καλό δε συγκινεί τους ανθρώπους των Μ.Μ.Ε.;
Και όμως αν κοιτάξουμε προσεκτικά γύρω μας θα δούμε ότι δε χάθηκε η ανθρωπιά.
Υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν ψυχή και σώμα για τον συνάνθρωπο και παραμερίζουν τα δικά τους προβλήματα, και κοιτάζουν να βοηθήσουν αυτούς που έχουν ανάγκη.
Εγώ ανήκω στην ενορία των Αγίων Σαράντα Μαρτύρων. Εδώ γίνεται ένας καθημερινός αγώνας, για τη μερική ικανοποίηση των ανθρώπων που έχουν ανάγκες.
Και πρώτα-πρώτα τους εξασφαλίζουν το φαγητό τους.
Πενήντα-εξήντα περίπου χρόνια, λειτουργούν τα συσσίτια και φροντίζουν πολλές οικογένειες που δεν έχουν το καθημερινό τους. Οι αξιόλογοι, αξιαγάπητοι και αξιοσέβαστοι ιερείς μας, έχουν αφιερώσει τη ζωή τους σε αυτόν τον σκοπό.
Εθελοντές και εθελόντριες του φιλόπτωχου αγωνίζονται από το χάραμα για να τα βγάλουν πέρα, καθώς και η νεωκόρος. Μια φίλη που ασχολείται με τα συσσίτια, προχθές μου εξομολογήθηκε. «Την οικογένειά μου βεβαίως δεν την παραμελώ αν και τα παιδιά μου έχουν δικές τους οικογένειες, είμαι εγώ και ο σύζυγός μου, αλλά η ψυχή μου είναι δοσμένη στην προσφορά στον αναξιοπαθή συνάνθρωπό μου».
Ξυπνάει απ’ τα χαράματα η εν λόγω φίλη και όλες αυτές που ανήκουν στην ομάδα των συσσιτίων για να μαγειρέψουν και να φροντίσουν να είναι στην ώρα τους, τα φαγητά και κάποια γλυκά που παρασκευάζουν.
Με σειρά και τάξη, γεμίζουν τα μπολάκια που θα τα πάρουν το μεσημέρι οι δυστυχισμένοι, συνάνθρωποι.
Υπάρχει καλύτερη και μεγαλύτερη προσφορά απ’ αυτή φίλοι μου; Εγώ νομίζω «όχι».
Τους πρέπουν χίλια συγχαρητήρια και ευχές, να τους έχει καλά ο Θεός και να μη χάσουν το κουράγιο τους, τη διάθεσή τους και τη δύναμη.
Βέβαια πρέπει να αναφερθώ και στους ενορίτες, θα ήταν άδικο, που προσφέρουν κι αυτοί απ’ το περίσσευμά τους ή απ’ το υστέρημά τους ό,τι μπορούνε για να στηρίξουν τα συσσίτια.
Υπάρχει λοιπόν και η αλληλεγγύη και η συμπόνια και η ανθρωπιά. Ας μη απογοητευόμαστε, ακούγοντας και βλέποντας αυτά που προανέφερα.
Και οι δημοσιογράφοι ας προβάλλουν και καμία φορά κάποιες καλές πράξεις, ο κόσμος δε χάλασε και τόσο πολύ όσο τον παρουσιάζουν.
Σε μια κοινωνία, πάντα θα υπάρχουν οι κακοί και οι καλοί.
Πάντως όποιος θέλει να βοηθήσει εκτός ενορίας, αυτό το σπουδαίο και θεάρεστο έργο, οι πόρτες των συσσιτίων είναι ανοιχτές.