άνοδο όλων των βαθμίδων της στρατιωτικής, πολιτικής και οικονομικής οντότητας της χώρας. Ο ενθουσιασμός και η πίστη για ένα καλύτερο αύριο του Ελληνικού λαού αλλά και η αβεβαιότητα της πορείας της χώρας, ήταν το κίνητρο των αξιωματικών και υπαξιωματικών που δημιούργησαν τον Στρατιωτικό Σύνδεσμο. Με τη συνεργασία 28 επαγγελματικών Συντεχνιών και τη συμμετοχή των φοιτητών πραγματοποίησαν την επανάσταση του κινήματος στο Γουδί στις 15.08.1909 (π.ημ.) με αρχηγό τον υποστράτηγο Νικόλαο Ζορμπά (στη μετέπειτα κυβέρνηση του Δραγούμη ήταν υπουργός Στρατιωτικών).
Οι φοιτητές τότε στην προσπάθειά τους να βοηθήσουν τον Σύνδεσμο με υπόμνημά τους στον βασιλιά Γεώργιο Α’ στις 6 Αυγούστου 1909 ανέφεραν: «Μεγαλιώτατε, το έθνος ζητεί την τιμήν του, την οποίαν οι κυβερνήται του έσυραν ρακένδυτον επαίτιδα προ των μεγάρων της ευρωπαϊκής διπλωματίας για να καλύψουν αυτοί τα αίσχη της αδρανείας των από του πολέμου του 1897 και εντεύθεν. Ο ελληνικός λαός, ο σφαδάζων υπό το τέλμα της κακοδιοικήσεως... ο ελληνικός λαός ο παριστάμενος ψυχρός θεατής του στραγγαλισμού της δικαιοσύνης του... ο ελληνικός λαός μεγαλιώτατε, μάθετέ το από ημάς, δεν υποφέρει πλέον και είναι αποφασισμένος να μη δεχθεί και εξευτελισμού άλλους... νομίζουμε ότι η μεγαλειώτης σας δεν πρέπει να στηρίζει την ισχύν του θρόνου της επί της αγάπης του λαού της...» (βιβλ. 1, σελ. 13)
Τα υπέροχα αυτά παιδιά που αγαπούσαν την πατρίδα τους και ανησυχούσαν για το μέλλον της, ήταν αυτά που τρία χρόνια μετά, στους βαλκανικούς πολέμους, με την καθοδήγηση του πρωθυπουργού και υπουργού Εθνικής Άμυνας Ελευθερίου Βενιζέλου, ντυμένοι στρατιώτες θα διπλασίαζαν με το αίμα τους τα όρια της Ελλάδας απελευθερώνοντας τη Μακεδονία και τη Θράκη από τους Τούρκους.
Η κυβέρνηση του Στέφανου Δραγούμη είχε να αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα, όπως τον ξεσηκωμό των αγροτών του Θεσσαλικού κάμπου για την απαλλοτρίωση των τσιφλικιών μετά τα επεισόδια που ξέσπασαν στο Κιλελέρ στις 10.03.1910. Είχε όμως τότε την ανάγκη της σύναψης ενός εξωτερικού δανείου 100 εκατομμυρίων φράγκων για την αντιμετώπιση εσωτερικών αναγκών και κυρίως εξοπλιστικών συστημάτων της χώρας. Κατά τον Δραγούμη (ήταν και υπ. Οικονομικών), ένα δάνειο 40 εκατομμυρίων φράγκων θα κάλυπτε έστω τις πρώτες ανάγκες. Όμως από το τηλεγράφημα του πρεσβευτή της Αυστρίας στην Ελλάδα, Μπράουν αποκαλύπτεται ποιοι κρύβονταν πίσω από την άρνηση της χορηγίας. Ανέφερε μεταξύ άλλων: «...Ο Γερμανός πρεσβευτής έχει την γνώμην εις το ζήτημα του ελληνικού δανείου, ότι πρέπει βεβαίως να δώσει μερικά χρήματα εις την Ελλάδα, αλλά η πρωτοβουλία προς τούτο κατά ουδένα τρόπο πρέπει να προέλθει εκ Γερμανίας, επειδή διά του τρόπου αυτού θα εβλάπτοντο τα συμφέροντα της Γερμανίας εις την Τουρκίαν, αφού τα χρήματα του δανείου θα εχρησιμοποιούντο κατά κύριον λόγον για εξοπλιστικούς σκοπούς ... Η αποτυχία της γερμανικής πρωτοβουλίας θα πρέπει να αποδοθεί εις το Υπουργείον Εξωτερικών του Βερολίνου». (βιβλ. 2, σελ. 143)
Η μη λήψη του δανείου τότε, αναπληρώθηκε έναν χρόνο μετά με υπουργό Οικονομίας τον Αθανάσιο Ευταξία όπου «τελικώς με την βοήθεια των ελληνικών τραπεζών συγκεντρώθηκε το σημαντικό ποσό των 150 εκατομμυρίων, το οποίο διατέθηκε για εξοπλισμούς, ενόψει των βαλκανικών πολέμων». (βιβλ. 3, σελ 43)
Η επτάμηνη παρουσία του Στρατιωτικού Συνδέσμου στη διακυβέρνηση της χώρας έθεσε τις βάσεις για την άνοδο και την ευημερία της Ελλάδας, με τη μετάκληση του Ελευθερίου Βενιζέλου που έβαλε τα θεμέλια για την ανανέωση της Ελλάδας. Το πρωί της 17ης Μαρτίου 1910 στη Βουλή ο βασιλιάς Γεώργιος εκφώνησε το βασιλικό διάγγελμα για το τέλος της Βουλής των εκλογών του 1906 και υπογράφηκε το διάταγμα για την προκήρυξη εκλογών της νέας αναθεωρητικής Βουλής στις 8 Αυγούστου 1910 και τη σύγκλιση της νέας διπλής αναθεωρητικής Βουλής για την αναθεώρηση του Συντάγματος την 1η Σεπτεμβρίου 1910.
Ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος μετά από όλα αυτά κρίνοντας ότι η αποστολή του τελείωσε αποφάσισε να διαλυθεί με απόφαση του Συνδέσμου. Η απόφαση πάρθηκε στις 15 Αυγούστου. Το ανακοίνωσε στον ημερήσιο Τύπο την Κυριακή 21 Μαρτίου 1910. Τη διάλυση του Στρατιωτικού Συνδέσμου υπέγραψαν οι: Φικιώρης, Σβορώνος, Πετροπουλάκης, Σάρρος, Παναγιωτόπουλος, Ζυμβρακάκης, Πάσχος, Κουρτάκης, Μπότασης, Γέροντας και Κουτούπης.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1) «ΤΑ ΦΟΒΕΡΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ-Γουδί το κίνημα του 1909», Τάσος Βουρνάς, εκδ. Φυτράκη, Αθήνα, 1976
2) «Η ΔΟΞΑ ΚΑΙ Ο ΔΙΧΑΣΜΟΣ»,Πολυχρόνη Ενεπεκίδη, εκδ. Ζαχαρόπουλος, Αθήνα, 1992
3) «ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ», τόμος 10, τεύχος 92, Αθήνα, 2001
Από τον Στέφανο Παπαγεωργίου
