Προς τι η έκπληξη και η αγανάκτηση;

Από τον Κώστα Γιαννούλα

Το θέμα της σεξουαλικής παρενόχλησης και κακοποίησης δεν είναι καινούριο. Κυοφορούνταν και ενδυνάμωνε, σιγά ­ σιγά, στην ελληνική κοινωνία εδώ και δεκαετίες. Λίγο ως πολύ, λοιπόν, ήταν αναμενόμενο, ότι θα αποκαλύπτονταν κάποια στιγμή, όπως και

έγινε. Ως εκ τούτου, δε δικαιολογείται η έκπληξη και η αγανάκτηση ορισμένων, που, λες και έπεσαν απ’ τα σύννεφα, παριστάνουν τους αιφνιδιασμένους και ανυποψίαστους.
Η αιτία του κακού, βέβαια, οφείλεται, κατά βάση, στην υποβαθμισμένη θέση της γυναίκας στην ελληνική κοινωνία παρά την πρόοδο, που, εν τω μεταξύ, έχει σημειωθεί. Ενδεικτικό της όλης κατάστασης είναι το ότι, και σήμερα, πολλοί γονείς με μεικτή οικογένεια συνεχίζουν, ακόμα, να καμαρώνουν, όταν οι γιοι τους έχουν πέραση στο γυναικείο φύλο, ενώ δε νιώθουν το ίδιο, όταν πρόκειται για τα κορίτσια τους. Εξίσου σημαντικές αιτίες, όμως, είναι και η αδιαφορία των πολλών για όσα συμβαίνουν γύρω μας, αλλά και ο φόβος και η ντροπή των θυμάτων, που κρατούσαν, μέχρι τώρα, το στόμα τους κλειστό, για να μην εκτεθούν, μια που οι θύτες είχαν, συνήθως, τη δύναμη και ήξεραν να κρύβουν τα ανομήματά τους. Πέραν τούτων, το κακό οφείλεται και στη θεοποίηση του έρωτα και του σεξ, καθώς μια ολόκληρη βιομηχανία κινείται γύρω τους εξοικειώνοντάς μας και διευκολύνοντας την όλη κατάσταση. Οι εξωσυζυγικές σχέσεις, άλλωστε, και η απιστία, καθώς και η σεξουαλική κακοποίηση παιδιών, η βία και η πορνογραφία έχουν πάρει επικίνδυνες διαστάσεις, εδώ και καιρό, και αποτελούν, πλέον, μεγάλη κοινωνική γάγγραινα. Έτσι, ο έρωτας και το σεξ, αντί να μας φέρνουν πιο κοντά και να κάνουν τη ζωή μας πιο όμορφη, έχουν μετατραπεί σε μέσα, που οδηγούν, πολλές φορές, σε ψυχικά τραύματα, μαρτυρικά απωθημένα και δυστυχία ανυπεράσπιστων παιδιών και γυναικών.
Τι κι αν υπήρχαν φωνές, όπως αυτές των ανθρώπων της Εκκλησίας, που εντόπιζαν το πρόβλημα; Αυτές όχι μόνο έπεφταν στο κενό, αλλά και λοιδορούνταν από πάνω. Κάποιοι, βλέπετε, έχουν φροντίσει να ταυτίσουν όλα αυτά με την πρόοδο, την ελευθερία και τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών, ενώ οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας και οι συνοδοιπόροι της αντιμετωπίζονται απ’ τους λεγόμενους προοδευτικούς ως ηθικολόγοι, ως συντηρητικοί και ξεπερασμένοι απ’ τις εξελίξεις και την πρόοδο της κοινωνίας και, εν πολλοίς, τα κατάφεραν.
Ας αναλογισθούμε, γι’ αυτό, πόσα νομοθετήματα έχουν ψηφιστεί, κατά καιρούς, από το ελληνικό Κοινοβούλιο, που συμβάλλουν στην απελευθέρωση απ’ τα δεσμά της ηθικής, αλλά και τον βομβαρδισμό της κοινωνίας από μηνύματα και εικόνες, μέσω περιοδικών, τηλεοπτικών και διαδικτυακών εκπομπών, που αναδεικνύουν τη βία και ικανοποιούν τα κατώτερα ένστικτα των ανθρώπων. Ας αναλογιστούμε, επίσης, πόσες τέτοιες περιπτώσεις έχουν έρθει στο φως, κατά καιρούς, αλλά με πρωταγωνιστές άσημους ανθρώπους και, γι’ αυτό, δε δόθηκε η δέουσα σημασία. Άλλωστε, και μετά την καταιγίδα των αποκαλύψεων υπάρχουν, ακόμη, ορισμένοι, λίγοι ευτυχώς, που μιλούν για τηλεοπτική ανθρωποφαγία και αφήνουν να εννοηθεί, ότι και τα θύματα έχουν τις δικές τους ευθύνες για τα παθήματά τους, είτε γιατί ανέχονταν τέτοιες συμπεριφορές χάριν της καριέρας τους, είτε γιατί άργησαν να μιλήσουν, αγνοώντας ότι οι θύτες, αυτήν τη φορά, είναι πρόσωπα, που ασκούσαν εξουσία και είχαν τη δύναμη και τον τρόπο να κρύβονται και να μένουν στο απυρόβλητο. Αντιλαμβανόμαστε, γι’ αυτό, πόσο δύσκολο ήταν για τα θύματα να μιλήσουν γνωρίζοντας εκ των προτέρων, τι τα περίμενε.
Ήταν, γι’ αυτό, ευτυχής η συγκυρία, που το θέμα αυτό άνοιξε κατά την περίοδο της πανδημίας, η οποία μας έφερε πιο κοντά και κατέστησε πιο ευαίσθητες τις καρδιές μας, που, επίσης, άνοιξαν τον δρόμο και το ανέδειξαν, τηλεοπτικά κυρίως, δύο Ολυμπιονίκες γνωστοί στο πανελλήνιο, και που η παρούσα κυβέρνηση έδωσε τον τόνο και διαμορφώθηκε το κατάλληλο κλίμα, προκειμένου ν’ ανοίξουν κι άλλα στόματα, να επιληφθούν τα αρμόδια όργανα, να συμπληρωθούν, ενδεχομένως, τα νομικά κενά και να μπει φρένο στην κατηφόρα.
Προσοχή, όμως! Επειδή είμαστε λαός υπερβολικός σε όλα και ξεχνάμε, εύκολα, δε θα πρέπει ούτε το τεκμήριο της αθωότητας να αγνοούμε, πριν αποφανθεί η Δικαιοσύνη, αλλά και ούτε να αδιαφορήσουμε ξανά, μόλις ο φακός της δημοσιότητας στραφεί προς άλλες κατευθύνσεις. Πρέπει, γι’ αυτό, η τραγική αυτή υπόθεση να φθάσει ως το τέλος, ενώ, από τούδε και στο εξής, τα θύματα να θέτουν, εξαρχής, τις κόκκινες γραμμές τους και να μιλούν, έγκαιρα και χωρίς συμβιβασμούς. Μόνο, έτσι, θα επέλθει η κάθαρση και θα βγούμε ωφελημένοι απ’ αυτήν την περιπέτεια.